#50 Hannes

Originele invullen van de opdracht. Mooi beschreven de liefde waarmee het personeel omgaat met de cliënten. Hannes lachte oorverdovend zonder geluid. Mooi gezegd. Je ziet hem voor je.

Ik heb het gelezen en zonder alles direct te kunnen plaatsen vind ik het al een prachtig verhaal. Over de betekenis van alle dichtstukjes ga ik nog even denken. Ik ben weer even van de straat :). Heel mooi.

Wat een mooi verhaal. Heel origineel ingevuld met de gedichten. Vooral dat gedicht van Rynlandt. (Hoewel ik het niet goed snap, maar dat ligt vast aan mij). Geweldig gedaan.

Tipjes om te helpen: - het gaat over een zwaar autistische jongen die nooit spreekt. - hij zit dus opgesloten in zichzelf ... zwijgzaam in zijn ijle kooi... staat in het gedicht - In het eerste gedicht legt de jongen uit dat hij in een boom zit en naar de mensen kijkt maar geen contact met hen kan maken - In het gedicht van Rynlandt vertelt hij over zijn eenzaamheid... en hoe speciaal hij is... een witte raaf... die leeft in zijn eigen wereld.... zijn eigen universum... als een kraterwerker die putten graaft en alleen maar wonden (pijn) veroorzaakt... - De verpleging ontdekt dan plots een manier om via de gedichten in zijn wereld door te dringen... er ontstaat communicatie door tekeningen te maken die hij kan associeren met gedichten (hij kent alle gedichten die hij ooit hoorde - (of las) uit zijn hoofd (zo eigenaardig kan het bij autisten gaan) - In het laatste gedicht is er hoop.... 'nooit was de mogelijkheid aan avonturen zo nabij.... De gedichten van de Vlaamse dichter Richard Minne zijn fragmenten uit songteksten van Dirk van Esbroeck die de gedichten bewerkte en op muziek heeft gezet. Het gedicht "kraterwerker" heb ik uiteraard zelf geschreven. Bedankt nyceway - Johanna - Jules!

De maan is een paradijs van wonden, goudgele kraters in een licht refrein, daarop mijn schaduw neergeschreven in het eeuwig stille stof, Ik lijk een witte raaf, zwijgzaam in zijn ijle kooi, werkzaam volgens de maatstaven van een universum, Ik ben een kraterwerker op de maan, en daarna op al die andere sterren.

Saskia haalde Hannes van zijn tak, tekende en had niets mooiers kunnen doen... En Rynlandt ook niet. En ik? Ik ben nu even Hannes, zonder woorden. Of toch één: Prachtig!!

:) :{} Elyse.

Ik had de teksten van Richard Minne (in songtekstvorm) gisteravond al gevonden. Vooral het eerste deel van het gedicht dat je aanhaalde vind ik mooi. Eerlijk gezegd dacht ik al een beetje in de richting van autisme. Een aantal Nederlandse artiesten waaronder volgens mij Henny Vrienten zongen ook een aantal gedichten. Je herinnert mij eraan. Ik moet het eens zoeken op youtube. Mijn werkdag raakt weer aardig gevuld :). Als ik zo nieuwsgierig mag zijn: had je jouw gedicht geschreven naar aanleiding van deze opdracht? Ik vind ' ik ben een kraterwerker op de maan en daarna op al die andere sterren' erg mooi. Het klinkt een soort van verontrustend maar wel op een sierlijke manier. Over maatstaven struikel ik iedere keer. Dan val ik een beetje uit het gevoel van het gedicht.

Het gedicht is niet speciaal voor de opdracht geschreven Johanna. Dat zou op zo'n korte tijd onmogelijk zijn (Ik kwam gisteren om 18u van mijn werk en om 21u stond de tekst op het forum :D ). Maar het viel allemaal een beetje op zijn plaats toen ik aan de boom, de gedichten van Minne en de maan dacht... Het ene beeld roept vaak het andere op en zo ontstaat er dan iets nieuws... De 'maatstaven' is misschien een vreemd woord, vrij streng en niet dichterlijk. Eigenlijk ook wel een beetje de bedoeling... het gaat over een universum of een wereld die draait volgens zijn eigen regels en wetmatigheden die op een of andere manier bijna dwingend overkomen. Met betrekking tot ritme en dat dwingende karakter kwam ik op geen beter woord.

W Rynlandt, Heel creatief en aangrijpend. En je Kraterwerker vind ik een mooi gedicht. Vaker doen!

Dag Ryn, Mooie originele opzet. Je gedicht is mooi en passend. Wel denk ik dat het verhaal meer woorden nodig heeft om echt uit de verf te komen. Het verhaal en het idee erachter, verdienen dat ook :thumbsup: Ik vind het nu iets te gecomprimeerd.

