#52 Show, don't tell

Het was alsof hij een stomp in zijn maag kreeg. Hij hapte naar adem en voelde hoe het bloed wegtrok uit zijn gezicht. In zijn oren klonk gesuis. Vanuit de verte hoorde hij zijn arts tegen hem praten, maar hij verstond de woorden niet. Een koele hand duwde zijn hoofd omlaag. “Hoofd tussen je knieën... ja, goed zo. Even zitten blijven nu..." Langzaam werd het suizen minder . “Gaat het weer een beetje? Probeer maar voorzichtig om rechtop te gaan zitten”. Hij hoorde een kraan lopen en even later werd er een glas water in zijn handen gedrukt. “Even helemaal opdrinken, Justus.“ Het water was heerlijk koel, maar had een bittere smaak. “Wat heb je er doorheen gedaan Peter?”, vroeg hij moeizaam. “Je probeert me toch niet te vergiftigen he?” Er verscheen een grijns op het gezicht van de arts. “Ah, zo ken ik je weer, altijd het beste in iemand zoeken. Maar wees gerust, het is een mild kalmeringsmiddel, je zult er verder geen schade van ondervinden.” Justus keek naar zijn handen en zag dat ze trilden. Langzaam begon de impact van de boodschap die hij zojuist te horen had gekregen tot hem door te dringen. "Maar Peter, dat betekent... dat betekent... dat mijn zoon..." Hij kon de woorden niet over zijn lippen krijgen. Ze uitspreken zou betekenen dat het waarheid werd. En dit kon de waarheid niet zijn, absoluut niet! Abrupt stond hij op. Een nieuwe duizeling overviel hem, maar hij weerstond die en beende naar de deur. "Justus, wacht!" Peter kwam hem achterna en greep hem bij zijn mouw. Woest trok hij zijn arm terug en siste: "Dit blijft onder ons. Ik wil dat je het dossier vernietigt en vergeet wat erin staat. Als dit ooit in de openbaarheid komt dan zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat jij levenslang geschorst wordt en je beroep nooit meer uit zult oefenen, is dat duidelijk??" "Maar Justus", piepte Peter, "Je weet dat ik dat niet..." Justus liet hem niet uitspreken: "DOE HET", zei hij met een ijzige blik, waarna hij met een ruk de deur opende en de kamer uitbeende.