#43 THE ANATOMY OF VIOLENCE

Ik ben een “spree killer”, een sniper. Met mijn punt 357 Magnum heb ik meerdere slachtoffers gemaakt. Geen willekeurige, al denkt men dat. Ik koos ze uit, volgde hen, kende hen en legde ze vervolgens zonder emotie neer. Het waren jonge mensen. Mannen met succes. Vrouwen die gelukkig waren met een leuk gezin. Eén keer, een zwangere vrouw, bewust. Telkens als ik afdrukte voelde ik genot, power, macht! Eén luttele beweging van mijn vinger… Acht jaar zat ik daarna in de Graterford Prison Pennsylvania, te wachten op mijn executie, de uitvoering van mijn doodstraf. Gedurende acht jaar, had ik elke maand recht op één bezoeker. Niemand wilde mij zien, behalve één man: Dr. Adrian Raine. Hij kwam iedere maand. Op maandag 20 januari – Martin Luther King Day – werd ik door vier bewakers naar de dodencel gebracht. Zoals gebruikelijk riepen ze met luide stem: “Dead man walking!” en mijn medegevangenen sloegen met hun lepels en vorken tegen de metalen deuren van de cellen. Ze maakten zoveel mogelijk herrie, een tumult dat traditioneel stopte in een akelige stilte, precies op het ogenblik dat ik werd geëxecuteerd. Alleen… dat gebeurde niet! In het diepste geheim werd ik uit de dodencel gehaald. Men bracht mij niet naar de strop, niet naar de elektrische stoel, maar naar een operatiezaal. Ik kreeg geen dodelijke injectie, maar een implantaat, een hartstimulator. Snipers zoals ik, doden letterlijk in koelen bloede, zegt Dr Adrian Raine. Ik heb een vertraagde hartslag, mijn bloed stroomt in rust veel trager dan bij een normaal mens en mijn prefrontale cortex is abnormaal groot, nochtans is er heel weinig activiteit waar te nemen in dat deel van mijn hersenen. Geen emotie, geen mededogen, geen empathie, zegt de neuro-criminoloog. Ik ben een “natural born killer”, mijn brein is biologisch voorbestemd om te doden, ik ben erfelijk belast. Daarom heb ik mijn hypocampus uitgeleverd aan de wetenschap. Er is vloeistof ingespoten. Ik weet zelf niet precies wat het is, maar het doet er ook niet toe. Het was de voorwaarde om niet gedood te worden. Ik word dag en nacht gevolgd. Mijn angular gyrus is permanent op het scherm van Dr. Raine te zien. Ik word blootgesteld aan de meest weerzinwekkende prikkels terwijl men met electroden naar een reactie speurt in mijn limbisch systeem. Wanhopig tracht ik innerlijke pijn te voelen maar ik weet niet of het lukt, ik heb geen referentiepunt. Mijn vinger kromt zich hoopvol rond de trekker. Vol verwachting kijk ik recht in de ogen van Dr. Raine. Misschien dat mijn laatste schot, alsnog mensenlevens redt.