Mijn billen voelen als beton en mijn handen zitten onder de blaren. Het snot loopt uit mijn neus, het zweet prikt in mijn ogen, mijn spieren branden in mijn rug en ik heb nog geen fatsoenlijk woord met mijn vriendinnen gewisseld. Al drie kwartier kijk ik naar hun ruggen. We spreken niet. We trekken, we duwen, we glijden, we worden nat, we branden. Veel mensen vinden roeien stom. Je beweegt je áchteruit over het water en je maakt steeds dezelfde beweging. En wie het hardst trapt, komt als eerste over de finish. Dûh! Ik zie dat anders. Roeien is de ultieme leef-beleving en een heerlijke metafoor voor Het Leven In Het Algemeen. Samen werken aan de perfecte beweging, iedere haal opnieuw. Opperste concentratie. Blad in het water, spatgelijk. Boot voortstuwen, krachtig en synchroon. Blad uit het water, weer spatgelijk. Dan het rustmoment. Ontspanning. Evenwicht zoeken en de boot onder je door laten glijden. Ademhalen. Voelen dat je nog leeft. Voorbereiden op de volgende haal. Uitkijkend op mijn maatjes zie ik precies wat ze doen. Ieder doet wat ze het beste doet. Ik vul aan, houd ze bij elkaar. Ik corrigeer als we uit koers raken. Pas het tempo aan als dat nodig is. Soms spreek ik een paar woorden; ze begrijpen me meteen. We vinden het volmaakte ritme. Ons ritme. In, uit, rust. In, uit, rust. In, uit, rust. De roeispanen en het water maken geluiden die geen wereldorkest kan nabootsen. De zon op ons bolletje, de wind troostend langs onze bezwete lijven, het water koel en klotsend om ons heen. Zo dansen we samen over het water.