Groeien tegen wil en dank #44

Groeien maar! Tegen wil en dank. Ik geloof niet in groeien, hoewel ik moet toegeven dat mijn lichaam gegroeid is. Ik herinner me de tijd waarin borsten begonnen te groeien op mijn mager meisjeslijf. Het stoeien begon pijn te doen. Met de armen voor de zwellende tepeltjes stond ik tegen de schoolmuur geleund. Ik aanvaardde het lot maar ik had liever geravot dan zo tegen de schoolmuur te staan kleumen. Bij de groei horen ook de onvermijdelijke maandstonden. Jakkes wat een gedoe allemaal. Weer een tegenwerking om lekker te kunnen klimmen, hollen, en af en toe een robbertje te kunnen vechten met een vervelend klasgenootje. Bij het turnen op de bank zitten toekijken hoe de anderen zich uitleefden aan de ringen of aan de springbok. Het was een kwelling voor me. Dan de jongens die opeens belangstelling voor je persoontje kregen; hun ogen in je bloesje lieten ronddwalen en af en toe een hele brutale die per ongeluk expresse tegen je borst stootte. En nog erger, de jongelui die onder je rokken begonnen te turen. "Je kindertijd is voorbij. Het wordt tijd dat je groeit als mens in je gevoelsleven," wordt je gezegd. "Niet zo kinderachtig doen." Volwassen worden in je ziel, samen met je voeten en handen en benen die al maar blijven groeien. Ik heb het geprobeerd, een heel mensenleven lang. Maar het is niet gelukt. Ik sta nog altijd tegen de muur te kleumen.