#69 - De speld

De speld. Angstig zat ik onder de tafel. Trillend volgde ik met mijn ogen het bloeddorstige monster dat door de kamer rond stampte. In mijn knuistje hield ik een speld geklemd. Gesnuif. “Ik ruik kindervlees,” gromde hij, “en ik zal het vinden.” Kwaadaardig gelach. En toen hield hij stil. En het werd doodstil. Ik kon mijn hartslag horen. En toen, de spanning, toen verslapte mijn vuist, toen viel de speld op de grond. Pling. Bijna onhoorbaar. Gelijk bukte het wezen zich en keek met een sardonische blik onder de tafel. “Ha,” brulde hij. Hij greep mijn been, sleurde me onder de tafel vandaan, slingerde me in de lucht, op de bank, trok mijn t-shirt omhoog en zette zijn mond om mijn zij. Daarna woelde hij met zijn haren in mijn buik en dan hield ik het niet meer. Ik proestte van het lachen, en hij lachte met me mee. “Nog één keer,” vroeg ik. Hij speelde dat hij er genoeg van had. “Nou vooruit dan,” zei hij, “nog één keer”. En ik pakte mijn speld weer en verstopte me weer onder de tafel. Het is de meest blije herinnering die ik heb. Ik weet dat hij altijd het beste met me voorhad, dat hij onvoorwaardelijk van me hield, dat hij er altijd voor me wou zijn. Maar ik? Ik was altijd zo hard bezig om mezelf te worden, dat ik hem bijna nooit toeliet. En nu? Als we elkaar nu zien, dan praten we wel weer met elkaar. En soms is het zelfs wel gezellig. Maar er is iets verloren gegaan. Iets wat er was toe hij nog een monster was. Ik heb altijd een speld bij me. En soms, als de stilte tussen ons te groot wordt, zou ik hem willen laten vallen. Maar ik weet niet hoe.