Uitrekken woorden heeellluuuup!

...Schrijven al helemaal niet overigens...

Het gaat je overigens opmerkelijk goed af trouwens, de stijl, dictie en boog indachtig. Ik vraag mij af... En je weet al dat het je laatste boek is voordat het je eerste boek is! Je steekt hiermee menig SOLler de spreekwoordelijke ogen uit.

...bekijk ik veel zaken blijkbaar totaal anders...

Precies, dat bedoel ik. Daarom vraag ik mij af...

Het word zo wel erg offtopic, maar ja op zich maakt dat niet heel veel meer uit aangezien mijn vragen al beantwoord zijn. Het klinkt misschien raar, maar mijn opwelling is ontstaan tijdens het kijken van de wereld draait door, rtl late night etc. Ik zag daar de ene na de andere bekende Nederlander voorbij komen die zijn eigen boek uitgebracht had. Ik zeg bewust uitgebracht omdat in negen van de tien gevallen ze het niet eens zelf geschreven bleken te hebben. Veelal betrof het vergane glorie. Het kwam op mij over als een makkelijke manier om snel even wat geld te kunnen cashen en de aandacht weer op zichzelf te laten vestigen. Wie zit er in hemelsnaam op een boek van Wim Kieft te wachten? vroeg ik mij bijvoorbeeld af. Of bijvoorbeeld dat boek van Humberto Tan, waarin hij zijn favoriete muziek met zijn lezer deelt. Voor niemand interessant dacht ik, maar blijkbaar had ik het, gezien de vele bestsellers, enorm mis. Natuurlijk snapte ik dat alleen al het feit dat ze bekend waren, er de nodige fans zouden zijn en dat de promotie voor het gros bestond uit vriendjespolitiek en dat soort zaken. Toch begon ik mezelf steeds vaker af te vragen: hoe moeilijk kan een boek schrijven nou zijn? Als zij het al kunnen... Zelf worstel ik al een jaar of twintig met een bepaald iets, een verhaal had ik dus al in mijn hoofd. Zogezegd nam ik in een opwelling plaats achter mijn computer en begon te schrijven. De eerste 70 procent van mijn boek had ik binnen drie weken op papier staan. Het leek dan ook een makkie te worden, precies zoals ik dacht. De laatste 30 procent was daarentegen een stuk lastiger en duurde ongeveer drie maanden. Nog even op typefouten controleren en dan ben ik klaar, dacht ik naïef. Maar man, man, man viel dat even tegen! Twee maanden duurde het alvorens ik daarmee klaar was. Inmiddels had ik het eea in boekvorm staan en begon mezelf inmiddels ook meer en meer te verdiepen in het uitgeefproces, andere schrijvers, schrijftechnieken, opbouw, synoniemen, stopwoordjes, gebruik van komma's etc. Elke keer als ik dacht dat het boek klaar was, kwam er weer een ander corrigerend iets in me op en kon ik weer van voor af aan het hele manuscript doorlopen. En elke keer als ik het opnieuw las (en lees), zie ik, vanwege het feit dat ik dagelijks wat bijleer, steeds weer zaken die anders moeten. Soms zit ik uren lang te kutten (ja, zo kan je het echt wel noemen) met een verrekte rotzin. Lig er soms zelfs wakker van of sta diep in de nacht op omdat ik ineens iets op papier wil zetten...het vreet me helemaal op :) Ook had ik mezelf inmiddels op dit forum geregistreerd en na het doorspitten van alle topics kwamen er ook nu weer genoeg zaken aan het licht. Er kwam letterlijk geen einde aan. Daarnaast hielp het ook niet mee dat ik gaandeweg ontdekte dat het vinden van een uitgever ook zo goed als uitgesloten is. Snel cashen met een boek bleek ook allerminst mogelijk te zijn. De royalty's die je als schrijver zijnde krijgt, bleken ronduit belabberd te zijn. In mijn ogen zelfs op het criminele af. Als ik alleen al kijk naar mijn investering (tijd/cover/redigeren) dan zou ik bij een royalty percentage van 10% al meer dan tweeduizend boeken moeten verkopen om de kosten te kunnen dekken. Iets wat mij een haast onmogelijke opdracht lijkt, helemaal als ik het via POD moet gaan doen. Het idee om er geld mee te verdienen had ik dan ook snel naast mij neergelegd. Afronden en het in boekvorm krijgen werd mijn nieuwe doel. Deze periode ben ik ook steeds vaker en steeds meer boeken gaan lezen. Zoals gezegd oa om vergelijkingsmateriaal op te doen. Het eerste boek van Wim Kieft vond ik een drama, lastig om te lezen en zat in mijn ogen vol met onzinnige zaken. Het was langdradig, saai, etc. Het was goed voor mijn vertrouwen. Toen ging ik echter een flink aantal andere boeken lezen en van een groot aantal was ik zeer onder de indruk. Dat resulteerde erin dat ik steeds meer aan mezelf ging twijfelen. Hoe meer goede boeken ik las, hoe erger het werd. De schrijftechnieken, opbouw etc van de gelezen boeken was zo goed, dat mijn boek een lachertje leek. En als ik dat al vind, wat vind de lezer dan wel niet? En wie zit er überhaupt op mijn verhaal te wachten, niemand toch? Dat en nog veel meer vragen schoten dagelijks door mijn hoofd heen. Maar ja, ik ben natuurlijk ook maar een amateur en kan ook niet van mezelf verwachten dat ik direct met mijn eerste boek hetzelfde niveau behaal. Ik besloot daarom ook gewoon het verstand weer op nul te zetten en gewoonweg te schrijven. Ik zie wel wat er van komt, als ik er zelf maar honderd procent tevreden mee ben en zolang ik uiteindelijk mijn eigen boek maar in handen kan hebben. Inmiddels zijn we weer 3 maanden verder en ben ik al meer dan driekwart jaar met mijn boek aan het worstelen. Zelf ben ik er echt helemaal klaar mee. De laatste loodjes zijn het zwaarst, dat blijkt maar weer. Ik hem me er echt enorm op verkeken en heb een enorme respect gekregen voor mensen die dit jaar in jaar uit volhouden of het zelfs met plezier doen. Een verhaal van me af schrijven is fantastisch, alles wat daarna komt een ramp. Althans dat is hoe ik er nu naar kijk en vandaar dus mijn voorgaande antwoorden. ps. ook nu ik klaar ben met dit te typen zie ik dat het alweer zeven uur in de ochtend is. Uurtje slapen nog, dan weer werken. Leuke hobby ja, dat schrijven :) Amen :)

