#39 hand-herinnering

wekelijkse opdracht #39: hand-herinnering Ik ben me buitengewoon bewust van de hand voor mijn mond als ik gaap. Hoe ik met die hand vervolgens het winkelwagentje verder duw en vol boodschappen leg die ik straks met diezelfde, maar ook de andere hand, mijn huis binnen zal zeulen. Waar ze er maaltijden van zullen bereiden. Voor mensen die mij dierbaar zijn. Die deze handen al ontelbare malen aangeraakt hebben. Gestreeld en gestuurd. Ik heb een herinnering nodig, bedenk ik. De schrijfoefening die ik toch min of meer wil maken, vraagt om een herinnering. Ik zie mezelf als klein meisje beschuiten verkruimelen boven een kom gehakt. Eitje erdoor en kneden maar. Balletjes draaien. Maar ik wil bij de gedachte aan handen zo graag een zinderend verhaal schrijven, vol sensuele strelingen. Of iets mysterieus en dramatisch. Ik zie je handen, groot en open. Ik strek mijn armen. Onze vingers raken elkaar kort voor je definitief wegglipt. Ik schreeuw. Of ik ben stil en hoor jou schreeuwen. Het maakt niet uit. Ik blijf met lege handen achter. Misschien moet ik toch echt eerst op mijn gemak gaan zitten smeren, zoals de opdracht voorschrijft. Wie weet wat er allemaal bovenborrelt? Maar dan heb ik geen tijd meer om te schrijven. De kinderen moeten dadelijk worden opgehaald. Zit ik alweer aan kinderen te denken. Suffe huismuts die ik ben. Ik moet aan handen denken. Handen! De jongste legt vast een vies, koud blubberwantje in mijn hand. De oudste zal sneeuwballen gooien, waarop ik toch enkele terug zal moeten gooien. Misschien kan ik er vandaag eindelijk eens aan denken handschoenen aan te trekken. Maar ik zoek andere hand-gedachten. Ik probeer me te concentreren op tastzin. Voelen. Aanraking. Ik houd eigenlijk niet van aanraking. En daar gaan mijn gedachten weer de verkeerde kant op. Mijn oudste laat zich ook niet graag aanraken door vreemden. Lijkt mij een goede zaak. Begrijpelijk bovendien. Het kwam gisteren ter sprake op het voortgangsgesprekje met de Kindergartenjuf en ik herkende het direct. Zoals zoveel van wat ze zei. Zoals hoe ze zich door niets aanwijsbaars op kan laten jagen, ten koste van haar coördinatie. Of we ergotherapie overwogen hebben? Ergotherapie? Dat is toch voor revaliderende mensen? Toch niet voor kinderen die heel gewoon op hun moeder lijken? Maar nou dwaal ik weer hopeloos af. Ik moet me concentreren op mijn handen. Ik zie ze door de lucht wapperen in een loze poging de pinpas terug te winnen, die ik zojuist richting cassière gelanceerd heb. Met een schichtige blik op de rij achter me, prop ik snel mijn boodschappen naast de tas. Ik ben me buitengewoon bewust van mijn hand. Hoe ik daarmee niet voor elkaar krijg de tas normaal open te houden, hoe ik daarmee de wagen de winkel uit slinger, terwijl ik met de andere nog druk bezig ben mijn portemonnee op orde te krijgen. Alle gedachten aan een zinderend verhaal zijn verdwenen.