Had het in ieder geval door dat de HP een bepaalde aandoening had, zat ook richting autisme te denken. Sterke invulling die mooi aandoet, alhoewel de achterliggende gedachte minder mooi is.

Hier word ik helemaal stil van. Zo een wondere wereld met wonderlijke gedichten. Dank. :)

Jan P, bedankt. Fijn dat je het gedicht mooi vindt. Woodpecker... ik ben het helemaal met je eens (zeker in dit geval). Ik begrijp dat men hier op het forum de woordenstroom wil beperken. Ik heb zelf vaak medelijden met onze schrijfcoachen die alles moeten lezen en van commentaar voorzien. Ik ben hen dan ook oprecht dankbaar voor al die inspanningen... maar soms denk ik... alstublieft, geef mij 500 woorden want net dat ietsje meer, zou zoveel verschil kunnen maken. Maar bedankt voor je reactie, hoor. Richard en Blavatski, ook jullie zeer bedankt voor de reactie.

Creativiteit in werking... . Ben er eigenlijk wat ondersteboven van. En dat alles in één verhaal. Ik buig het hoofd en kruip terug in mijn mandje... .

Ik dacht direct terug aan de zwaar autistische kinderen die ik ooit op zwemles had (ik heb vele baantjes gehad, dus je kunt veel schrijven wat mij direct ergens aan doet denken); het gissen, het zoeken, het nooit zeker weten, is dat springen van angst of van vreugde, wat betekent "hrmhrml", is dat een lach of een grimas? wat dat betreft een mooi stukje, waarbij ik verder nou eens helemaal niet op technische details in wil gaan

Jouw uitleg in #4 zet de puntjes op de i maar ik kon door jouw verhaal al ver je gedachtegang/ bedoeling volgen! Een bijzonder mooie invulling van de opdracht! :thumbsup: Misschien moet jij maar een uitzondering zijn wat de woordenlimiet betreft. De schrijfcoaches lezen toch lang niet alles. Wij wel omdat we inmiddels weten dat jij ons nooit teleurstelt met een langdradig, saai verhaal. En anders hoor je het in onze feedback! ;) Van mij heb je de toestemming omdat ik zeker weet dat het jouw verhalen ten goede komt, verrijkt zelfs! :nod:

Hallo Marcker, er is volstrekt geen reden om in je mandje te kruipen hoor. :) Ik ben overigens zelf niet helemaal tevreden over dit stukje. Hey Schrijvenmaar, ik heb bijna dagelijks te maken met autisme omdat ik werk in een grote instelling voor mentaal gehandicapte kinderen en volwassenen. Het gebrek aan communicatie (zelfs heel letterlijk) is vaak een pijnlijke zoektocht voor cliënt en begeleiding. Het is uit dagelijkse bezorgdheid voor die mensen dat ik dit stukje geschreven heb. Voor alle duidelijkheid: ik heb een administratieve verantwoordelijkheid. Voor mensen die rechtstreeks in de zorg staan is de problematiek nog veel directer aanwezig. Ook om hun werk met sympathie te waarderen heb ik dit geschreven. Marietje, mooi dat je mij wat meer woorden wil schenken, maar ik wil in het geheel geen uitzondering zijn. Iedereen gelijk voor de wet, dat is een niet meer dan billijk principe. :(

Inderdaad originele invulling, met die gedichten ertussen. Ik kan wel invoelen dat die jongen via gedichten gaat spreken en in de boom zit.

Wat het beeld van een kind in een boom teweeg brengen kan... Ik had hier ook graag meer woorden gelezen, maar als meer mensen dat doen dan kan ik het niet volhouden om schrijfcoach te zijn... Ik las hier vooral over de band / de communicatie tussen twee mensen door middel van gedicht en minder een karakterisering van twee mensen, omdat ik ze niet zie handelen. Met meer woorden zou je dat ook meer kunnen laten zien.

De missie is weer geslaagd! Originele invulling van de opdracht. Mooie gedichten! Jouw gedicht is bijzonder geschreven. Ook leuk die zelfspot: Een gedicht van Rynlandt. Wie is dat? Doet er niet toe ... Dat Hannes communiceert dat staat bij jou voorop!

Mooi hoe de autistische jongen zich weet uit te drukken in de gedichten. Prachtig gedaan, W Rynlandt :thumbsup:.

Naast de prachtige tekst vind ik ook de medewerkers heel bijzonder. Zo zouden er meer moeten zijn , mensen die echt geïnteresseerd zijn in anderen en die naar wegen zoeken om contact te krijgen, zeker met degenen die zich niet verbaal uit kunnen drukken en daar dan ook daadwerkelijk mee aan de slag gaan. Chapeau.

