# 51 - Regen

Julia Heerink, Een paar keer gelezen - de HP heeft duidelijk een bewustzijn, maar ik kom er niet achter wat voor wezen het is. Dingetje: lataarns - lantaarns

Hoe bedoel je? Kan het geen mens zijn?

Julia, Ja dat zou kunnen, een zwerver misschien - maar is liggen op het asfalt dan echt zijn of haar favoriete plaats (?) Misschien kun je een zin toevoegen om duidelijkheid te verschaffen. Maar misschien vinden andere forumleden het wel duidelijk.

Ah, op die manier. Ik zal erover nadenken, ik weet niet of het duidelijk genoeg is. (Klopt het trouwens dat ik mijn bericht niet meer kan aanpassen?)

Dag Julia, Bovaan jouw tekst zie je bewerken staan. Als je dat aanklikt gaat er een bewerkingswereld voor je open. Heel eerlijk gezegd weet ik ook niet zeker of dit over een mens gaat. Dat komt met name doordat je schrijft: Ze kijken, maar ze zien mij niet - en Alle haren op mijn lijf... Omdat het niet duidelijk is waar jouw Hp ligt, is het moeilijk te plaatsen. Wil Hp vergeten worden? Waarom? Want het lijkt voor Hp allemaal vertrouwd te zijn. Enerzijds lijkt het een deprimerende tekst. Anderzijds is het niet zo dat ik ergens uit op kan maken dat Hp zich gedeprimeerd voelt. Vooralsnog verblijf ik in raadselen.

een raadselachtige tekst natuurlijk kan het een mens zijn, maar er staan tal van dingen in die een mens niet kan het lijkt een wonderlijke van-de-wereld-ervaring, het heeft iets dromerigs en iets verontrustends maar hoe vaker ik het lees, hoe minder het lijkt te betekenen, ipv meer het word uiteindelijk voor mij toch vooral een serie fraaie beelden, ideeen en formuleringen, die mij samen niets werkelijks vertellen

Jouw tekst is intrigerend voor mij door de tegenstrijdigheden. Het begint al in de eerste zin: asfalt als een kussen? Dat wil ik als lezer ontrafelen. Aan het einde blijft mijn invulling onbevestigd. Ik haal eruit dat de HP een dood is, verstopt tussen de bladeren langs een fietspad. Wilde de HP dood of heeft ze zich verzoend met haar lot/ de dood die ze als een rust ervaart? Mijn invulling volgend zou ik bijv. de wolken haar laten lokken naar de hemel zodat duidelijk is dat ze tussen het leven en de dood nog hangt en het daar prettig vindt. :thumbsup: Jouw mooie regels hebben zeker potentie, maar wat wil je vertellen? Ik ben zeer benieuwd! :nod:

Hallo Julia, dank je voor je tekst. Ik vind het een moeilijke tekst. Je speelt met tgenstrijdigheden. Hard- zacht, koud- warm, kil-briesje, thuis- vergeten, zijn- niet zijn, leven - geleefd worden.Dat is interessant. De tekst heeft ook iets treurigs. Het lijkt alsof de hoofdpersoon zich thuisvoelt in het onttrokken zijn aan het leven dat mensen leven. Ze zien haar niet, het lantaarnlicht bereikt haar niet, het bloed dat in haar aderen stroomt voelt niet vertrouwd. Ik weet toch niet precies wat je wilt zeggen, net of de hoeveelheid aan beelden juist het zicht belemmeren. Weet je zelf wat je precies wilt uitdrukken? Wat je de lezer over wilt brengen? Het is, wat ik al schreef een interessante tekst, zeker de moeite waard om mee verder te werken.

Ik heb geen idee over wie of waarover je het hebt. Als het een droom is, kan ik me er nog iets bij voorstellen, want dan kan het ook van hier naar daar gaan. Nu kan ik er geen touw aan vastknopen. Wel mooie zinnen, maar ik heb niet het gevoel dat die ergens toe leiden.

Ik lees een wezen dat het leven aan het verlaten is, verlaat. En daar vrede mee heeft. Het moet een leven vol strijd geweest zijn. En nu is er rust. Niemand ziet het, maar dat kan. Mensen zien wel meer dingen niet. Ik vind 'De wolken zijn hoog in de lucht, maar ik hoor ze' erg mooi. Het zegt genoeg. Dat lokken hoeft m.i. niet (@Marietje). Want waar is de hemel, wat is die hemel überhaupt? 'Naar wolken luisteren' is prachtig. 'Hier voel ik mezelf het landschap zijn' is voor mij de kern. Vergeten, nu geleefd worden door de natuur. In het teruglachen schuilt de vergiffenis. Natuur staat boven de mens. Ver.

