#45 wijsheid

Heel lang geleden, in een heel ver land, lag er een eitje op een blad van een dikke boom. De zon scheen op het eitje en het werd behaaglijk warm. Toen deed het plop, en het barstte open. Uit het eitje kroop een kleine rups en die keek verwonderd om zich heen. Het rupsje wist niets van de wereld, niets van de mensen en niets van het leven, maar het begon instinctief te vreten, want Rupsje Nooitgenoeg was meteen verzot op voedsel. En terwijl hij zo druk met eten bezig was, kwamen er uit de nabijgelegen bibliotheek twee jonge mannen. Ze gingen op het bankje zitten onder de boom en het rupsje hoorde hun gesprek. Ze spraken over vele dingen die Rupsje Nooitgenoeg nog nooit had gehoord. Ze spraken over het leven, over de toekomst en over de liefde - wat dat ook mocht zijn - en rupsje dacht: ik zou dat ook wel allemaal willen weten. Toen de jongens na een poosje vertrokken waren, zag Rupsje Nooitgenoeg dat één van hen zijn leerboek was vergeten. Dus kroop hij naarstig naar omlaag en knaagde zich vervolgens door het hele leerboek heen, in de hoop iets wijzer te worden, over de toekomst, het leven en de liefde, maar dat bleek niet zo. Na het vreten van het hele boek wist hij nog helemaal niets en dus kroop Rupsje Nooitgenoeg haastig naar de bibliotheek en daar vrat hij zich door alle boekenrekken heen, maar uiteindelijk wist hij nog altijd niet genoeg over het leven, de toekomst en de liefde en dus keerde hij enigszins teleurgesteld terug naar zijn boom en begon weer gewoon blad te vreten. Toen kwam er een erg oude man. Ook hij ging zitten op het bankje onder de boom. Rupsje Nooitgenoeg zag tot zijn verbazing dat de man een leeg boek bij zich droeg. Hij kroop opnieuw naar beneden en vroeg de man naar de betekenis van het lege boek. De man zei: ‘De wetende is karig met zijn woorden, de woordenrijke is onwetend.' Rupsje Nooitgenoeg kauwde nadenkend op een blad. Toen vroeg hij aan de man: ‘wat weet jij over het leven?’ ‘Het vereist uiterlijke moed om te sterven,” zei de man, “maar het vereist innerlijke moed om te leven.’ Nu was het voor Rupsje Nooitgenoeg heel duidelijk dat deze oude man erg veel wijsheid had in zijn lege boek. ‘En de liefde?’ vroeg hij. ‘Ach, over de liefde kan ik je niets vertellen,’ zei de man, ‘maar als je het troebele water met rust laat wordt het vanzelf helder.’ De toekomst zal het uitwijzen, vertaalde Rupsje Nooitgenoeg voor zichzelf en belandde daarmee automatisch bij zijn volgende vraag: “Lieve oude man, weet jij dan misschien iets meer te vertellen over de toekomst?” vroeg hij hoopvol. ‘Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder,’ zei de man en hij stond op en ging. (De wijsheden zijn van Lao-Tse)