#58 Fluiten als de vogels

Dag Nyceway, je bent in je opzet geslaagd om er een jong kind van te maken die nog zeer veel waarde hecht aan zijn vader. Het lijkt wel wat op jonge eendjes die moedereend de hele tijd achterna lopen. Het strookt niet met mijn eigen idee van Icarus en de vertalingen en de lessen die ik er vroeger aan gewijd heb, maar dat hoeft ook niet. Voor mij ben je goed in de rol gekropen van de hp die jij wilde neerzetten.

Nyceway, Jouw Icarus is idd een jong kind - een originele invulling. Voor zover ik weet wordt zijn leeftijd nergens genoemd, dus het kan. Mooie invulling.

Dag nyceway, Het verhaal past ook niet bij mijn beeld van Icarus. Maar wie zegt dat mijn beeld het juiste is? Het door jouw geschetste beeld zou maar zo kunnen en is, naar mijn smaak, goed uitgewerkt. De titel vind ik iets minder passend, in die zin dat ik hem niet kan plaatsen bij de inhoud.

mooi consistent beeld van een tamelijk jonge Icarus

Origineel. Consequent volgehouden innerlijke monoloog van een jonge Icarus. De zin: 'Kon ik ook maar fluiten. Of fluiten vogels niet als ze vliegen? ' komt voor mij een beetje uit de lucht vallen - het gaat immers om vliegen, niet om fluiten. Maar dat is een kleinigheid. Ik moest denken aan een prachtig, oud liedje van Bram Vermeulen. https://www.youtube.com/watch?v=fg_eqjYSUzc

Ik heb niets toe te voegen aan de bovenstaande commentaren. Het heerlijk om over een jonge Icarus te lezen.

Wel een zielig verhaaltje. Hoe de HP zich nog verontschuldigt terwijl hij te pletter valt. Mooi geschreven.

Papa kijk eens wat ik kan Ik klim zo hoog, ben nog steeds niet bang Papa kijk eens wat ik kan Ik ben zo flink, fiets al kilometers lang Papa kijk eens wat ik kan Ik kleur zo mooi, gebruik de hele regenboog Papa kijk eens wat ik kan Ik vlieg naar de zon, steeds verder omhoog Papa kijk eens wat ik kan Ik reken en ik schrijf, zo goed mogelijk voor jou Papa kijk ik eens wat ik kan Ik schreeuw van de daken hoeveel ik van je hou Papa zie je wel wat ik allemaal al kan?

De pure onschuld van kleine Icarus ontroert. Goed gedaan, hoor. De kinderlijke vragen, de verwondering... . Het klopt helemaal. Mooi.

Dag Nyceway, een ontroerende jonge Icarus, waarom niet? Mooi, hoor, het beschrijven van het eeuwig verlangen van het kind naar de liefde en waardering van de ouders, in dit geval de pappa :p

Er ligt al zoveel vast in deze opdracht, dat het boeiend is om de verschillende invalshoeken te zien. Het hoger gaan vliegen om vader in te halen vind ik origineel gevonden. :thumbsup:

De jonge taal komt goed naar voor. Alleen geloof ik zijn gedachten niet.

Wat een leuk verhaal en een lief jochie. Ik krijg bijna een hekel aan zijn vader omdat hij niet beter op hem let.

Papa kijk eens wat ik kan Ik klim zo hoog, ben nog steeds niet bang Papa kijk eens wat ik kan Ik ben zo flink, fiets al kilometers lang Papa kijk eens wat ik kan Ik kleur zo mooi, gebruik de hele regenboog Papa kijk eens wat ik kan Ik vlieg naar de zon, steeds verder omhoog Papa kijk eens wat ik kan Ik reken en ik schrijf, zo goed mogelijk voor jou Papa kijk ik eens wat ik kan Ik schreeuw van de daken hoeveel ik van je hou Papa zie je wel wat ik allemaal al kan?

:thumbsup: :thumbsup: Mooi vertederend deze roep om de erkenning van zijn vader. Ik denk dat ieder kind graag wil dat de vader trots op hem/haar is. Jouw invulling van de opdracht is origineel en kinderlijk lief. Dat arme jochie... :)