# 53 Bevrijding

De vlaggen hingen uit, alle mensen keken blij, zelfs boer Jansen danste op zijn klompen. Toen ze vliegtuigmotoren hoorde, kneep ze in Sonja’s hand, erop bedacht te moeten schuilen. ‘Je hoeft niet meer bang te zijn Mia, de oorlog is over. Kijk, het vliegtuig maakt rare capriolen in de lucht,’ stelde haar zus haar gerust. Ze volgde Sonja’s wijsvinger, de piloot maakte een cirkel, maar er kwam rood spul achter het vliegtuig aan. ‘Hij stort neer!’ schreeuwde ze, en dacht aan het vliegtuig dat in het weiland gecrasht was. Alle ruiten van de huizen in de omgeving waren gesprongen. ‘Nee, hij maakt een soort hartje,’ zei haar normaal zo ernstige zus met glimmende ogen. Ze wilde dat het vliegtuig ophield. Zometeen verloor hij nog een bom als hij op zijn kop bleef vliegen. ‘Nu mogen we vast gauw naar huis,’ zei Sonja. ‘Dan zien we mama eindelijk weer, en onze broers.’ ‘En Jelle en Bauke dan?’ Mia kreeg een beetje pijn in haar buik. De vreemde mevrouw, die af en toe brieven schreef, keek streng op de foto. Helemaal niet zo lief als tante Greetje met haar zachte armen, waar ze zo lekker in weg kon kruipen als ze weer eens enge dromen had. ‘Dat zijn je broers niet Mia, hoe vaak moet ik dat nog zeggen. Dat zijn de zoons van tante Greetje en haar man.’ Mia zuchtte en voelde de tranen achter haar ogen prikken. Sonja knielde naast haar neer. 'Je kunt er niets aan doen,’ zei ze met zachte stem. ‘Je was amper twee jaar toen moeder ons wegstuurde uit Amsterdam. En nu ben je vijf.’ ‘En dat donkere huis, met al die nauwe trappen, gaan we daar naar terug?’ ‘Dus dat weet je nog wel?’ vroeg haar grote zus. Daar gingen haar nachtmerries altijd over. Alles om haar heen stortte in en een man liet haar vallen. ‘Nee, dat is plat gebombardeerd en daarbij is papa gestorven,’ zei Sonja. Mia keek naar de vertrouwde boerderij. Tante Greetje kwam aangelopen, onder haar klompen knarste het grint, ze keek helemaal niet zo blij als de anderen. ‘Mama,’ fluisterde Mia, toen ze in haar veilige armen kroop.