Het zou verstandiger zijn om ervan af te geraken. Ik keek voor de zoveelste keer naar het symbool, bestudeerde de achterzijde en streek met mijn vinger over de robijnen. Sinds ik het op mijn huid droeg voelde ik me anders. Sterker, meedogenloos zelfs. Dat kon ik goed gebruiken. Mijn werk had zich opgestapeld in de afgelopen maanden. Ik had nu de energie om al die extra uren te maken die nodig waren om de zaak te laten bloeien. Daarbij had ik een leaseconstructie bedacht die me gegarandeerd de opbrengsten zou brengen om mijn pensioen met 40 jaar veilig te stellen. Maar de rillingen liepen me over de rug zodra ik dacht aan wat de expert me vorige week bij Kunst en Kitsch over dit kleinood had verteld. De rituelen waarvoor het was gemaakt waren zo duister, dat de tv-makers het buiten de uitzending wilden houden. Wat moest ik met die kennis? Na mijn vondst was het wel in me opgekomen om het bij gevonden voorwerpen in te leveren, maar ik wist dat niemand ernaar zou komen vragen. Ik logeerde bij een kasteel in de Ardennen en de nacht was al zover gevorderd dat ik de hoop op slapen had opgegeven. In plaats daarvan had ik mijn kamer verlaten en dwaalde ik door de gangen. Vanuit de torenkamer was de betrokken hemel boven een wirwar van boomtoppen te zien. Het was doodstil. De tralies voor de deur en de ramen beklemden me. Ik wilde weg, maar iets hield me daar. Zittend op een bankje viel mijn oog op één steen in de muur die afweek van de rest. Na een kwartiertje wrikken had ik de steen in mijn ene hand en een fluwelen buidel in de andere. Hij gleed als vanzelf in mijn zak. De hanger van de dienares van Baäl, Grizella de Weerzinwekkende.