#49 L’Adieu,

Mijn hoofd is een ziedend strijdtoneel. Het is dagelijks oorlog achter mijn verdwaasde ogen. Mooi verwoord. Het verdriet is tastbaar in dit verhaal. En dan het einde, de liefde voor haar mooiste kunstwerk, dat symbool staat voor het doven van haar vuur. Knap geschreven.

Dag W Rynlandt, Toevallig heb ik onlangs een biografie over deze grote kunstenares gelezen. Deze bladzijde van haar dagboek zou ik niet begrepen hebben zonder de biografie gelezen te hebben. Wat een triestig leven had zij achter de rug, een leven dat je mooi hebt verwoord in deze bladzijde. Knappe prestatie :thumbsup:

W Rynlandt, En alles tevergeefs: Paul nam niet eens de moeite om naar haar begrafenis te gaan. Mooi in stijl geschreven.

Blavatsky & nyceway :thumbsup: Alles tevergeefs... dat is het Jan P. :thumbsup: :crybaby: La Vague: http://www.musee-rodin.fr/fr/collections/sculptur… L'Adieu: http://www.musee-rodin.fr/fr/collections/sculptur…

Wyn, ik verdrink weer in je schrijfsel. Zo ontroerend mooi.... Zo zacht en lieflijk, ondanks dat dit een afscheid is.

Dag Ryn, Niet alleen mooi geschreven, maar ook de feiten mooi in het fragment gevlochten. De synopsis van een leven, afgesloten met een schitterende slotzin. Een genot om te lezen.

Ik heb even gegoogled op Camille Claudel en kwam zo meer over haar te weten. Wat een verdrietige geschiedenis heeft zij. Ik vind dat je dat verdriet mooi hebt verwerkt in je verhaal. Mooi dat ze haar broer niks verwijt.

Hoi Ryn, Waarschijnlijk zoek ik niet goed genoeg maar heb je toevallig ook nog een Nederlandse vertaling van het gedicht 'Tombes-Rumeurs voorhanden? Daar ben ik dan eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Mijn hoofd is een ziedend strijdtoneel. Het is dagelijks oorlog achter mijn verdwaasde ogen- Dit treft me. Zo stel ik mezelf altijd de hoofden van veel mensen voor. Ik bekeek een afbeelding van Camille Claudel. Ze ziet er inderdaad niet heel gelukkig uit. De donkere ondertoon lees ik duidelijk in het verhaal.

Het ziedend strijdtoneel raakte mij ook. In hoofden van veel mensen is het dagelijks oorlog. Treffend weergegeven.

Johanna, Ik heb ook geen vertaling. Het is een lange tekst die wij in onze moderne opvatting van poëzie ook niet zouden herkennen als zijnde een gedicht (Claudel inspireerde zich op de teksten van Mallarmé). Tombes-Rumeurs maakt deel uit van een reeks teksten die Paul Claudel (die diplomaat voor Frankrijk was - o.a. in Japan) geschreven heeft van 1895 tot 1905 onder de algemene titel: "Connaissance de l’Est" (kennis van het Oosten). Bepaalde beeldhouwwerken van Camille - waaronder La Vague - zijn duidelijk Japans geïnspireerd. In de tijd van het impressionisme was het in Frankrijk trouwens een tijdje mode om Oriëntaalse kunst te verzamelen. Niet alleen Rodin (die een stormachtige liefdesrelatie had met Camille) maar ook schilders als Claude Monet verzamelden Chinese en Japanse tekeningen.

Allen dank voor de reacties. Voor wie interesse heeft: er bestaat een prachtige film over Rodin en Camille Claudel met Isabelle Adjani in de hoofdrol. http://nl.wikipedia.org/wiki/Camille_Claudel_%28f…

Prachtig gedaan, met verstild verdriet. Melancholisch ook. Wel voelde het in eerste instantie als door een man geschreven (en dus las ik het dagboekfragment als zijnde van een man). Dat is ongetwijfeld mijn vooringenomenheid, omdat ik weet dat de schrijver een man is. Bij de tweede keer lezen was dat gevoel er niet meer.

Bedankt Leonardo. Weet je... eigenlijk is jouw gedachte zo gek nog niet. Als beeldhouwster werd Camille slechts met moeite geaccepteerd. Beeldhouwen was in die tijd vooral een mannen aangelegenheid. Je had wel een paar vrouwen die schilderden (zoals Berthe Morisot ook nog eentje waar ik fan van ben) maar vrouwen in de kunst bleven zeer uitzonderlijk. Trouwens, ik denk dat Camille ook wel iets mannelijk in haar genen gehad.

