# 57 - Trouwring

De terrasjes zaten zo goed als vol. Toch vonden we een leeg tafeltje. Onze vermoeide voeten staken we onder tafel en de plastic zakken zetten we op de lege stoel. “Hè hè, eindelijk even zitten,” zei ik tegen mijn zus, die mij de ene winkel na de andere had binnengesleept. “Je hebt nu toch mooi een nieuwe broek, trui én een leuke sjaal. Dat was je zonder mij niet gelukt.” Mijn zus keek trots naar de tassen. Ik keek op ons tafeltje. Er stonden niet alleen lege kopjes, tussen de verfrommelde servetten zag ik iets glinsteren. “Wat heb ik hier nu?” Ik viste een trouwring tussen de servetten uit. “Oh ik dacht al dat ze haar ring op tafel smeet,” zei de dame aan het tafeltje naast ons. “Die mensen die daar net zaten kregen enorme ruzie. Ik ben blij dat ze weggingen want het was erg vervelend. Ik was zelfs bang dat ze met het servies zouden gaan gooien.” We pakten net de kaart om iets te eten bij ons drankje uit te zoeken toen we een felle vrouwenstem hoorden. “Die klootzak, wat denkt hij wel. Dat ik gek ben of zo.” Een vrouw van over de datum stormde op ons tafeltje af. “Wat vinden jullie daar nu van. Bijna dertig jaar getrouwd en dan zegt ie doodleuk dat hij met een meid van achtentwintig zoent. Bah, hij kan haar vader zijn. Wat een vieze vuile etterbak. Dat is toch niet normaal? Of vinden jullie van wel?” Ze keek ons uitdagend aan. Als mijn zus nu maar geen antwoord geeft. Maar natuurlijk deed ze dat wel. “Nou ik ben ook gescheiden en soms is dat maar beter hoor.” “Vind je? Je bent gek. Alles deed ik voor hem en nu dankt hij me af als een stuk vuil. Geef hier die ring, dan verpats ik hem. Krijg ik tenminste nog wat geld." Ze liep schreeuwend weg. De dame met de rollator schudde haar hoofd en begon ons haar eigen levensverhaal te vertellen. We bestelden een tosti met daarbij een veel sterker drankje dan we plan waren.