Bedankt voor de reacties! Ik heb twee zinnen toegevoegd die misschien wat meer duidelijkheid geven. ('Nog nooit ben ik zo dicht bij de aarde geweest.' en 'Ben ik nog een mens?') Elyse, ik ben blij dat je dit uit de tekst kan halen! Je begrijpt precies wat ik ermee wil zeggen. Het gaat inderdaad over een wezen (een mens) dat vrede heeft met het sterven/verdwijnen. Het mens verandert in natuur/deel van het landschap, wordt geleefd door de natuur. En er is vergiffenis, er is vrede, er is geluk, ook al zou je iets anders verwachten van iemand in deze omstandigheden. Ik zie dat de meeste mensen dit er niet in lezen. Ik zou graag willen weten of jullie, na het lezen van dit bericht, kunnen aangeven wat er eventueel mist in het verhaal waardoor jullie er niet uit konden halen wat erachter zat? Het antwoord op wat specifieke vragen: Jan, ik heb toegevoegd dat het om een mens gaat (dat aan het veranderen in iets anders - de natuur) om de onduidelijkheid over om welk wezen het gaat weg te nemen. Johanna, ik heb geprobeerd aan te geven waar de Hp ligt, door het over asfalt te hebben, waar fietsers in de buurt zijn. Dan moet het wel over een weg/fietspad gaan, lijkt mij? En er is inderdaad een tegenstrijdigheid in de treurige omstandigheden, maar het niet treurig zijn van de Hp. Dat is precies waar het om gaat: een vredig verdwijnen. Ik hoop dat mijn uitleg je wat meer duidelijkheid geeft. Marietje, met het asfalt als kussen wil ik aangeven dat de persoon op een onprettige plek ligt, vanuit het standpunt van de meeste mensen gezien, maar dat het voor deze persoon helemaal niet onprettig voelt, omdat dit is waar hij wil zijn, hij dit lot accepteert en zijn lichaam niet meer belangrijk voor hem is (en lichamelijk ongemak hem dan ook niets meer doet). Schrijfcoach Roos, bedankt voor je commentaar. Ik weet zelf volgens mij goed wat ik wil uitdrukken, ik hoop dat dit bericht wat duidelijkheid heeft gegeven. Misschien heb je nu een idee over waar in de tekst ik tekort schiet om het verhaal te vertellen?

Julia, Het is nu in elk geval wel duidelijk dat het om een mens gaat. Met je uitleg in #11 kan ik het verhaal wel plaatsen, maar zonder die uitleg lukte dat niet. Wat ik er dan in mis? - ik weet het niet. Misschien is het voor mij - als lezer - gewoon te metafysisch.

Dag Julia, Inderdaad een mooie zin.

De wolken zijn hoog in de lucht, maar ik hoor ze.

Wat ik - maar dat is wellicht persoonlijk - niet als één beeld of gevoel zie is:

Alles is grauw. Alles is koud. Alles klinkt als een kabbelend beekje, stromend vanuit weides van eeuwige zomer.

Een bergbeekje is wel koud, maar niet grauw. Als 'Alles klinkt als een kabbelend beekje, stromend vanuit weides van eeuwige zomer.' had ik er een contrast in kunnen lezen (vooropgesteld dat je dit bedoeld hebt). Voor het overige herken ik wel het gevoel van berusting dat je hebt willen uitdrukken en vind ik dat mooi weergegeven.

Dag Julia. Ik heb je opdracht al een paar keer eerder gelezen, maar me telkens onthouden van commentaar. Ik was nieuwsgierig naar de reactie van de anderen. Je poëtische tekst dwingt me telkens bij iedere zin stil te staan vanwege de beelden die zich in me proberen te vormen. Ze vervliegen voor ik er vat op krijg, doen me denken aan een aroma van iets wat vaag bekend is maar zich niet wil laten kennen. De tekst is hermetisch en laveert tussen troostend en troosteloos. Op zich vind ik dit een prestatie, al zou ik uit eigen beweging niet snel dit soort literatuur lezen. Dat je het me toch ongeveer zowat een keer of acht hebt laten lezen wil - voor mij althans - zeggen dat hij intrigeert. bevreemdend en bezwerend.

