Wekelijkse schrijfopdracht #54 - De grote stad

Als vader ziek was, dan ging het leven op de boerderij gewoon door. Moeder, Klazien en ik deden er gewoon een schepje bovenop. Hard werken deden we toch wel. Dat wordt je met de paplepel ingegeven als je op het platteland bent geboren. Als vader ziek was en een van de machines begaf het, dan was er meestal ook niets aan de hand. Als kind sleutelde ik al samen met opa aan een oude BMW R75. Een zijspan-motor die hij in de oorlog persoonlijk van een mof afhandig had gemaakt. Na zijn dood hoorde ik van mijn vader dat hij eerst eigenhandig die mof had afgemaakt. Maar toen de aanhangkoppeling van de mestriek in tweeën brak hadden we een probleem. Vader was ziek, dus ik moest het oplossen. Er was maar één plek waar je een nieuwe koppeling kon kopen en dat was in de werkplaats van de dealer in de stad. Ik was toen negentien maar was nog nooit in een stad geweest. Waarom zou ik? Ons dorp had een kerk en een zuipschuur en sinds een paar jaar werden alle boodschappen met een winkel op wielen aan huis gebracht. Met de motor scheurde ik eigenlijk alleen maar over de landweggetjes in de buurt en over de lange ka langs de wetering. Ik had de BMW wel drie keer nagelopen. De tank ook. Het laatste wat ik wilde was stil komen staan in een vreemde omgeving. Vader had gebeld, ze hadden het onderdeel op voorraad en nee, ze hadden niemand beschikbaar om het te komen brengen. Ik wist de weg naar de stad. Dat was het probleem niet. Er was toen trouwens maar een weg vanuit ons dorp naar de stad. Al bij het naderen van de buitenwijken begon ik het benauwd te krijgen, maar ik hield me voor dat vader erg teleurgesteld zou zijn als ik zo'n eenvoudige boodschap zou verprutsen. Ik miste de ruimte en de horizon tussen al het glas en beton. De lucht rook er anders en ik bleef maar naar adem happen. Toen ik de motor af zette op het terrein van de machinefabriek en mijn helm af deed, ging het lawaai gewoon door. Binnen werd ik geholpen door een meisje van ongeveer mijn leeftijd. Ze had een veel te klein truitje aan en ik kon haar navel zien. Ze scheen het niet erg te vinden dat ik daardoor erg was afgeleid. Ze lachte naar me. Er zat een klein gouden ringetje in.