Wederom knap werk van je! Het kost me deze keer wel meer moeite om de zinnen aan elkaar te knopen en het verhaal te begrijpen ... :confused:

Ryn, je hebt me wel op de vroege ochtend aan het werk gezet. Ik kende Camille Claudel niet en zelfs de Vestaalse maagden waren me onbekend. De kennis daarover heb ik even moeten bijspijkeren, wat de moeite waard was. Ook wel nodig om je dagboekaantekening op waarde te schatten. Indrukwekkend, die laatste brief van Camille. Wat een verkloot leven moet ze hebben geleden in dat krankzinnigengesticht. Een vrouw met zoveel talenten en verguisd door haar verwanten, haar moeder en broer Paul, die ze ondanks alles, zegt lief te hebben. Haar 'La Vague' is een mooie metafoor voor haar leven: dansend onder een golf die je overspoelt, vuur dat gedoofd gaat worden. Met genoegen gelezen en geleerd. :thumbsup:

Een dagboek fragment dat een compleet levensverhaal bevat. Ik vind het zonde dat het maar 300 woorden mochten zijn want ik had de achterliggende informatie wel nodig om het geheel op de juiste waarde in te kunnen schatten. Jij hebt haar gevoel schitterend omschreven met de reeds genoemde zinnen, de eindzin zegt alles. :thumbsup: Een intens triest verhaal.

Bedankt Mirte, Dos en Marietje, Natuurlijk begrijp ik best dat het levensverhaal van Camille Claudel niet bij iedereen even bekend is... hoeft ook niet. Ik heb haar altijd geadoreerd en een aantal keren heb ik de schaarse werkjes die van haar zijn overgebleven bewonderd in het Musee Rodin in Parijs. Camille hoort samen met o.a. Vita Sackville-West, Virginia Woolf, George Sand, Francoise Sagan en nog een paar andere... tot de bijzondere en mythische vrouwen in mijn...

Wat een leerzame opdracht hadden we deze week, inmiddels heb ik al aardig wat namen gegoogled.. Ik vond het een onroerend en triest verhaal, treffend geschreven. Veel bekende mensen hebben toch eigenlijk maar een triest leven gehad he. Ach ja dat zijn eigenlijk al je verhalen.

Nicole, Ik sta er een beetje van te kijken dat je al mijn verhalen triestig vindt. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo... eerder zelfs het totale tegendeel. Maar ja... het leven van Camille was geen pretje en toch kijk ik het liefst - en vooral - naar het creatieve genie, al mag dat misschien niet blijken uit dit stukje... (geef ik toe).

Nee ik bedoel niet al jouw verhalen maar veel levens van bekende mensen zijn dat vaak. Ik zie waar het fout is gegaan. Achter treffend wilde ik schrijven dat al je verhalen zo zijn geschreven.. Nu zie ik dat er triest in. Staat. Maar dat slaat op de levensverhalen van bekende mensen. Sorry

Misverstand :) Ik ga er eens over nadenken... ik bedoel... over die triestige levensverhalen. Lijkt mij een interessant onderwerp voor nader onderzoek.

W Rynlandt, wat mooi gedaan! Qua gevoel en sfeer bijzonder goed ingeleefd in het HP. Ik vind dit een juweeltje, de complimenten voor het geheel (inclusief research) :thumbsup:

Thanks Alicia - bedankt ook, voor alweer het vele leeswerk!

Ik ben altijd heel eerlijk, he, dat weet je. En ik ben een botte Hollander bovendien, maar ik bedoel het heel vriendelijk als ik commentaar geef. Beschouw het alsjeblieft als een compliment, ook als ik mischien iets zeg wat in fijngevoeliger oren wellicht onaardig klinkt.

Mijn hoofd is een ziedend strijdtoneel. Het is dagelijks oorlog achter mijn verdwaasde ogen. Ik weet al lang niet meer in welke krocht ik werd gedumpt. Montdevergues staat er op de lakens. Het zegt me niets, het heeft ook geen belang. Vooralsnog zijn de lakens wit.

