#54 Parijs

Op mijn 22ste trok ik naar Parijs. Met de Limburgse klei van mijn geboortegrond nog aan mijn hielen, zocht ik met ontwrichte kaak naar een glimp van de bultenaar tussen de waterspuwers van de Notre Dame. Vol ontzag liep ik over de uitgesleten plavuizen in de voetsporen van Napoleon, terwijl de dreigende duisternis mijn hart in mijn keel deed kloppen. Op Montmartre werd ik achtervolgd door een man die een silhouet knipte van mijn jeugdig profiel en het me aanbood voor 30 francs. De verblindend witte Sacré-Coeur deed iedereen verbleken in een onstuimige lentezon. De Eiffeltoren stak als een pijlpunt uit de Aarde en als ik goed luisterde kon ik de schutter nog horen. Ik verbeeldde me Artemis die vanaf de Pleiaden een pijl in de kont van de wereld schoot die uitkwam in de navel van Frankrijk. Ik was jong, groen en vol bewondering. Ik blonk van naïeve romantiek en dronk gulzig de smerige Parijse lucht die ik aanzag voor een bedwelmende wolk van inspiratie. Vele, vele jaren later ben ik gestrand in Antwerpen, een bescheidener surrogaat met een bevattelijker droombeeld. Ik kwam er de liefde van mijn leven tegen en schoot er domweg wortel. Doorheen de tijd heb ik gemerkt hoe hardnekkig de klei is waaruit ik opgetrokken ben. Het gebeurt dat ik zomaar, zonder reden naar de kleine woning van mijn jeugd trek, ergens in een onooglijk gat aan de Limburgse Maas. Pas nu kan ik de geur van bemeste velden en vers gemaaid gras uit mijn jeugd weer naar waarde schatten. Maar ik was jong en onstuimig en God, ik zou het voor geen geld ter wereld gemist willen hebben.