Prachtig stuk, bambino - alleen inderdaad volkomen offtopic. Ik denk dat het een goed idee is om van iets als de worsteling van de schrijver een nieuw topic te starten. Misschien kun je een tekst plaatsen op Proeflezen (of had je dat al eens gedaan?); dan kun je nog meer leren ...

Bedankt Therese, wellicht inderdaad een idee om daar een nieuw topic over aan te maken. Iets bij proeflezen plaatsen heb ik nog niet gedaan. Zal dit doen zodra het af is en zodra ik wat uitgevers heb aangeschreven. Zelf vind ik het alleen maar fijn om mijn geschreven teksten te delen en te vertellen waar het boek over gaat. Aan de andere kant weet ik nog niet hoe een eventuele uitgever hier tegenaan kijkt. En hoewel de kans klein is dat ik er eentje vind, wil ik niet op voorhand al mijn eigen ruiten inslaan..

Bedankt voor je verhaal. Ja, die heerlijke naïviteit waarin je je allereerste versie van je allereerste manuscript schrijft. Die krijg je nooit meer terug. Mijn eerste was ook in tien weken 'klaar'. Wist ik veel dat ik er toen nog tien maanden over zou doen voor ik het op durfde te sturen. En een dozijn afwijzingen verder, wist ik dat dat hem niet meer werd. Gelukkig werd mijn tweede thrillermanuscript wel omarmd door een uitgever. En nu ga ik vol goede moed aan een derde beginnen. :)

Je bent wel een snelle leerling, volgens mij. En dit:

...het is gewoonweg niet mijn ding. Schrijven al helemaal niet overigens :)

geloof ik niet helemaal, want..