Dit stukje vind ik prachtig! :thumbsup: Maar ik ontdekte het pas na drie keer lezen, omdat

Dit boek is een tombe vol geruchten en als je dit leest zal ik er niet meer zijn. Dan is ons beider leed geleden. Ik houd van jou. Vandaag was ik helder. Ik las een lang gedicht: “Tombes-Rumeurs”. Ik vond het bij verrassing in een oude krant die al bij het haardvuur lag. Pas aan het eind zag ik jouw naam. La mort, en Chine, tient autant de place que la vie, heb je geschreven. De dood neemt in China evenveel plaats in als het leven. En waarschijnlijk is het waar – ik weet niets van dat land – maar wat bij leven niet belangrijk was, wordt blijkbaar na de dood met argwaan en ontzag geëerd. Zo voel ik mij nu ook.

mij deed duizelen. Het pakt me niet en ik begrijp het niet: ik zie de verbanden tussen verschillende zinnen niet. Wat voor geruchten, welk leed -ik verwacht dat dit uit de rest van de tekst gaat blijken, maar dat gebeurt niet. Hoe het even veel plaats innemen van de dood leidt tot het eren van wat bij leven niet belangrijk was, snap ik niet en hoe zij zich 'zo' kan voelen ook niet. Hoe dan? Ik kende je hp ook niet, dus kan niet beoordelen in hoeverre ik denk dat je als haar klinkt. Ik pik een vlaag van iets moois en triests op, maar zit met te veel vragen om me mee te laten nemen door de tekst.

Ik moest heel hard glimlachen (ja, dat kan) toen ik besefte dat je een beeldverhaal had geschreven. Maar niet bij een schilderij, maar letterlijk bij een beeld. Mooi, gevoelig portret van broer en zus. Ik hou juist wel van teksten die me bewegen om wikipedia en wikiart erbij te pakken en het dan nogmaals, met veel plezier, te lezen.

Hallo Schrijvenmaar, Ik begrijp best dat wanneer je Camille Claudel niet direct weet te plaatsen, je ook niet kan genieten van de tekst en hij meer vragen dan antwoorden oproept. Dat heb ik trouwens zelf ook bij een aantal andere figuren die werden gekozen en het stoort me niet. (Bij One Direction van Anne kon ik mij ook niet zoveel voorstellen - iedereen heeft zijn hiaten - maar gelukkig wist mijn vrouw meteen waarover Anne het had. Mijn vrouw heeft trouwens een intens contact met ons 16-jarige nichtje, vandaar. :) ) Het is dus helemaal geen must op Camille te kennen. Ze was een beeldhouwster in de tijd van het impressionisme en ze had een stormachtige verhouding met de beeldhouwer Rodin. Ze is vooral daardoor bekend. Haar broer Paul was een diplomaat en liet haar opsluiten in een psychiatrische instelling - misschien wel gewoon om van zijn wispelturige zusje af te zijn (zij wilde ook helemaal niet leven naar de normen van haar voorname broer en familie). Achter mijn adoratie voor Camille zit dus een beetje een sociaal-maatschappelijke achtergrond. Mijn stukje is in dat opzicht feministisch dat het de pijnlijke discriminatie van vrouwen in de kunst in herinnering brengt. Paul Claudel vond dat de kunst een mannenzaak was en zeker vond hij ook dat hij zelf het genie van de familie was en moest zijn. Camille werd dus ook weggezet gewoon omdat ze vrouw was en omdat ze talent toonde. (Voor ze stierf smeet ze bijna al haar kostbare beeldhouwwerken in de Seine en vernietigde daarmee zichzelf als kunstenares.) Natuurlijk is het allemaal nog veel gecompliceerder dan dat... maar goed, daar zou je een roman voor nodig hebben (en dat is niet mijn ambitie). Het gedicht Tombes-Rumeurs is een lange tekst van Paul Claudel. Paul was diplomaat in Azië. Het is in Azië tot op de dag van vandaag heel gewoon dat overleden familieleden en voorouders dagelijks vereerd worden. In elk huis in China, Vietnam enz... vind je altijd een huisaltaar met foto's van overleden familieleden. Ze worden na hun dood meer geëerd dan bij leven... en daar verwijs ik dus naar. Camille voorvoelt dat ze zelf ook belangrijker zal worden na haar dood dan bij leven. Voor Camille is de tombe bovendien ook een metafoor. In het vooruitzicht van de dood zit ze opgesloten in de psychiatrie. Ze beseft maar al te goed dat ze er moet blijven tot haar dood. Paul heeft dat zo beslist en feitelijk zit Camille al bij leven in haar tombe. (Metaforisch vergelijk ik dit ook met de keizerlijke tombes in China en Vietnam waar iedere keizer bij leven voor zichzelf een tombe annex paleizen liet bouwen en er vaak zelf ook effectief verbleef). De 'rumeurs' (geruchten) refereren hier in mijn stukje eveneens metaforisch naar de schandaalverhalen die de ronde deden over de liefdesrelatie die Camille had met August Rodin. Ook dat moet bij de diplomaat Paul Claudel een doorn in het oog geweest zijn. Nogmaals... ik verwacht niet van iedere lezer dat hij dit allemaal weet en elke dubbele bodem ontrafelt, maar ik geniet zelf van dergelijke associaties omdat ik connecties heb met Azië (vooral Vietnam) en omdat ik ook echt de werken van Camille bij verschillende gelegenheden heb kunnen bewonderen in het Musée Rodin in Parijs. Ik ben dus werkelijk al jaren gefascineerd door deze kunstenares en mijn schrijfsel is dus niet zomaar een samenraapsel van Wikipedia-nieuwtjes. Ik leg dit allemaal niet zo graag uit op het forum omdat ik helemaal niet pedant wil klinken. Ik ben gewoon gepassioneerd door geschiedenis, aardrijkskunde en kunst en wil dat graag in mijn korte stukjes benutten en beleven. Meer is het niet. Wat opmerkingen betreffende mijn taalgebruik betreft wil ik ook nog wel iets verduidelijken. Ik heb bewust gekozen om deel te nemen aan een Nederlands forum, wetende dat ik als Vlaming af en toe bijgestuurd zal worden op taalfouten. Dat is geen probleem in tegendeel. Ik heb al heel interessante taal-dingetjes geleerd op dit forum en ik ben daar oprecht dankbaar voor. Dat neemt niet weg dat ik af en toe toch mijn Vlaamse eigenheid verdedig - anders riskeren we te vlug door Nederland als annex beschouwd te worden. :eek: Tenslotte dit: het forum is stilaan erg populair en ik heb niet meer de tijd om uitvoerig op alle stukjes elke week een reacties te plaatsen (al blijf ik ze wel allemaal lezen als het kan). Ik reageer dus bij voorkeur op stukjes die me echt raken en waar ik echt iets op te zeggen heb. Als ik je dus een weekje oversla moet je er niet teveel belang aan hechten. Door iets bewuster, zorgvuldiger en zuiniger met commentaar om te gaan, hoop ik dat mijn kwaliteit zal verbeteren. Bedankt voor jouw reactie hoor!

