#65 Adem

De conducteur fluit en de deuren sluiten weer. Het is inmiddels wat rustiger geworden in de trein en ik merk dat ik ook wat rustiger wordt. Tot aan Brussel leek het wel een kippenhok waar we met z’n allen in zaten. Opeengepakt in een veel te kleine ruimte. Kakelende figuren die, zo is mijn interpretatie, zenuwachtig de nieuwe dag in gaan op weg naar werk of andere spannende afspraken. Gelukkig is de rust in mijn wagon teruggekeerd en kan ik mij ontspannen. Een vreemd gevoel kruipt door mijn lijf en ik vraag me af waarom ik zo impulsief deze trein heb geboekt. Het is werkelijk niks voor mij om zo onbezonnen weg te gaan. Marieke heeft al een paar keer gebeld maar ik heb mijn mobiel expres uitgezet. Zij is druk met haar werk. Haar carrière zit in de lift. Ik ben echt heel blij voor haar en ik hou ook ontzettend veel van haar. Bij de gedachte aan Marieke moet ik even lachen want ze heeft waarschijnlijk in haar toiletpauze even tijd om mij een berichtje te sturen. Daarna gaat de knop weer om. Ze begrijpt niet wat er in mijn hoofd afspeelt en soms begrijp ik het zelf niet eens. Er stopt een steward om mij een koffie en een broodje te verkopen. Ik heb best trek gekregen want ik ben toch al gauw twee uur onderweg. De zon schijnt buiten en ik kan niet wachten tot ik de bordjes Parijs zie verschijnen. Een maand zal ik er blijven. Het gevoel bekruipt me weer. Ik voel me vrij en deze keer zal het mij veranderen. De stad en de taal, de mensen en de energie van de stad zullen mij inspireren om te worden wie ik graag wil zijn.