#54 de grote stad

Zelfs het park wemelt hier van de mensen. Ze praten tegen elkaar, hun telefoons en de voorbijgangers. Aan één kant van de fontein schreeuwt een grote neger ter ondersteuning van de acrobatische act die hij met zijn maten uitvoert onder begeleiding van een drummer. Aan de andere kant speelt een rossige jonge man op een vleugel. Een vleugel, laat ik langzaam tot me doordringen, een vleugel in het park. Frida zal me nooit geloven. Ik glimlach bij de gedachte aan haar gezicht als ik haar straks alles zal proberen te vertellen. Een lach ontsnapt me als ik aan het eind van het pad zie dat ik haar ook zal moeten verhalen over een compleet jazz-combo. De saxofonist knikt me toe terwijl hij het zweet van zijn hoofd veegt en de bassist in zichzelf knikkend de snaren beroert. Ik loop langs tafels waar ik uitgenodigd word te schaken. Hoewel ik thuis een aardig potje speel, waag ik me er niet aan aan te schuiven. Wie weet hoe je hier beduveld wordt. Pas als een kind zijn ijsje laat vallen en ik opschrik van zijn gehuil, realiseer ik me hoe rustig dit hoekje van het park is. Mijn schouders ontspannen, terwijl ik het dichtstbijzijnde bankje vind. De slaapzak op het grasveld tegenover mij wordt duidelijk bewoond. Een winkelwagentje ernaast bevat in wonderlijke pakken bijeengestouwd vermoedelijk het volledige bezit van de slapende. Ik haal diep adem en probeer ontspannen te gaan zitten. Een klein stukje verderop lijkt een groepje jongeren net te ontwaken. Ze roepen iets over douchen en onwillekeurig volgt mijn blik ze hun hele weg naar de fontein. Ik kijk niet meer om naar de slaapzak waarover ik Frida niet wil vertellen. Zelfs de fontein wemelt hier van de mensen, zal ik haar zeggen, maar eerst zal ik er mijn voeten in koelen.