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik vond het hartsikke leuk haar door jouw stukje te leren kennen, had ook even zitten googlen, maar bedoelde ook dat ik jouw tekst niet kan beoordelen op inleving in de persoon; geen idee of dit past bij haar manier van denken/ praten/ schrijven, dat kan ik nu eenmaal niet zo 1-2-3 uit die paar plaatjes op internet halen. (Zelf heb ik een tamelijk idiote tekst geschreven, die voor velen ook niet te volgen zal zijn, maar dat vooral omdat ik geprobeerd heb te schrijven als Cobain ipv als Lisette, dat leek me de uitdaging van de opdracht en ik vond het jammer dat ik daar jou niets zinnigs over zeggen kon) enne

Het schrijven op deze plek is voor mij elke week gewoon een uitdaging en ik tracht vooral zelf plezier te beleven aan mijn eigen schrijfsels - niet iedereen moet ze goed vinden -zeker niet!

daar kan ik me helemaal in vinden, ook voor mezelf, bedoel ik dan, maar [

ik vind mezelf te zeer aanwezig op het forum de laatste tijd. Ik wil niemand voor de voeten lopen en zeker geen ergernis veroorzaken.

slaat natuurlijk nergens op. Daar is het forum toch juist voor; veel verschillende reacties geven inzicht in alle manieren waarop je tekst gelezen kan worden en dat is altijd interessant.

hey schrijvenmaar, Ik was mijn reactie nog aan het bewerken en aan 't herformuleren en intussen had jij alweer geantwoord. Sorry. Maar we begrijpen elkaar. ;)

mooi! daar ging ik eigenlijk ook van uit ;)

Bart, Bedankt voor je reactie. In het geval van Camille Claudel schrijf ik echt uit een bijna persoonlijke betrokkenheid hoor. Ik heb niet zomaar iemand gekozen. In mijn reactie aan schrijvenmaar #26 tracht ik dat even uit te leggen. Wat jouw stukje betreft vind ik het leuk dat je aan Berthe Morisot hebt gedacht (al had ik dat niet begrepen uit het verhaal). Ik heb aan jou Berthe Morisot toegestuurd om dat ik een zwak heb voor - naar mijn gevoel - ondergewaardeerde vrouwelijke kunstenaars :D