# 56- Het einde

Alle wereldwijde kweekprogramma’s ten spijt, alle bijen zijn dood. Waren we maar nooit zo zorgeloos met hen omgegaan. Nonchalant wapperden we de vervelende zoemertjes weg als ze wilden proeven van ons eten. De bloemen waar ze de honing uit zogen verdwenen. Men waarschuwde via de media wat er zou gebeuren als er geen bijen meer zouden zijn. Ik denk terug aan het moment dat we buiten aan tafel onze lunch aten en Lorenzo achteloos insecten dood mepte. Ze irriteerden hem. “Niet doen, dat zijn bijen!” Hij trok zich er niets van aan. Ons voedsel is op, evenals de meesten van ons. Alleen de sterksten kunnen overleven. Ik ben helaas de allersterkste. Ik ben liever dood, dan dat ik hier onder de verzengende zon een soortgenoot uit zijn huid schraap. Door hongersnood en te leven op het randje van de waanzin ontstond er jaren geleden een onverzadigbare honger naar hoop. Die honger werd gestild door rituelen. We geloven in de sterren en moeten hen eren. Ons voedsel bestaat enkel nog uit een van ons. We moeten offers brengen aan de sterren. Wij zien ze als krenten die aan de hemel staan. Elke krent is voedsel. Door levende wezens te offeren aan de sterren blijven er voldoende aan de hemel staan en hebben we nog te eten. Nu ik uiteindelijk alleen ben besef ik dat dit niet logisch klinkt. Het is eerder een excuus voor ons kannibalisme. Ik kijk naar het vlees voor me dat ooit in een andere vorm mijn vriend was, mijn laatste. Hier kan ik nog twee maanden van leven, dan zal het voor mij ook donker worden. Tenzij de sterren mij gunstig gezind zijn. Ik offer de huid die ik zojuist van Lorenzo heb afgehaald door hem aan te steken. De rook stijgt op richting de sterren. “Doe je best Lorenzo.”