#64- Sprookje

Ps. Sorry voor mijn (voor sommigen) naïeve en oversentimentele bijdrage. Het was nu eenmaal niet anders.

mooi hoor! Ik vind het zeker niet naïef en sentimenteel. Meer ontroerend. Een verhaaltje dat raakt. In zeeslag zou ik zelf vervangen door ' in een zeeslag'

Hoi Annemieke, Ook jij hebt de foto voor je van het jongetje uit Syrië? Een treurig moment voor de mensheid. Ik hoop dat hij een icoon wordt voor de ellende die heerst en dat we door deze foto massaal opstaan en hulp gaan bieden. Dan is zijn overlijden nog ergens goed voor.

@Thijs, Volgens mij was het ontbreken van 'een' de opoffering om precies tot 150 woorden te komen. Had er inderdaad wel moeten staan. Dank je voor jouw complimenteuze reactie. @Pim, Ik had niet specifiek het beeld van dat jongetje voor me. Vaak als ik word geconfronteerd met verhalen en/of beelden van vluchtelingen, denk ik aan mijn kinderen. Dus ik had ook meisje kunnen gebruiken. Ik heb de foto wel gezien overigens. Verschrikkelijk wreed. Om te janken. Soms grijpt het mij naar mijn keel. En toch doe ik niets. Ik zie het. Ik lees het. Maar voor mij is het (gelukkig) onvoorstelbaar.

Hoi Annemieke, Door te schrijven over dit leed doe je meer dan je denkt. Als veel mensen zo denken als jij, ontstaat er een voedingsbodem van positieve gedachtes. Alleen dan kan het komen tot ene oplossing.

Zeer actueel, en zeer triest :( Persoonlijk vind ik dit de meest aangrijpende passage: 'Toen hij de leeftijd van anderhalf haalde, rende hij. Hij rende voor zijn leven. Gelukkig wist hij dat niet.' Het is een gave van vele ouders... Het zo goed mogelijk verstoppen en bedekken van het leed dat gaande is, om zo hun kinderen minder te belasten en hun kind zijn niet af te pakken.

Als we kinderen in moeilijke omstandigheden zien, dan raakt ons dat het meest. Waarschijnlijk omdat kinderen zo kwetsbaar zijn en ze er zo overduidelijk zelf niets aan kunnen doen. Mooi geschreven.

Niets is mooier in woorden weer te geven wat je treft. Geen excuses daarvoor, Annemieke. Dit is jouw versie van een sprookje.

Annemieke Brink, Je geeft het in #1 al aan: het is wat sentimenteel. Sprookjes (de originele) zijn vaak heel hard met moord, wraak, list en bedrog. Dat mis ik in die van jou - maar misschien worden we allen wel gemanipuleerd door de geselecteerde beelden (het journaal duurt elke dag even lang).

Dag Annemieke. Het is wat meer gegrond in de realiteit dan sprookjes normaal zijn, zoals Jan hierboven opmerkt. Dat is absoluut niet erg, het is krachtig en droevig geschreven.

Je geeft het in #1 al aan: het is wat sentimenteel. maar misschien worden we allen wel gemanipuleerd door de geselecteerde beelden (het journaal duurt elke dag even lang).

Ik bekijk ze zelden. De geselecteerde beelden. Wel volg ik het nieuws - niet meer via de tv. De beelden die ik wel zie maken me verdrietig. Misschien zelfs wel boos. En dat is inderdaad een gevoelskwestie die wordt gevoerd door de beelden die ik wel heb gezien. Het fascineert mij. Waarom wordt het nu zo in beeld gebracht? Nou ja. Ik heb weer een paar avondjes huiswerk. Dank voor jouw reactie.

@Pim, Ik weet het niet. Of dat verschil maakt. Dank voor jouw reactie. @Lilithx, Dat klopt. Ik merk dat ik dat voor mijn kinderen ook doe. Kleinschaligere problemen, dat wel. Dank je voor jouw reactie. @Nyceway, Kinderen zijn inderdaad machteloos wat dat betreft. Een tijdje geleden kwam ik op het onzalige idee om naar de World Press fototentoonstelling te gaan. Er was bijzonder veel kinderleed in beeld gebracht. Dat raakt verschrikkelijk. Ik vroeg me nog af of dat nodig was. Al die ellende in beeld brengen. Waarom zo weinig positief beeldmateriaal? Toen bedacht ik me dat het ook wel logisch was. De pers brengt doorgaans nieuws in beeld. Dank je voor jouw reactie. @Maddbrug, Dank voor jouw reactie. @StefanZomers, Vaak probeer ik in de realiteit te schrijven. Of er in ieder geval voor te zorgen dat de realiteit op de achtergrond aanwezig is. Dus ik vind jouw reactie een mooie. Dank je wel.

