#51 favoriete plek

kan me wel iets voorstellen bij de kik van de koorddanser, maar zelf zie ik het me niet doen. Treffend weergegeven, de rode vlekken, de concentratie. Eigenaardige lievelingsplek, geloofwaardig verteld. Voelde ook even mijn buik schuiven (niet echt hoogtevrees maarre...er zijn grenzen). :eek: Goede, aparte invulling van de opdracht.

Dag Schrijvenmaar, wat een spannend verhaal. Hoe kom je op dit idée! Ik voelde letterlijk de spanning in mijn maag; ik zag het voor me. Is dit ècht jouw favourite plek? Brrrrrrrrrrrr :eek:

Gaat dit over Philippe Petit? Mooi! De hoogte en eenzaamheid vind ik mooi beschreven maar ik mis het geluid. De wind moet op die hoogte stevig geweest zijn en nu voelt het alsof ik naar een filmpje zonder geluid kijk, snap je wat ik bedoel?

@Marcker en @Blavatski: nee, het is niet echt mijn favoriete plek; bij het lezen van de opdracht schoten een kleine 3000 plekken door mijn hoofd -of in elk geval zoveel tegelijk dat het me duizelde. En zo dacht ik aan duizelen toen ik begon met schrijven, en kwam ik op het idee van een koorddanser (serieus, zo is het echt gegaan). En eenmaal begonnen dacht ik, inderdaad @Bart, aan Philippe Petit. Maar ik heb tijd, plaats en persoon expres in het vage gelaten, dus hij hoeft het niet te zijn. (Bij zijn Twin Tower trucje was het regenachtig en ik had nu eenmaal zon in mijn hoofd; maar hij heeft natuurlijk tussen meer torens gelopen, dus hij zou het kunnen zijn. Ik heb me verder ook niet in zijn rituelen verdiept). Je hebt natuurlijk helemaal gelijk over het geluid. Ik heb even aan het razen gedacht, maar het uitgeblokt. Doe ik in het echt ook bij voorkeur als er iets raast, meestal verkeer, dus dat kan ermee te maken hebben. Ik zag het ook als een soort stomme film voor me, dat begrijp ik dus helemaal, maar dat versterkte voor mij het gevoel van concentratie op de een of andere manier, en een zeker gevoel van afzondering, een soort verstild moment. Ben benieuwd in hoeverre het lezers stoort ...?

Een vrij extreme manier om balans te zoeken lijkt me. Mooi vind ik:..., we gaan ieder onze eigen weg en kruisen elkaar slechts in gedachten. Het heeft mij niet gestoord.

Mooi hoe je de lezer in het begin op het verkeerde been zet. Bij mijn stok wiebelt dacht ik aan een bejaard persoon. Maar gelukkig is er niets mis met de benen van je HP.

schrijvenmaar, Bijna eng om dit te lezen - ik loop op een galerij v/e flat al zo dicht mogelijk langs de muren/ramen :) Die stilte, zoals je opmerkt in #4 werkt voor mij wel - de HP leeft/zweeft in zijn eigen wereld. Goed gedaan.

Dag schrijvenmaar, Mooi en invoelbaar de afstand geschetst tussen iemand die dit soort dingen doet en 'normale' mensen. Zeurtje:

Ik sluit mijn ogen naar de zon en zie de rode vlekken zwemmen op mijn oogleden. Concentreer me om alles te voelen. .

Tussen oogleden en concentreer, zou ik een komma plaatsen.

Tussen oogleden en concentreer, zou ik een komma plaatsen.

Ha, dank je voor deze simpele doch doeltreffende oplossing voor de zin zonder onderwerp.

. Maar gelukkig is er niets mis met de benen van je HP.

dat zou het wel heel spannend maken :D Dank voor je reactie

Johanna en JanP: dank voor het lezen en reageren!

Mooi gedetailleerd en spannend geschreven. Je voelt de pijn in de buik van de koorddansen. Wat bezielt dergelijke mensen he dat ze dergelijke uitdagingen zoeken

Niets benoemd en alles beschreven. Mooi.

dank voor de reacties, Nicole en Marcus

Hallo Schrijven maar Ik dacht eerst dat het om een oude man met een wandelstok, die bovenaan een klif stond. Ik hield mijn hart vast toen hij een stap wil zetten. Is het een koorddanser. Nu valt alles op zijn plaats

Ik dacht ook aan een oude man. Je hebt er een mooie invulling aan gegeven. Lijkt me toch een linke hobby. De stok stelt als houvast ook niet veel voor. Je kunt hem natuurlijk wel vasthouden.