Lig er soms zelfs wakker van of sta diep in de nacht op omdat ik ineens iets op papier wil zetten...het vreet me helemaal op :) Het idee om er geld mee te verdienen had ik dan ook snel naast mij neergelegd. Hoe meer goede boeken ik las... ...zie ik dat het alweer zeven uur in de ochtend is.

Waarom zoek je geen hulp bij die laatste 30 procent?

Iets bij proeflezen plaatsen heb ik nog niet gedaan. Zal dit doen zodra het af is en zodra ik wat uitgevers heb aangeschreven

Je zou het misschien beter van tevoren kunnen doen.

Even naar de beginvraag. Nee, niet te veel uitroeptekens gebruiken en nee ook geen langgerekte woorden. Hoe vaker je die gebruikt, des te minder sterk komt het over. Alleen doen waar het nodig is. Desnoods met een krachtterm. Nee. Nee, verdorie! Twintig boeken? Ik heb minstens een paar duizend gelezen. Niet dat dit iets hoeft te zeggen, maar als je niet van lezen houdt, begrijp ik de behoefte aan schrijven ook niet. Ik lees liever een boek dan dat ik naar een film kijk.

Even naar de beginvraag. Nee, niet te veel uitroeptekens gebruiken en nee ook geen langgerekte woorden. Hoe vaker je die gebruikt, des te minder sterk komt het over. Alleen doen waar het nodig is. Desnoods met een krachtterm. Nee. Nee, verdorie! Twintig boeken? Ik heb minstens een paar duizend gelezen. Niet dat dit iets hoeft te zeggen, maar als je niet van lezen houdt, begrijp ik de behoefte aan schrijven ook niet. Ik lees liever een boek dan dat ik naar een film kijk.

Bedankt voor de tips! Zoals gezegd dook ik er met een wat naïeve kijk in en had verwacht snel even een boek te schrijven en hier de nodige euro's mee te verdienen. Ik heb voorheen nooit de intentie gehad om ook maar iets te schrijven, het kwam er gewoon in een keer van. Van een behoefte om te schrijven kan je dus eigenlijk niet spreken. Wel merkte ik gaandeweg dat het best lekker kon zijn om iets van je af te schrijven. Het had zelfs iets therapeutisch voor mij. Dat mijn mening zovaak wijzigt ligt ook aan het aard van het beestje :) Daarnaast natuurlijk omdat ik elke keer nieuwe ervaringen opdoe en daardoor anders tegen zaken aan ga kijken... Nogmaals wilde ik absoluut niemand van zijn hoofd stoten. Ik begrijp dat het gros van de leden hier lezen als hobby of beroep hebben. Ieder zijn ding toch?

Iets bij proeflezen plaatsen heb ik nog niet gedaan. Zal dit doen zodra het af is en zodra ik wat uitgevers heb aangeschreven

Je zou het misschien beter van tevoren kunnen doen.

Ja daar heb je wel gelijk in. Hier heb ik echte reeds een vast aantal proeflezers en een redacteur voor ingeschakeld. niet dat een plaatsing hier kwaad kan, maar toch.

Je bent wel een snelle leerling, volgens mij. En dit:

...het is gewoonweg niet mijn ding. Schrijven al helemaal niet overigens :)

geloof ik niet helemaal, want..

Lig er soms zelfs wakker van of sta diep in de nacht op omdat ik ineens iets op papier wil zetten...het vreet me helemaal op :) Het idee om er geld mee te verdienen had ik dan ook snel naast mij neergelegd. Hoe meer goede boeken ik las... ...zie ik dat het alweer zeven uur in de ochtend is.