Blijven geloven in een sprookje kan je leven soms draaglijk houden. Het kan de niet aflatende pijn verdoven.

Zonder dat hij het doorhad was hij slachtoffer van andermans ideeën over hoe het leven hoorde te zijn voor mensen ergens anders.

Dit onrecht raakt mij: een ander bepaald en het kind is vol vertrouwen weerloos. :crybaby: Een andere Annemieke, sentimenteel maar zoals altijd realistisch: [Nou ja, dat had hij niet.] :thumbsup:

Mooi geschreven, recht uit je hart. Van teveel nadenken en schaven en naar de opdracht kijken wordt een verhaal niet altijd beter. Graag gelezen.

@Dos, Dat is misschien wel het geval. @Marietje, Sentimenteel zou mijn tweede naam kunnen zijn. Gelukkig weet ik dat doorgaans aardig voor mezelf te houden :). Dank voor jouw reactie. @Angelieke, Dank je voor jouw mooie reactie.

Niet echt een sprookje, maar mooi.

Hallo Annemieke Het trieste in jouw verhaal, wat mij het meeste raakt, is dat hij niet eens in de gaten had hoe slecht zijn leven was. Dat hoor je vaker, kinderen vinden een vreselijke of onmenselijke situatie al snel gewoon. Mooi verwoord!

@Petra, Dank je. @Meta, Gelukkig weet een kind dat doorgaans niet. Dank je voor jouw reactie.

Hoi Annemieke, Ik las in één van de berichten dat jij voorheen op het forum Johanna was. Fijn om dit te lezen, want ik vroeg me al af waar zij was gebleven. Ik miste haar namelijk. Zij was (jij dus) één van de eerste die zo lovend waren over mijn eerste verhaal dat ik besloot om wekelijks mee te gaan doen. Dus dankzij jou doe ik nu steeds weer mee. Je weet niet half hoeveel plezier me dit schenkt. Dank je wel

Dag Annemieke, Ik vind het niet oversentimenteel en niet naïef. Het raakt de kern, denk ik. (Over de foto. Er zijn ook andere foto's waar ik triest van wordt. Zie de link. Dat moeten wij dan blijkbaar als doel voor onze kinderen zien http://www.halfjaarceo.nl/ Daar word ik ook triest van. Excuses voor het plaatsen in je draad. Van de andere kant kun je dat ook als een :thumbsup: zien. Dat je bijdrage me tot denken aanzette)

@Annemieke, neem het mij niet kwalijk, maar ik vind het wat tranentrekkerig. Kritische noot: kan een kind van anderhalf rennen? En hoe zit het toch, in zijn algemeenheid, met de verantwoordelijkheid van ouders?

@Pim, Uit mijn hoofd, dat was het verhaal met die caravan. Ja toch? Dat was een mooi verhaal, dat klopt. Mooi dat je er plezier in hebt. Schrijven is een prettige hobby.

@Woodpecker, Vrij walgelijk - die link. Gelukkig wil mijn dochter brandweerman worden. Ze wil graag in rode auto's rijden. Mijn zoon wordt sloper. :) Een beetje oversentimenteel is het best. Overigens baseerde ik het niet echt op de foto. Die foto had ik niet nodig. Jammer genoeg trouwens. Bedankt voor jouw reactie.

@Mili, Tranentrekkerig. Af en toe schrijf ik zo. Dat gebeurde. Ik heb kinderen. Die zijn anderhalf geweest. Ze renden toen alsof hun leven er vanaf hing. Wat natuurlijk niet het geval was :) Maar misschien waren ze vroeg. Dat weet ik niet. Hoe het zit met de verantwoordelijkheid van ouders? Ik geloof niet dat ik begin om die vraag te beantwoorden binnen het kader van dit forum. Dat wordt een boekwerk met zoveel kanttekeningen dat de bijlage ook al een boek op zichzelf dreigt te raken. Bedankt voor jouw reactie.

Een prachtig verhaal. Nu ga ik even huilen.

@Anne, Dank voor jouw reactie. Huilen inmiddels klaar?

@Anne, Dank voor jouw reactie. Huilen inmiddels klaar?

Bijna

ik vind het een opmerkelijke suggestie dat de moeder gelukkig droomt over de verloren toekomst van haar overleden kind

Ik speelde vroeger vaak 'zeeslag', dus ik miste 'een' niet. Sentimenteel? Ja, maar mag het? Er is op dit moment humanitair drama aan de gang van ongekende omvang. Ik vond het fijn om te lezen, want je raakte me.