Ik krijg er ter plekke hoogtevrees van :eek: Ik dacht ook eerst aan een oude man, toen aan zelfmoord. Voor mij zou het dat zijn, maar gelukkig is het voor jouw HP zijn favoriete plekje. De afwezigheid van geluid werkt voor mij juist goed hier. 'Ik ken ze niet en zij mij niet, we gaan ieder onze eigen weg en kruisen elkaar slechts in gedachten.' is een prachtige zin. Weer mooi geschreven schrijvenmaar! :thumbsup:

Leuk geschreven. Bij het eerst noemen van de stok dacht ik: we krijgen toch geen stuk over Nordic walking he? Maar daarna werd het vrij duidelijk en nam de spanning voor mij ook direct toe. Rode vlekken dansend op de oogleden, heel mooi beschreven.

@Tja en Elyse: dank voor jullie reacties. Leuk dat ik jullie toch even op het verkeerde been kon zetten (nee, niet doen, verkeerde been, echt flauw ...) @Koen: hahaha ... nordic walking! wat een idee. Was ik zelf nou nooit opgekomen, maar gaat nu direct in mijn achterhoofd voor ooitnog eens verhaal; moeten toch leuke types uit te halen zijn ...

Ik vind het mooi hoe je mij in spanning houdt en misleidt. (Ik dacht namelijk aan een oude tuinman zittend op een bankje.) Een originele invulling van de opdracht.

Ik dacht een klein moment dat je zou gaan springen. Spannend beschreven. Mooi verhaal.

Nordic walking, als het maar een komedie is dan haha.

Een zeer verassende niet voor de hand liggende en dus originele invulling. Tevens goed opgebouwd. :thumbsup: Juist doordat alles tot in de puntjes benoemd wordt, word ik een kritische lezer. Ik bleef meteen hangen op de eerste zin: [Ik sluit mijn ogen naar de zon en zie de rode vlekken zwemmen op mijn oogleden,] De HP keek eerst dus recht in de zon anders ontstaan de rode vlekken niet. Is dat handig voor iemand die zo meteen zijn ogen nodig heeft om in balans te blijven? De rode vlekken die zwemmen is een mooi beeld. [Mijn stok wiebelt in mijn handen] Dit beeld kan ik moeilijk plaatsen. Op welke manier houdt de HP de stok in zijn handen zodat die wiebelt? Later plaatst hij de stok pas voor zijn borst. De stok moet dus los zijn van de grond om te kunnen wiebelen. Hangt de stok verticaal zonder de bodem te raken? De wind mis ik niet omdat de HP in zijn eigen concentratie zit. Beeldend geschreven maar hier telt dan ook elke handeling! :)

Ha Marietje, dank voor je kritische blik! Altijd goed om te zien welke vragen ontstaan bij de lezer, zeker nu deze in mij echt totaal niet opgekomen waren -zet mij weer mooi aan het denken. De ogen vind ik zelf geen probleem; rode vlekken kunnen ook ontstaan als je met dichte ogen naar de zon toedraait, en bovendien neemt hij vervoglens weer genoeg tijd om zijn ogen tot rust te laten komen - hij gaat nog op zijn gemak over het randje staan kijken en sluit ze voor vertrek ook nogmaals (wie weet hoe lang ...). De stok, tja. De stok is langer dan de hp, ik had hem verticaal in gedachten (ofwel een beetje diagonaal, gewoon ontspannen in de hand, zoals een mens staat met een lange stok) en hij kan ook wiebelen als hij de grond wel raakt, zoals een boom waait in de wind. Ik wil hier ook niet te veel in detail treden, om de lezing nog even open te laten dat het een wandelstok zou kunnen betreffen -ook die kunnen wiebelen terwijl ze op de grond staan, wanneer je greep niet meer zo stevig is/ je handen beven. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat lezers hier al te veel gaan zitten nadenken over hoe kan wat ze lezen; ze moeten wel meegenomen worden naar dat randje ... Daarom ben ik vooral heel benieuwd of het je bij de 1ste maal lezen al stoorde (in meer of mindere mate) of dat je het je pas af ging vragen nadat je het hele verhaal uit had. P.S. Ik heb je wel gelezen, maar over gedichten heb ik echt niets zinnigs te zeggen, dus daar sla ik de reacties maar even over deze week. Al moet ik zeggen, dat jouw bijdrage me bij eerste lezing weldegelijk raakte - het was meer no-nonsense dan je poetischer prozabijdragen van de laatste tijd, waarvan je weet hoe ik daarmee worstel, lompe ziel die ik ben.