#62A - Badwater

Badwater Het stromende water kabbelt over haar lichaam. Flarden van zijn zakelijke telefoongesprek dringen de badkamer in. De warmte in zijn stem was het eerste wat haar opviel, twee jaar geleden. Zijn triestige blik raakte haar toen hij zich meldde aan de balie bij het advocatenkantoor waar ze werkt. Ze negeerde zijn advances, tenslotte stond een man niet gepland in haar carrière. Totdat ze elkaar op een stormachtige zondag onverwachts tegenkwamen in een museum. Nu waren ze in Las Vegas en hadden over twee uur een afspraak bij een wedding chapel. Met een glimlach zakt ze weg in een warme wolk van schuim en sluit haar ogen. Het badwater kletst over de rand heen als hij achter haar gaat zitten en zijn armen om haar heen slaat. Hij drukt een zachte kus in haar nek en grinnikt breed terwijl hij het sop van haar borsten blaast. Hij zakt verder onderuit en zijn kromme, samengeperste tenen steken net boven de rand uit. Ze streelt met haar voet langs die van hem. ‘Hoe kom jij aan die grappige voeten?’ Hij stopt zijn voeten onder water. ‘Schaam jij jezelf ervoor?’ Ze fronst haar wenkbrauwen. ‘Ja en nee. Ze zijn mijn boetedoening.’ Ze draait zich naar hem om. ‘Vertel.’ ‘Het is geen mooi verhaal.’ Hij versmalt zijn mond en de troosteloze blik verschijnt weer. ‘In voor en tegenspoed. Dat beloof ik je nu alvast.’ Ze gaat tegenover hem zitten. ‘Thuis waren wij arm. ‘Dit-,’ hij wijst de luxe bruidssuite rond, ‘kenden wij niet, niet eens uit de bladen of van televisie.’ Zachter gaat hij verder.’ Want die hadden we niet.’ Hij kijkt haar aan. ‘Soms was er geld voor eten maar voor kleding en schoenen helemaal niet. We waren bekende gezichten bij het Leger des Heils.’ Ze legt haar hand om zijn wang en streelt deze met haar duim. ‘Dat wist ik niet.’ Hij haalt zijn schouders op en glimlacht zwak. ‘Het is voltooid verleden tijd maar het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.’ Ze kust hem op de mond. 'Een man om van te houden.' Een diepe zucht ontsnapt hem. ‘Vijftien was ik toen mijn vader een paar sportschoenen had geregeld. Maar ik moest er wel iets voor doen, zei hij. In de achterkamer waar mijn vader ons geld vergokte stonden de Nikes. Ze pasten precies. Ik was dolblij. Pas toen ik alleen werd gelaten met de eigenaar van de kroeg drong het tot mij door.’ Hij knijpt zijn ogen dicht. ‘De menging van zweet en bier maakt me nog misselijk.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik sloeg hem van me af en hij viel met zijn achterhoofd tegen de wastafel. Via het raam ben ik op de Nike schoenen gevlucht. Mijn vader had de pech net in de kamer te zijn toen de politie arriveerde, wij het geluk. Ik zorgde zo goed als ik kon stiekem voor mijn moeder en zusjes maar durfde nooit meer naar huis. Tot mijn achttiende heb ik ze gedragen.’ Hij buigt zijn hoofd. Ze staat op, stapt uit het bad en draait de afvoer open. ‘Kom,’ ze reikt hem haar hand. Het putje zuigt het laatste badwater weg.