# 53 Nu zij vrij is (gedicht @ # 22)

Op schrale wangen zijn haar tranen verzilt. In de schelpen luistert ze naar het ruisen van haar bestaan, terwijl haar blik langs hoop en vervlogen gemetsel dwaalt. In een cirkel, die geen barsten kreunt. Loepzuiver zwijgt. Als in gebeten vel verdoezelde honger, zo hangen haar botten daar. Door traag overleven opgewaaid stof, dansen luchtbellen. Waar de jeugdige glans van geloof de fictie van een corrupte regering nog leest, daar zweven ze. Over de doffe ogen van de ervaring die ondanks het goud de beloftes niet meer telt, daar walsen ze Op haar puntige lichaam landen, springen, spatten ze. En strooien zout. En zit zij Aan het einde van nooit eigen. Lange nachten gewaakt, maar nog te weinig om de slaap te kunnen vatten. Het is maar wat uurtjes vliegen. (Massawa, Eritrea)