Roxanne was bepaald niet op haar mondje gevallen. Zonder dat men erom vroeg stak ze haar mening tussen die van anderen. Was men het niet met haar eens, dan sneed haar stem vinnig door andermans mening heen. Dat ze altijd gelijk wilde hebben was nog niet het ergste. De manier waarop was uiterst onplezierig. Met scherpe stem prikte Roxanne in de ziel van haar medemens. Ze schepte er genoegen in en was niet van plan haar vervelende gedrag te veranderen. Ook niet toen ze met een reisgezelschap een excursie maakte op Gran Canaria. De zon stond hoog aan de hemel en brandde fel. De reisleidster waarschuwde de mensen dat ze hun hoofd moesten bedekken tegen de zon, anders zouden ze een zonnesteek kunnen oplopen. "Ach, welnee mens dat is grote onzin," riep Roxanne. Ze had de woorden nog niet uitgesproken of er verschenen gele stippen op haar kakigroene kleding. De rest van het gezelschap liep verder en bewonderde de natuur. Roxanne liep achteraan de groep en de afstand tot de rest werd steeds groter. Haar voeten liepen steeds langzamer. Ze raakte zover achterop dat ze de groep nog maar nauwelijks zag. Ze keek omlaag en zag dat de gele stippen groeiden tot lange gele stekels. Haar kaki kleding zat strak om haar lichaam. Zo strak dat ze zich niet meer kon bewegen. Ze riep en gilde, maar er kwam geen geluid. Ze kreeg het Spaans benauwd en sloeg wild om zich heen. Er gebeurde niets. Haar armen waren in de kaki kleding verdwenen. Haar benen waren weg. Met haar buik stond ze op de grond in de felle zon. Ze had dorst. De zon brandde zo erg. Had ze maar water en een hoed. De volgende groep toeristen kwam langs. Zij bewonderden de natuur. "Kijk eens wat een prachtige cactus."