#64 De mekkerende schapen

Aan de Loonse en Drunense bossen woonden eens twee volken. Het volk uit Loon lag voortdurend overhoop met het volk uit Drunen. Het was altijd gemekker en geëmmer tussen die twee. Toen zij voor de zoveelste keer de degens kruisten en dit ontaardde in een bloederige veldslag, was voor Hugo de Bostovenaar de maat vol. Hugo sprong tevoorschijn, ging tussen de strijdende groepen in staan, hief zijn knoestige toverstok en overschreeuwde de woeste menigte: "Met afgrijzen aanschouw ik, staan jullie elkaar naar het leven. Ondanks dat je elkaar licht in de ogen moet geven Heb elkaar lief is het credo, maar dat gaat blijkbaar niet. Daarom verzand ik de kern van dit gebied" Voordat de uitzinnige dorpelingen konden reageren, veranderden ze in makke schapen en begonnen en masse het bos te begrazen. Oude bomen stierven af en jonge twijgjes kregen geen kans om te groeien, waardoor een prachtig duingebied ontstond. Als je nu door de Loonse en Drunense duinen loopt weet je hoe deze zijn ontstaan. Met een beetje geluk zie je zelfs de schapen, het zijn al eeuwenlang dezelfde. Mekkeren kunnen ze nog, maar elkaar naar het leven staan hebben ze wel afgeleerd.