#64- Sprookjes bestaan niet

jammer genoeg lopen sprookjes niet altijd goed af. ontroerend geschreven.

Dag Marietje, Ik las een oprecht verhaal. Voor wat betreft de foto. Waarom zou je die weghalen? Hoe dan ook is de foto het symbool van een tragedie, en dat vooral kinderen, vrouwen en ouderen het slachtoffer van zijn. Oorlogen, welvaartsverschillen en dromen van geluk, zijn vaak nauw met elkaar vervlochten. De echte tragedie is die van een dood jongetje op een strand en dat iedereen opeens de behoefte voelt daar zijn verhaal van te maken, om daar zijn emotie aan te verbinden. Vaak goed bedoeld. Maar het echte verhaal lag op het strand: een jongetje dat nooit meer een verhaal zal vertellen. Dan past gepast zwijgen,reflectie en wat mij betreft, diepe schaamte. Want wij delen niet, wij verdelen. Het meeleven in Europa gaat nu ook niet verder dan dat ieder land pondsgewijs evenveel moet delen. Dat kleine jongetje op het strand is een spiegel. Enerzijds ligt daar de onschuld waar we naar verlangen, maar die we allang verloren hebben. Anderzijds ligt daar de aanklacht dat wij kleine verwende kinderen zijn, die hun speelgoed niet willen delen.

Is het niet triest dat we al dagen verhalen horen over vluchtelingen, maar pas na een foto, nadat we het zelf gezien hebben, met z'n allen willen helpen? Ik ben blij dat dat nu gebeurt, maar alsnog... Een ontroerend verhaal, Marietje. Dat zijn wel allemaal met elkaar eens. Ik weet niet goed wat ik zeggen moet...

Nee, het is triest dat dit verhaal al langer dan een jaar duurt en dat mensen nu pas notie lijken te nemen van deze ellende. Vorig jaar waagden ook al overvolle afgeschreven verroeste en verrotte schepen en te kleine rubberbootjes de oversteek. Vorig jaar verdronken er ook al mensen. Waarschijnlijk zelfs meer dan dit jaar.

jammer genoeg lopen sprookjes niet altijd goed af. ontroerend geschreven.

Bedankt.

Dag Marietje, Ik las een oprecht verhaal.

Dank je wel.

Voor wat betreft de foto. Waarom zou je die weghalen?

De foto geeft het sprookje een naam en dat is niet mijn bedoeling: de reacties zijn gericht op het verhaal van Aylan en niet op het verwachtte sprookje als reden waarom vluchtelingen in het algemeen het risico nemen. Ik wilde aangeven dat de mensen juist simpele dingen verwachten, een veilig dak boven hun hoofd, eten, drinken, rust etc. want niet iedereen zoekt meteen de goudpot. Zeker ouders van kinderen niet, die willen alleen een toekomst voor hun kind. Maar dit is slechts mijn invulling van de wekelijkse opdracht deze week- schrijf een sprookje-

Dat kleine jongetje op het strand is een spiegel. Enerzijds ligt daar de onschuld waar we naar verlangen, maar die we allang verloren hebben. Anderzijds ligt daar de aanklacht dat wij kleine verwende kinderen zijn, die hun speelgoed niet willen delen.

Hiermee heb je de foto een mooie dimensie gegeven. Een ieder vult de foto op zijn/ haar manier in. Dat is goed, zo wordt erover gesproken en leidt het wellicht tot een goede beweging. Bedankt voor je uitgebreide reactie.

Is het niet triest dat we al dagen verhalen horen over vluchtelingen, maar pas na een foto, nadat we het zelf gezien hebben, met z'n allen willen helpen? Ik ben blij dat dat nu gebeurt, maar alsnog... Een ontroerend verhaal, Marietje. Dat zijn wel allemaal met elkaar eens. Ik weet niet goed wat ik zeggen moet...

Bedankt voor je reactie.

Nee, het is triest dat dit verhaal al langer dan een jaar duurt en dat mensen nu pas notie lijken te nemen van deze ellende. Vorig jaar waagden ook al overvolle afgeschreven verroeste en verrotte schepen en te kleine rubberbootjes de oversteek. Vorig jaar verdronken er ook al mensen. Waarschijnlijk zelfs meer dan dit jaar.

Je hebt gelijk maar de mens is een raar wezen. We zijn net insecten met beperkt zicht pas als we persoonlijk 'last' krijgen van de andere groepen gaan we jeuken en slaan.