Misschien is het voor mij - als lezer - gewoon te metafysisch.

Ik denk dat dat ook mijn probleem is. Het gevoel van versterven en berusten komt wel over, maar als ik probeer te lezen wat er nu echt staat, loop ik vast. En zo lees ik nu eenmaal ...

Johanna, ik heb geprobeerd aan te geven waar de Hp ligt, door het over asfalt te hebben, waar fietsers in de buurt zijn. Dan moet het wel over een weg/fietspad gaan, lijkt mij?

Daar zeg je wat. Ik denk dat mijn praktische kant het even als onlogisch beschouwde omdat je op een weg of fietspad doorgaans vrij zichtbaar aanwezig bent. Maar dat hoeft uiteraard niet. Je schrijft zelfs dat Hp niet in het licht ligt. Niet goed opgelet.

Ik denk dat mijn praktische kant het even als onlogisch beschouwde omdat je op een weg of fietspad doorgaans vrij zichtbaar aanwezig bent. Maar dat hoeft uiteraard niet. Je schrijft zelfs dat Hp niet in het licht ligt. .

Nou ja, daar had ik dus ook last van ... ik twijfelde niet aan een weg/ fietspad, maar over hoe je daar ongezien zou kunnen liggen. Ik geloof nog steeds niet dat dat kan, ook niet buiten het licht. Ik geloof wel, zoals Elyse zegt, dat mensen zoveel niet zien, dat ze makkelijk door je heen kijken. Maar het is veelgevraagd om een dergelijke symbolische lezing uit zo'n schijnbaar letterlijke omschrijving te halen, ik denk dat je daar je lezers makkelijk in verliest.

Marietje, met het asfalt als kussen wil ik aangeven dat de persoon op een onprettige plek ligt, vanuit het standpunt van de meeste mensen gezien, maar dat het voor deze persoon helemaal niet onprettig voelt, omdat dit is waar hij wil zijn, hij dit lot accepteert en zijn lichaam niet meer belangrijk voor hem is (en lichamelijk ongemak hem dan ook niets meer doet).

Jouw tekst is intrigerend voor mij door de tegenstrijdigheden. Het begint al in de eerste zin: asfalt als een kussen? Dat wil ik als lezer ontrafelen. Aan het einde blijft mijn invulling onbevestigd. Ik haal eruit dat de HP een dood is, verstopt tussen de bladeren langs een fietspad. Wilde de HP dood of heeft ze zich verzoend met haar lot/ de dood die ze als een rust ervaart?

Ik wilde met mijn reactie aangeven dat het asfalt als kussen mij als lezer intrigeerde en ik verder wilde lezen om de invulling/ het beeld dat in mijn hoofd ontstond bij de eerste zin ook bevestigd werd. De eerste zin had ik dus goed begrepen een ook dat de HP dood is en de rust ervaart. Maar hoe komt de HP daar? Het verhaal is voor mij niet compleet, er blijven teveel vragen open. Bovendien heeft men mij ooit hier verteld dat de ik persoon niet dood kan gaan en het daarna navertellen. De lezer kan deze gedachtegang niet volgen gewoonweg omdat het niet kan.

Ik weet niet goed wat ik moet denken of voelen. Het is voor mij te raadselachtig en ik kan er weinig mee, wat niet wil zeggen dat het niet intrigerend is, maar ik kan me moeilijk inleven in het beeld dat je wil scheppen met je woorden.

Ah, ik ga nog even een aanpassing doen om de Hp iets verder van de fietsers te verwijderen. Dan wordt het beeld misschien wat duidelijker. Marietje, het verhaal is inderdaad niet compleet, zou je kunnen zeggen. We weten niet waarom de Hp is waar hij is, of waarom hij rust ervaart bij het verdwijnen. Misschien is het een idee om dit aan te vullen, ik ga erover nadenken. Een persoon kan het sterven meestal inderdaad niet navertellen. Maar ik ben van mening dat de gedachten van een stervend persoon in een verhaal dan nog wel te volgen kunnen zijn. In elk geval gaan ze ook niet (veel) verder na het moment dat het personage in dit verhaal daadwerkelijk gestorven is.