Twee talen in één boek?

Ik kan me dit topic herinneren... http://www.schrijvenonline.org/forum/het-schrijfp…

Ok, dank. Dus jij zou (afleidend uit de reply die je gaf in die topic) bepaalde Engelstalige begrippen die ook in het Nederlands herkenbaar zijn gewoon niet vertalen. Toch? Denk je niet dat dat in een lang verhaal gaat vervelen? En dat je sommige personages gaat afvlakken? Het zijn namelijk altijd woorden als 'hello' of 'of course'. Termen als 'You can take that to the bank' of 'Cat got your tongue?' zijn dan misschien iets te veel van het goede? Die maken het juist wat levendiger dan het simpele 'goodbye'.

Ik, persoonlijk, zou het denk ik alleen doen bij de introductie van het nieuwe land. Of specifieker: bij de introductie van de personages van de nieuwe nationaliteit. Binnen vijf, misschien zes bladzijden zou ik aannemen dat de boodschap duidelijk is, en verder gewoon alles in het Nederlands uitschrijven. Behalve mogelijk op plekken die ik net wat meer lading wil geven. Een enkele uitroep in het Engels, die dan extra opvalt; dat zou ik een te mooie optie vinden om onbenut te laten. Maar dat is dan ook het enige, want inderdaad: ik denk ook dat consequente uitstapjes naar andere talen in een lang verhaal zullen gaan vervelen.

Af en toe een andere taal erin geeft sfeer en typering van het personage. Dat is het doel, dunkt me. Bedenk, dat het veronderstelt dat de lezer die taal begrijpt. Engels lijkt met name begrijpelijk voor de gemiddelde Nederlander. Overdrijf niet. En vermijd fonetische schrijfwijzen van kromme uitspraken. De lezer moet dan ontcijferen en valt uit de droom.

Vandaar dat ik de uitdrukking 'You can take that to the bank' gebruikte, Leonardo. Bijvoorbeeld bij een personage die die uitdrukking regelmatig gebruikt. Aan de andere kant denk ik dat dan weer te veel van het goede is en dat de lezer inderdaad een woordenboek bij de hand moet nemen om het te ontcijferen.

Je twee laatste voorbeelden komen me voor als idioom waar niet elke Nederlander kaas van heeft gegeten, als ik het zo moet inschatten.

Ik kan me herinneren dat deze vraag eerder gesteld is. Ik heb gezocht maar ik kon niks vinden. Ik ben bezig met een verhaal over een Nederlandse man die een baan in het buitenland krijgt aangeboden. Laten we zeggen Australië. Samen met vrouw en kinderen verkast hij naar Melbourne. Thuis praat hij Nederlands en op zijn werk Engels. Hoe doe ik dit? Of doe ik dit juist niet?

. In mijn onlangs verschenen boek heb ik een beperkt aantal passages – hoofdzakelijk dialoogfragmenten – in het Engels geschreven, omdat ik vond dat de sfeer en de couleur locale ermee gediend waren en omdat sommige dingen op die manier kernachtiger konden worden verwoord. Sommige proeflezers met neiging tot taalpurisme reageerden er negatief op, maar de manuscriptbeoordeling van mijn uitgever accepteerde het zonder enig commentaar. Met lezers die geen Engels beheersen, heb ik in zoverre rekening gehouden dat die dialoogfragmentjes overgeslagen kunnen worden zonder dat je de draad kwijtraakt. Het enige andere voorbeeld dat ik ken is "De Misdaad", een uit 1962 daterende roman van Alfred Kossmann, waarin passages van soms meerdere alinea's in het Engels geschreven zijn. Wanneer dat voor het laatst is herdrukt zou ik niet weten, maar het is redelijk goed verkrijgbaar in het antiquariaat. https://www.boekenwebsite.nl/salamander/0243-de-m…

Af en toe een Engelse kreet is prima, maar om hele zinnen in het Engels te schrijven lijkt me niet zo verstandig.

Het hangt in hoge mate van het doelpubliek af. In Oorlog en vrede zitten hele dialogen in het Frans. (De elite sprak rond 1800 vaker Frans dan Russisch.) Tolstojs Frans is helaas niet foutloos. Thomas Mann gebruikte naast Hoogduits ook Frans en Plattdeutsch (dialect). (Buddenbrooks) In De naam van de roos zit veel Latijn. Niet raar in een middeleeuwse context. Joyce gebruikt hier en daar allerlei talen door elkaar. In het algemeen: hoe meer highbrow het publiek, hoe meer dit gewaardeerd zal worden. Het grote publiek haakt dan juist af. Het is dus maar wat u wilt. Ik als lezer verwacht alleen wel dat de schrijver die vreemde talen beheerst. Op steenkolenengels zit (bijna) niemand te wachten. Of dat moet juist humor opleveren. "My shoes are so glad!", sprak de dame die dreigde de helling af te glibberen. vriendelijke groeten, A.Kroeze