#53 Twijfel vervolg #52

Mijn zus heeft altijd de drang gehad om haar verleden uit te pluizen. Toen ze vorige week vertelde dat ze via Facebook onze familie in Pakistan had gevonden, wilde ik daar in eerste instantie niets van weten. Woest was ik dat ze achter mijn rug om op zoek was gegaan naar onze biologische ouders en mij daar zomaar ineens mee confronteerde. Maar nu een week later, alle emoties zijn een beetje gezakt, kijk ik daar toch wat genuanceerder naar. Ik merk dat ik steeds nieuwsgieriger word en meer wil weten. Het blijkt zelfs dat ik een broer heb. Tot vorige week heb ik me nooit zo met mijn familiegeschiedenis bezig gehouden. Eigenlijk ben ik blij dat ik geadopteerd ben. Als je al die beelden ziet op TV over Pakistan, met Al-Qaeda en Isis, dan mag ik in mijn handjes knijpen dat ik hier woon. Ik heb altijd gedacht dat ik niet gewenst was en dat mijn echte ouders mij daarom hebben afgestaan. Maar het moet volgens het juist verschrikkelijk zijn om je kind af te moeten staan. Dat doe je volgens mij niet zomaar, daar moet meer achter zitten. Moedig is het alleszins. Uiteindelijk hebben zij ons een beter leven gegeven. Aan de andere kant voel ik me ook heel dubbel. Zouden mijn Pakistaanse ouders ons wel willen ontmoeten? Zet ik hun hele leven niet op zijn kop? Of die van mijn Nederlandse ouders? Hoe zouden die reageren? Zij bieden ons al 20 jaar een warm thuis en mogelijkheden die we anders nooit gehad zouden hebben. Kan ik het wel maken om contact te zoeken? Of is dat respectloos en deloyaal? Gelukkig kan ik het allemaal nog eventjes voor me uitschuiven, want de broer wil naar Nederland komen… en ach dan zie ik wel weer verder.