‘Goedenavond.’ ‘Avond, meneer.’ ‘Hebt u bezwaar als ik hier even kom zitten?’ ‘Nee hoor, deze bank is voor iedereen. Ik schuif een stukje op.’ ‘Dank u. Vriendelijk van u. Ik zit hier liever niet alleen, in dit stuk van het park.’ ‘Hoe dat zo?’ ‘Nou, het is al donker. En je weet nooit wat er voor volk in het park rondhangt zo ’s avonds laat. Een paar jaar geleden is hier nog een oude man - nou ja, iemand van onze leeftijd - in zijn nek gestoken. Wist u dat niet? Morsdood was ie.’ ‘Ach, natuurlijk, nu u het zegt.’ ‘Maar u voelt zich dus wel veilig hier?’ ‘Ja hoor. Die moord is al zo lang geleden. Ik heb zelf nooit ergens last van gehad. Wat hebt u daar?’ ‘Dit? Dat is mijn jachtmes. Zwitsers, handgemaakt.’ ‘Mooi, zeg. Wel groot. Hebt u dat voor de zelfverdediging?’ ‘Meer voor de hobby. Ik heb het altijd bij me.’ ‘Het is echt prachtig. Verzamelt u messen?’ ‘Ik ben inderdaad een verzamelaar.’ ‘Mag ik het eens bekijken?’ ‘Kunt u het zo goed zien? Of zal ik het meteen in uw oog - argh!’ ‘U bent te traag, meneer. Uw mes is groot, het mijne is zo klein dat het vrijwel onzichtbaar is. Wat zeg ik? Het is helemaal onzichtbaar, zo diep in uw hals gestoken. Ik dank u voor het prettige gesprek. Goedenavond, meneer.’