Waarom zoek je geen hulp bij die laatste 30 procent?

Hulp heb ik zeker ingeschakeld qua schrijfwijze, opbouw, etc. De volgorde van het verhaal zelf wilde ik zelf doen, ik ben ook de enige die weet wat en wanneer er gebeurt is. Daarnaast weet bijna niemand van mijn boek af. Niet dat het een verrassing moet zijn, maar ik vind het wel leuk om ineens met een boek in de hand bij bekenden binnen te komen lopen :)

Nu weer :ontopic: , óf over het onderwerp dat erbij is gekomen, een ander topic openen.

Duidelijk, bambino. Ik herken wel 'het zelf willen doen'. Veel succes!

Interessant topic. Ik denk dat in dialogen wat meer vrijheid kan worden genomen als dat de manier waarop iets wordt gezegd ten goede komt of als het personage daarmee treffend wordt neergezet. "Nee-hee! Luister nou eens een keer!" Eén uitroepteken op 10000 woorden is zo'n vuistregel waar je weinig aan hebt, als je niet begrijpt wat erachter steekt. Er zijn ook lieden die roepen dat je geen puntkomma mag gebruiken; heb ik weinig mee.

Regeltjes, regeltejs, regletjes... alles op het juiste rijtje. Geen smetje of braampje, en al helemaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal geen uitrekkingen; uitzonderingen daargelaten!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zo, en nu weer keurig onartistiek in de pas lopen, allemaal. Voort, voort! Hup, hup! "The bloody point is their's no bloody point." (ik denk dat dit topic nu wel klaar is, maar bambino's verhaal nog niet...)

Wij volwassenen hebben deels (niet allemaal, zie reactie hierboven) onze temperament verloren bij het spreken, het is allemaal afgepast, matig, zacht, bedeesd. Tijdens het schrijven hoor je als het ware de stemmen van je personages in je hoofd. Ik schrijf nu voor volwassenen en bij hun manier van spreken passen uitroeptekens en uitrekkingen gewoonweg niet. In de kinderboeken die ik schrijf gebruik ik vaker uitroeptekens. Kinderen praten vaak met uitroeptekens, is mijn ervaring. Misschien verschilt het uitroeptekengebruik ook per decennium.

Wij volwassenen hebben deels (niet allemaal, zie reactie hierboven) onze temperament verloren bij het spreken, het is allemaal afgepast, matig, zacht, bedeesd. Tijdens het schrijven hoor je als het ware de stemmen van je personages in je hoofd. Ik schrijf nu voor volwassenen en bij hun manier van spreken passen uitroeptekens en uitrekkingen gewoonweg niet. In de kinderboeken die ik schrijf gebruik ik vaker uitroeptekens. Kinderen praten vaak met uitroeptekens, is mijn ervaring. Misschien verschilt het uitroeptekengebruik ook per decennium.

@Sjee. Ik ben het niet met je eens. Volwassenen hebben toch ook emoties? Die kun je laten zien in de manier van spreken. Uitrekkingen zijn zelden nodig, maar soms kunnen ze best. Als een vader zijn kind voorleest voor het slapengaan en hij zegt "Toen kwam er een varken met een héééle lange snuit (etc)" dan duidt dat op de warme relatie van vader en kind, op een vader die handig het tijdrekken van het kind oplost. Een ander voorbeeld kan liggen in de sfeer van ironie of sarcasme ("Tuuurlijk. Hij is helemaaaal nier arrogant.") Het is een voorbeeld uit de losse pols, maar de manier van uitgerekt spreken kan een vorm van show zijn. Bottom line: het *moet* wel functioneel zijn. Je moet niet uitrekken of uitroeptekenen omdat je dat zo leuk vindt.

Als een vader zijn kind voorleest voor het slapengaan en hij zegt "Toen kwam er een varken met een héééle lange snuit (etc)" dan duidt dat op de warme relatie van vader en kind, op een vader die handig het tijdrekken van het kind oplost. Een ander voorbeeld kan liggen in de sfeer van ironie of sarcasme ("Tuuurlijk. Hij is helemaaaal nier arrogant.") Het is een voorbeeld uit de losse pols, maar de manier van uitgerekt spreken kan een vorm van show zijn.

