# 46 El cadáver del gato

Ik stond die ochtend in de badkamer voor de spiegel en uit het niets schoot het uit mijn ribbenkast. Ik dacht dat ik doodging, maar wonder boven wonder bleef ik leven. Ik keek naar beneden en zag hoe een deel van een dode zwarte kat naar buiten hing. Het zicht maakte me misselijk en het braken resulteerden in pulserende haarballen die uit de mond van de kat vielen. De haarballen zagen er chemisch uit en brandden vrijwel meteen een gat in de badkamervloer. De onderbuurvrouw keek door het gat naar boven en begon hysterisch te gillen. De hoge tonen die ze uitstootte zetten zich vast in mijn hoofd en de bonkende hoofdpijn die volgde gaf tijdelijk leven aan de kat. Het was geen vrolijk gezicht. Hij begon als een gek te blazen en met zijn scherpe klauwen te slaan. Door de kracht die de kat creëerde viel ik door het gat en moest aanzien hoe de arme buurvrouw gemalen werd door mijn nieuwe compagnon, die ik nu Fred noem. Fred komt alleen tot leven bij hoge tonen. Zo waren we niet lang geleden bij een Iron Maiden concert, waar vreemd genoeg de meeste bezoekers goed met Fred konden opschieten. Ze wilden zelfs met hem op de foto. Vrouwen vonden hem fantastisch en streelden hem verleidelijk. Natuurlijk was ik jaloers op alle aandacht die Fred kreeg, maar wat doe je eraan? Het concert werd een heus bloedbad toen Bruce Dickinson zijn hoge falsetto inzette. We zaten net in de moshpit en Fred kwam tot leven. Het was een gehaktmolen aan dansende lichaamsdelen en ik kon alleen maar toekijken. Niet lang daarna werden we opgepakt en in een isoleercel gegooid. Natuurlijk was het een kwestie van misselijk worden en Fred kon ons uit de cel redden met zijn chemische haarballen. Maar ik was zo aan hem gewend dat het gevoel niet kwam. Uiteindelijk vroeg ik aan de bewaker of hij me de nieuwe Story kon meebrengen met de nieuwe botox-behandeling van Linda de Mol. De bewaker stemde toe. Een dag later keken we beiden naar het resultaat van wat te veel plastische chirurgie toe kan leiden. Joseph Merrick was nog een knappe vent vergeleken met wat er met Linda de Mol was gebeurd. Ik had verwacht te gaan braken, maar Fred dacht er anders over. Hij kwam spontaan tot leven en zette een strohoedje op en floepte zo uit mijn ribbenkast. ‘Nee, dank je.’ zei hij met een Achterhoeks accent en klom door de tralies naar buiten. Een jaar later werd mijn borg betaald. Enige wat ik kreeg was een kaartje vanuit de Kaaimaneilanden met de tekst: ‘Miauw dat je hier was.’ Die Fred toch.