# 56 Sint-antoniusvuur

In het nu, op het permanente podium van haar dagelijks bestaan, zit zij buitengewoon bewust onderbewust te zijn. Om haar heen dartelen talrijke uitnodigingen die als overdadig ervaren zouden kunnen worden, maar geen prikkel weet haar tot ontsnapping, noch tot aanval te bewegen. Nee, zij staat haar cellen toe voor groei te kiezen. Op zeldzame momenten erkent ze dat ze een gevolg is, maar dat neemt ze haar oorzaak niet kwalijk. Ze schenkt er domweg geen aandacht aan zodat zij voor altijd een authentiek raadsel kan blijven. Juist op het moment dat ze via beide neusgaten haar zesde tel vluchtige omgeving naar binnen filtert, voelt ze, als vanuit het ware alles, een oude vriend haar aura binnensukkelen. Ze opent haar ogen en analyseert hem tot en met haar vijftiende tel helende lucht. Hoewel er een weldadige geur van gekookte ham om hem heen zweeft, moet ze constateren dat zijn verschijning de wezenloosheid vertoont van een afgedragen sportsok. Zelfs zijn schaduw lijkt op een bouwval. Nadat ze klaar is met het zorgvuldig uitblazen van afvalproducten, kijkt ze diep in de trouwe hondenogen tegenover haar en zegt: 'Maak van je hart geen moordkuil.' 'Rooie Miep,' zucht de oude vriend, 'Deze planeet is niet goed in het absorberen van een tsunami aan verheven volmaaktheden. Al die Hoogste Wezens eerbiedigen en hulde doen bezorgt onze broze aardkorst eerder gordelroos dan een weldadige emulsie van deugd en goede zede. Ik weet het niet meer Miep.' 'Weet je wat het met jou is?' zegt Miep, 'Jij bent nog onderweg naar je essentie. Maar zolang je blijft janken dat je het slachtoffer van je genen bent, blijf je voortsjouwen op dat nutteloze gebrabbel van je bewuste geest. Je bent gewoon een blind ontwikkelingsproces op lekkende joggingschoenen. Hoe wil je op die manier nou het meesterschap van je bestemming bereiken?' 'Als ik jou niet had Miep, dan...' 'Zie, daar ga je weer,' onderbreekt ze hem. 'Ik weet het Miep, ik weet het...' Dan sjokt hij met hangende oren haar energieveld uit en gaat op zoek naar water om zijn eigen sint-antoniusvuur te blussen. Rooie Miep kijkt hem na en strijkt haar snorharen glad. Daarna likt ze aandachtig haar rechter voorpoot. Inspiratiebronnen: een vriendin uit Soedan, diverse katachtigen en de Nederlandse grondwet.