De jacht Ik kan u wel vertellen, met de hand op mijn hart, dat het ons in aanvang niet verontrustte, dat hij die hoed bleef dragen die zijn krullen verborg. Hij was ijdel, maar dat hebben wij hem nooit kwalijk genomen. Als er iemand ijdel mocht zijn, dan was hij het wel. Zijn moeder was een klassieke schoonheid. En hij was als zijn vader: de eerste zoon in een lange adellijke reeks van eerste zonen. Ik kan u ook vertellen dat ik me altijd onbeduidend voelde, als ik hem zag naderen over de laan die naar ons buitenverblijf leidde. Fier, met de zelfverzekerdheid van eeuwen zo leek het. Zo zal het ook voor de hengst gevoeld hebben die hij bereed. Het dier oogde gedwee. Ik kan u ook vertellen dat ik een goede ruiter was, uitstekend zelfs, nu nog. Maar ik zou nooit ook maar een seconde overwogen hebben om dat ros te bestijgen. Voor hem leek het allemaal kinderspel, net als de hertenjacht. Je moet je verplaatsen, zei hij altijd; verplaatsen in het paard dat je aanspoort en de prooi waar je op jaagt. Je moet één worden. Daarom kan ik u ook vertellen dat we aanvankelijk dachten dat hij een grap met ons wilde uithalen. Dat we eerst dachten dat hij die zorgvuldig opbouwde toen hij overal zijn jagershoed bleef dragen, ook op ongepaste momenten. Roderick sloeg die als eerste van zijn hoofd, trok aan de prille hoorntjes die door zijn haardos priemden. We schrokken. Ik kan u ook vertellen dat we hem begonnen te mijden toen zijn haargroei toenam, zijn ogen zich verwijdden en hij steeds meer voorovergebogen begon te lopen en alles ranker werd. Soms zien we hem nog, in het bos. Hij draagt nog steeds een jagershoed, tussen zijn gewei. Hij moet ook nu één zijn, met de jager.