Rust vinden om te schrijven

Schrijver willen worden is een schitterende ambitie. Wie droomt er immers niet van de vrijheid van het schrijversbestaan? Dat je hobby wellicht je werk kan worden. Geweldig! Toch?

Ik ben zo’n dromer. Maar tussen droom en daad zit een hele wereld. Als dertiger staat het leven al bol van drukte op het werk, sociale levens en met de opvoeding van ons kind. Niks nieuws, maar hoe maak je in die wervelwind een eind aan het structureel gebrek aan (schrijf)tijd? Iemand de gouden tip? Er is namelijk altijd een excuus te bedenken. En ik geef mijn hypotheekgedrag meteen toe. De schoorsteen moet toch roken. Tussendoor wil ik ook graag nog even sporten of gewoon doodmoe op de bank neerploffen.

Ik ervaar dit als een gigantische uitdaging op de weg naar het gedroomde schrijverswalhalla. Als dat al bestaat. Want er zijn weinig ‘beroepen’ die zo onzeker zijn als schrijver, is mij verteld. Het is een enorme klus om überhaupt een boek te schrijven. Daarnaast moet je, om een beetje een knap boek te kunnen schrijven, volgens experts vollédig kunnen focussen op het schrijfproces van dat boek. Ik ben niet iemand die de rust heeft om steeds into het schrijfproces te komen als ik even gestoord word, zoals Marlen Beek-Visser die wel zegt te hebben (in Schrijven Magazine, 2015 nummer 2). Ik ben vast niet de enige, want er worden talloze schrijfvakanties of retraites aangeboden (zoals via Schrijven Online!). De vlucht uit de dagelijkse beslommeringen is blijkbaar hard nodig om een topprestatie te kunnen leveren. Want zo beschouw ik het schrijven van een boek.

En dan heb je dat boek geschreven, dan gaat het pronkstuk nog een paar keer in de wringer. Door jezelf, door je coach, misschien door een uitgever. Als dat een mooi boek oplevert, moet (je) het daarna ook nog verkopen. En tegelijkertijd hopen dat er niet net een gevestigde naam de zoveelste bestseller uitbrengt, die jouw verkoopkansen verder doen slinken. Toch droom ik ervan om die uitdaging te overwinnen. Het weerhoudt mij allerminst. Dat betekent, hoe cliché het ook lijkt, harde keuzes maken: sporten sneuvelt ongetwijfeld als eerste, promotieambities op het werk kunnen de ijskast misschien wel in en er is geen tijd meer voor andere hobby’s. Ik heb ook een hobby (namelijk politiek) mede om deze reden laten schieten. Alles voor dat ene onzekere doel, ook al levert dat lastige dilemma’s op. 

Ik heb geleerd dat een van de belangrijkste voorwaarden is heldere afspraken met je partner en omgeving te maken. En dan ook je tijd waarmaken: dus niet gaan zitten lummelen onder het mom van ‘research’ doen, maar schrijfmeters maken. Dat kan op meerdere manieren. Over alles en nog wat bloggen of heel doelgericht aan het boekproject schaven. Verder onderzoeken wat je nodig hebt om te kunnen schrijven. Muziek of serene rust? Heb je een honderd jaar oude typemachine nodig, schaf er een aan. Een moord plegen om je te kunnen verplaatsen in een van je personages gaat wat ver, maar als je het liefste ’s nachts, zet koffie, maak afspraken en ga ervoor. Neem die twee borrels als je dat nodig hebt. Maar schrijf. 

Bij het schrijven van mijn scriptie had ik een motto op de muur hangen: ‘je weet waar je het voor doet’. De tekst op een frommelig papier hielp me door het hobbelige kronkelweggetje. Het lukte en ik ben nog steeds trots op het resultaat. Nu mijn leven er totaal anders uitziet, bedenk ik me: daar draait het wel om. Je moet weten waar je het voor doet. De rest komt later, vanzelf.

Dennis Olyerhoek schrijft als hobby en probeert zijn wijde interesses te beteugelen. Liefst in boekvorm, als (het) daar tijd voor is. Tot dat moment schrijft hij over zijn passies en verwonderingen op www.dennisolyerhoek.nl. Eerder publiceerde Dennis een boekje over de lokale gemeenschap in zijn dorp Roelofarendsveen.