#45 Herinnering aan Rupsje Nooitgenoeg

Boek: Rupsje Nooitgenoeg- Eric Carle Muziek: P.Tsaikovsky “Dance of the sugar plum fairy” (de suikerfee) Kinderen: een verteller, een rups, een maan, een zon. Attributen: hoepels met papier gespannen met afbeeldingen; doeken wit en bruin; een groen blad; kleurige slierten voor de vlinder. Rupsje Nooitgenoeg. Op het podium zit een meisje van vijf jaar. Ze heeft het boek vast en vertelt: ' 's Nachts lag er, in het maanlicht, een eitje op een blad.' Op een groot groen blad ligt een wit doorzichtig laken; eronder zitten 15 kinderen die samen het eitje vormen. De grote gele maan komt op. Beweging onder het laken; de maan gaat weg en de zon komt op. Plotseling komen er vijftien kinderen in een rij zittend te voor schijn. 'Ik heb honger,' roept de rups en de kinderen staan op en bewegen op de muziek. 'Hij ging op weg om eten te zoeken,' leest het vertelmeisje voor. Er liggen bespannen hoepels op de grond. 'Het is maandag,' roept de rups en een kind slaat het papier stuk. Ze kruipt door de hoepel met de afbeelding van de appel heen. 'Het is dinsdag,' roept het vertelmeisje; twee kinderen kruipen door de peren-hoepel heen. 'Ik heb niet genoeg, het is al woensdag,' roept de rups en er kruipen drie kinderen door de pruimen-hoepel door. 'Het is al weer donderdag,' en vier kinderen duikelen door de aardbei-hoepel heen. 'En nog heeft het rupsje honger,' vertelt het meisje. De kinderen die al door de hoepels zijn gekropen vormen een zittende rij op het podium. De muziek speelt zachtjes op de achtergrond. 'Op vrijdag eet rupsje nooitgenoeg wel vijf sinaasappels!' roept het vertelmeisje als er vijf kinderen door de sinasappel-hoepel kruipen. Er liggen nieuwe hoepels met afbeeldingen van een taart, een ijsje, een stukje kaas, een zure bom, een salamiworst, een lolly, een stuk kersenvlaai, een worst een caketje, en een stuk meloen. 'En nog heeft het rupsje nooitgenoeg niet genoeg,' zegt het vertelmeisje. 'Op zaterdag at hij zich dwars door alle lekkere dingen heen,' vertelt ze verder. Ondertussen zit de rij achter elkaar en vormt een lange rups. De maan komt op. 'Ik heb zo'n pijn mijn buik,' roept de rups. De rups ligt stil. 'En toen werd het zondag,' vertelt het meisje. Het groene blad wordt opgetild door een paar kinderen en ze kruipen alle vijftien door het blad. De kinderen proppen kussentjes onder hun shirt en de rups is erg dik geworden. Ze rollen zich in een groot bruin kleed. 'Kijk,' wijst het meisje, 'nu is de rups een cocon.' Zachtjes de muziek begint te spelen kruipen er vijftien kinderen met kleurige slierten te voorschijn. Ze vormen samen een vlinder en huppelen op de muziektonen over het toneel. Het meisje doet het boek dicht. De vlinder fladdert en het applaus klinkt. (Deze voorstelling heb ik een aantal jaar geleden opgevoerd met een groep kleuters. Het was een ontzettend leuke belevenis en toen ik deze opdracht zag kwam bij mij het hele verhaal weer terug. Ik vond het erg leuk om op te schrijven en ik hoop dat iedereen er zich een voorstelling van kan maken.)