Maar voorlezen is totaal iets anders dan lezen. Geen schrijver heeft er grip op hoe iemand zijn verhaal voorleest.

Precies, ik had het over de stemmen van mijn personages die ik 'hoor' tijdens het schrijven. En daar zit bij schrijven voor/over volwassenen of voor/over kinderen verschil tussen. En inderdaad hebben volwassenen emoties, moet je mij eens horen in de auto op de snelweg. Maar in de meeste gesprekken praten volwassenen in vergelijking met kinderen bedeesder. En zo hoor ik die stemmen dus tijdens het schrijven. Maar het is mijn ervaring, misschien dat iemand anders dan heel anders ziet of voelt.

Het etaleren van je ambitie behoeft geen uitroepteken, het tentoonstellen van prestaties is een vraagteken.

Als een vader zijn kind voorleest voor het slapengaan...

Precies!!! Daar gaat het om! Ik moet eens een topic starten over dictie in het schrijven: Waar gáát 't over! Overigens vermoed ik dat Bambino allang weer een nieuw lintje in de typemachine gevlochten heeft, maar dat is een terzijde...

Maar voorlezen is totaal iets anders dan lezen. Geen schrijver heeft er grip op hoe iemand zijn verhaal voorleest.

Je hebt mijn punt niet begrepen. Ik heb het over een tekst, bestemd om gelezen te worden, waarin een voorleesfragment voorkomt. Het gaat mij erom dat uitgerekte woorden en andere trucjes (bijvoorbeeld met een "oneigenlijk" gebruik van leestekens), mits functioneel, best een plaats hebben om de lezer sterker in de fictieve droom te houden.

Het gaat mij erom dat uitgerekte woorden en andere trucjes (bijvoorbeeld met een "oneigenlijk" gebruik van leestekens), mits functioneel, best een plaats hebben om de lezer sterker in de fictieve droom te houden.

Volgens mij zeggen wij, op een andere manier (ik vanuit de schrijver, jij vanuit de lezer), hetzelfde. In kinderboeken en vooral in voorleesboeken en prentenboeken maak je op een hele andere manier gebruik van leestekens en uitrekkingen. Dat maakt schrijven ook zo interessant. Je leert de regels, en hoe verder je komt, hoe meer je ermee kunt spelen. Als je maar in je achterhoofd houdt waar het om gaat, zoals au Bergine ook zegt.

Maar voorlezen is totaal iets anders dan lezen. Geen schrijver heeft er grip op hoe iemand zijn verhaal voorleest.

Je hebt mijn punt niet begrepen. Ik heb het over een tekst, bestemd om gelezen te worden, waarin een voorleesfragment voorkomt. Het gaat mij erom dat uitgerekte woorden en andere trucjes (bijvoorbeeld met een "oneigenlijk" gebruik van leestekens), mits functioneel, best een plaats hebben om de lezer sterker in de fictieve droom te houden.

W.G. van der Hulst is er een goed voorbeeld van: En wíe zag hij dáár? Wérkelijk? Gróótvader? Dáár ... om het hóekje, dáár kwam hij aan. Tóen zag Henk het óók. Maar dat is niet van deze tijd.

