opdracht #49 Dromen van stoomschepen

1 maart 1893 Mijn leven lang was ik een optimist, nu voel ik me zo somber als de grijze regenwolken, die de ganse dag voorbij drijven. Een en al druilerigheid. Wie had ooit gedacht dat ik nog eens zou verlangen naar de droge hitte van de Egyptische woestijn. De rechtbank acht de corruptie bewezen en ik ben schuldig bevonden, maar ik heb niemand bewust benadeeld en heb oprecht medelijden met al die kleine spaarders. Het was gewoon een te groot project en ik was na het succes van Suez te optimistisch. Maar pas echt fout ging het toen we die idioot Eiffel erbij haalden. Sluizen, wel vijf, was zijn conclusie. Belachelijk, natuurlijk. Ik had moeten vasthouden aan een kanaal op zeeniveau, net als bij Suez. Laat die idioot heel Parijs maar vol zetten met zijn ijzeren gedrochten. Verspilling van materiaal, dat is het. Het geld raakte op en de Compagnie werd failliet verklaard. Al die kleine aannemers die het werk wilden voortzetten bakten er niets van. En dan heb ik het nog niet over de malaria en de gele koorts, de arbeiders stierven bij bosjes. Louise-Hélène heeft een soort publiek gordijn opgetrokken, waar ze me achter verbergt. Maar ik weet dat een schandaal een langer leven is beschoren, dan een succes. Ik neem haar niets kwalijk, ze wil het gezin beschermen – Gisele is nog zo klein.