Beste heer Rynlandt, Ik vind dit geweldig! (Af en toe lees ik een verhaal van u en ik vind het eigenlijk altijd goed.) In dit verhaal zitten een paar kleine taalfouten, maar dat doet er niet toe. Saskia weende. Ik weende ook. Ik ween nog steeds. U hebt mij heel diep geraakt. Zo, en nu ga ik even ernstig met u praten: U hebt zo veel talent, u bent verplicht daar meer mee te doen. Ja, verplicht. Schrijf eens iets langers! Stuur eens een manuscript naar een uitgeverij. Er wordt veel uitgegeven dat bij lange na niet dit niveau heeft. (Ik ben bloedserieus.) Heel veel succes! vriendelijke groeten, A.Kroeze (ik ween nog steeds)

Petra, toen ik de opdracht van Odile las dacht ik eigenlijk meteen aan de eerste zin van Richard Minne: 'soms zit ik op den uitkijk in een boom'. Als ik alle andere 'boom-verhalen' hier lees dan zitten er vele pareltjes tussen... bomen inspireren en vele van ons hebben er iets mee. Odile, bedankt om alweer zoveel te lezen en overal commentaar te geven. Ik kon inderdaad de karakters beter tekenen in een groter perspectief, maar hier heb ik vooral de communicatiestoornis willen belichten en het contrast tussen gesproken woord (dat in dit geval niet spreekbaar is voor de autistische jongen) en poëtisch geschreven woord. Mirte, bedankt. Het is inderdaad afschuwelijk om kinderen te zien die niet kunnen spreken. Ouders zijn soms radeloos en wachten jaren op een woord... Als er dan toch een opening ontstaat is dat altijd een zwaar emotioneel ontroerend moment. Pas dan ervaren we hoe belangrijk en wonderlijk communicatie en taal tussen mensen eigenlijk is. Nicole, gelukkig zijn er heel veel mensen die in de zorgsector werken en echt bezorgd zijn voor de zwakkere medemens. Daar kunnen we inderdaad nooit genoeg bewondering voor hebben. De realiteit is immers niet altijd even rooskleurig als mijn verhaal laat vermoeden. A Kroeze, bedankt voor de mooie complimenten. Het verhaal over de autistische jongen beschrijft een ontroerend moment van simpel maar diep menselijk geluk, althans zo voel ik het zelf toch aan. Ik heb het geschreven uit sympathie, bewondering en liefde voor collega's die iedere dag het beste van zichzelf geven in het belang van mentaal gehandicapte kinderen. Wat mijn schrijven betreft blijf ik graag heel bescheiden. Ik oefen in deze kortverhalen en leer elke keer weer een stukje bij. Die korte sprintjes liggen me wel, maar of ik het ook in langere stukjes zou kunnen? Ik houd wel heel erg van mooi geschreven literatuur of schitterende verhalen en zou die graag ook willen schrijven... maar het is een kwestie van rijpen en langzaam ontwikkelen denk ik. Maar ik doe mijn best zonder overmoedig te willen worden.

W. De opzet, het idee, plot en uitwerking: chapeau! Met gedichten heb ik vaak moeite omdat er vaak vrijheden worden veroorloofd waar ik zelf net iets te rechtlijnig voor ben (goudgele kraters? De maan is zelden goudgeel. De maan en andere sterren? De maan is geen ster) De functie van de gedichten in het verhaal klopt dan weer wel helemaal.

Bart bedankt. In alle vriendschap gezegd: een gedicht kan je niet letterlijk lezen. Nee, de maan is geen ster... het gedicht is ooit gepubliceerd in een literair tijdschrift... die reactie heb ik dus nog al wel eens gehad en er is meermaals grondig over nagedacht (er is een taalkundige oplossing voor voor te vinden maar die laat ik bewust liggen, na overweging van de voor en nadelen) maar je hebt gelijk: de kraters zijn niet goudgeel, de maan is geen paradijs en al zeker niet van wonden, de maan is ook geen refrein, een kraterwerker bestaat niet want het is een verzonnen woord... en ook is de maan geen kooi, en wat is dan een ijle kooi? Roept het gedicht beelden op?... als dat niet zo is, dan is het simpele onzin - de lezer beslist maar - en ook daar kan ik mee leven... in mijn ijle kooi. Weet je, ik ben een fan van o.a. Lucebert... wat die niet allemaal heeft uitgekraamd. :) Maar uiteraard hoeft niet iedereen dezelfde mening te delen en hoeft niet iedereen een liefhebber te zijn van poëzie. Maar toch nog een vraag ter overweging: bij 'de ekster' van Monet gaat men zich toch ook niet afvragen of die ekster (in dat winterse landschap) wel echt op dat poortje zat te poseren... precies op de 'gulden snede'? ;)