van der Hulst is een leestekenpurist. Pardon: van der Hulst ìs èèn lééstékènpúrìst! Nou loopt er bloed uit m'n ogen... Los van het leestekendispuut, standpunten omtrent dictie, alliteratie en interpunctie, en de toepassing ervan in onderhavige literaire leesmarkten, blijft het nederlands, vergeleken met andere talen zoals het uiterst kneedbare engels of het gedragen-harmonieus frans, vooral vlak, soms modderig op het glibberige af en afraffelig, om niet datgene te zeggen, verwoorden wat geformuleerd dient te worden, gezegd, uitgesproken en zelfs verbeeld dient te worden, uit louter luiheid, gebrekkige beheersing, desinteresse en zelfs volslagen nonchalance omwille van de afkeer van intrinsieke rijkdom en door historie gevormde vervoegingsvrijheid die de aard en het karakter van de sprekers daarmee dus treffend definiëert. Om te verduidelijken: Ik lees regelmatig in het engels dit soort zinnen, die zonder schroom geschreven, gedrukt en gepubliceerd worden, en zonder dat er een haan. Ook in het (vertaalde) frans duiken deze strofeknopen regelmatig op. Maar hier, tussen zompige kleikluiten en wolkenkots mag het niet. Tè geprofileerd. Tè geaccendenteerd. Tè geaccenticeerd. Foei! Het gaat immers om de vorm, niet om de inhoud. Hè?

[ Maar voorlezen is totaal iets anders dan lezen. Geen schrijver heeft er grip op hoe iemand zijn verhaal voorleest. (...) W.G. van der Hulst is er een goed voorbeeld van: En wíe zag hij dáár? Wérkelijk? Gróótvader? Dáár ... om het hóekje, dáár kwam hij aan. Tóen zag Henk het óók. Maar dat is niet van deze tijd.

Mee eens. Net zoals elisie (weglaten van letters) niet meer van deze tijd is. voorbeeld: d' eedlen (= de edelen) Neêrland (= Nederland) Apocope of abissio (het weglaten van lettergrepen) geven wij ook niet meer aan, we doen dat gewoon. (meer hebt ge niet noô) voorbeeld zonder aangegeven apocope: auto (= automobiel) Wikipedia zegt over elisie in poëzie: "Omdat de elisie tegenwoordig als gekunsteld wordt gezien, komt zij nog nauwelijks voor in de moderne poëzie. Dat wil niet zeggen dat deze hierdoor minder metrisch is; het wordt nu meer aan de lezer overgelaten een metrum te ontdekken." En dat is ook van toepassing op de eigen evolutie als schrijver. Die kan de lezer wel gaan dwiiiiiiiiiingen om zijn tekst te lezen zoooooooooals hij HET bedoelde, maar als een tekst goed geschreven is, blijkt uit de context wel hoe het personage iets zegt. Beter zelfs nog, als de schrijver de interpretatie aan de lezer laat. Draag de schrijver of dichter zelf een tekst voor (of leest die voor) dan kan die nadruk wél gegeven. Blijft het simpele feit dat de tekst zonder die voordracht goed leesbaar moet zijn en nadruk niet op papier afgedwongen hoeft. Een mooi voorbeeld hiervan is het gedicht 'We real cool' van Gwendolyn Brooks. Klik de link voor het gedicht, het telt 32 woorden. Aanrader: Lees het en klik dan linksboven het luidspreker-icoon. http://www.poets.org/poetsorg/poem/we-real-cool Dan hoor je de interpretatie van de dichteres. lees dan het gedicht nogmaals. :thumbsup: En vraag jezelf af waarom zij de letters niet schreef zoals zij ze uitsprak.

Mirandala, dank voor je link - geweldig hoe Brooks voordraagt!

Ja, zeer interessant. Dank je voor het delen.

Daar sluit ik me van ganser harte bij aan.

Het etaleren van je ambitie behoeft geen uitroepteken, het tentoonstellen van prestaties is een vraagteken.

Als een vader zijn kind voorleest voor het slapengaan...

Precies!!! Daar gaat het om! Ik moet eens een topic starten over dictie in het schrijven: Waar gáát 't over! Overigens vermoed ik dat Bambino allang weer een nieuw lintje in de typemachine gevlochten heeft, maar dat is een terzijde...

Haha, ik had inderdaad helemaal niet in de gaten dat er verder gediscussieerd werd, maar dat is alleen maar mooi :) Het gaat nu wel heel ver, te ver misschien voor mij, maar opsteken doe ik er zeker iets van. Ik heb weer genoeg om over na te denken en om te lezen..