Heb je last van valse schrijfmotivatie?

Ik vind het heel lastig om mijn motivatie te bepalen, laat staan om te bepalen of ik een valse motivatie heb. Kun je daar nog iets meer over zeggen misschien?

Ik ken het begrip 'valse motivatie' niet. Wel heb ik soms dat ik motivatie heb, dat ik alles klaar zet om te beginnen (dus gewoon mijn pen en papier pak) en dat ik dan niks meer weet/ geen zin meer heb. Dan zit ik naar mijn pagina's te kijken, staar ik naar het lege blad en komt er niks op papier. Wat mij dan helpt is om hetgeen wat ik al geschreven heb nog eens na te lezen. Dan kom ik wel weer op gang. Maar of het bovenstaande valt onder de noemer 'valse motivatie'? Geen idee.

Ik merkte dat ik schrijven wilde om te winnen, en dat mijn oorspronkelijke wil, om iets moois te schrijven, of om plezier te beleven daardoor onzichtbaar / onvoelbaar werd. Dat willen winnen verdrong dus mijn wil om voor een betere reden aan de slag te gaan. Dit had invloed op wat en hoe ik schreef. Ik schreef niet meer om te ontdekken hoe de werkelijkheid in elkaar steekt, bijvoorbeeld. Niet meer om mijn personage aan het woord te laten. Mijn personage wilde plots niets meer.

Ik merkte dat ik schrijven wilde om te winnen, en dat mijn oorspronkelijke wil, om iets moois te schrijven, of om plezier te beleven daardoor onzichtbaar / onvoelbaar werd. Dat willen winnen verdrong dus mijn wil om voor een betere reden aan de slag te gaan. Dit had invloed op wat en hoe ik schreef. Ik schreef niet meer om te ontdekken hoe de werkelijkheid in elkaar steekt, bijvoorbeeld. Niet meer om mijn personage aan het woord te laten. Mijn personage wilde plots niets meer.

Die 'valse motivatie' heb ik nog niet gehad. Ik heb ook nog niet aan zoveel wedstrijden meegedaan, laat staan dat ik er een gewonnen heb. Ik kan me echter wel voorstellen dat het niet bevorderend werkt. En vanuit het een volgt het anders. Als jij niet meer naar je personage 'luistert' dan vertelt hij op een gegeven moment ook niks meer. Lijkt me.

Ik ben voor het eerst niet genomineerd voor een schrijfwedstrijd waar ik aan deelnam. Ik hoop dat mijn toetsenbord de stroom tranen aan kan.

Oh zo ja ik snap het denk ik. Ik ben me niet zo bewust van mijn motivatie, maar ik denk dat ik nog wel erg gedreven ben door de volwassen versie van 'beroemd worden' haha. Ik ben nu mijn debuutroman aan het herschrijven, en daar moet ik mezelf echt aan mn haren bijslepen, anders doe ik t niet. Maar dat doe ik dan met de motivatie dat ik het af wil maken, ook wel voor een uitgever, maar ook omdat ik ervan houd om dingen af te maken. Lastig!

Confronterend, Odile! Zoals jij het beschrijft, heeft succes gevaarlijke kantjes, en dat ben ik met je eens:

Het valse licht van succes blokkeert het licht van een meer gezonde schrijfmotivatie. (...) Ik merkte dat ik schrijven wilde om te winnen (...) Ik schreef niet meer om te ontdekken hoe de werkelijkheid in elkaar steekt, bijvoorbeeld. Niet meer om mijn personage aan het woord te laten. Mijn personage wilde plots niets meer.

Tegelijkertijd heb je de mazzel dat iets in je - creativiteit?, integriteit?, innerlijke drang? - zich verzet tegen het schrijven à la methode die anderen behaagt, zodat je behoed wordt voor het zogenoemde Ikea-schrijven. Die frictie van de valse motivatie - parallelmotivatie? - is die niet juist heel gezond? Voor jou geldt bij het schrijven kennelijk een andere, diepere motivatie dan winnen (en jou kennende, verbaast me dat ook niet). Kan heel goed zijn dat wanneer je het idee van winnen kunt loslaten, de plots (en daarmee tevens het succes) vanzelf (weer) naar je toekomen, en dan op een volgend level, want 1. was je immers al op die manier begonnen met winnen, en 2. heb je door het winnen een leerproces doorlopen, waardoor je 3. authentieker kunt presteren. My piece of cake, ik weet niet of je dit zelf ook al bedacht hebt. Creëren is niet bedoeld om te winnen, maar om te creëren. Winnen komt eventueel daarna, en het kan je ontwikkeling een behoorlijke zet geven, wat tegelijkertijd ook van verliezen gezegd kan worden. Misschien moet je eens een paar keer verliezen ... ;)

Odile, ik begrijp je. Valse motivatie verwoord goed, dat gevoel van naar andermans pijpen willen schrijven, iets schrijven wat een wedstrijd zal kunnen behagen, maar niet echt jezelf. Ik merk zelfs, dat ik minder schrijf sinds ik mee doe aan wedstrijden, omdat ik me inzet voor maar 1 doel, willen winnen. Door de verplichte thema's ben ik geforceerd aan het bedenken, terwijl ik anders het spontaan laat komen of super blij ben, dat ik weer iets heb ontdekt om een leuk verhaal over te schrijven. Soms, denk ik, ik doe niet meer mee aan wedstrijden.Misschien moet ik er van af zien, dat je alleen kunt doorbreken als schrijver als je iets wint. Hangt je kwaliteit af van dat beperkte oordeel van een jury, die uit honderden verhalen, misschien maar tien moet selecteren uit veel goeds. Blijft het niet een lot uit de loterij, waar je wel goed moet zijn, maar ook een dosis geluk?

Mijn motivatie om te schrijven komt voort uit mijn fantasie, mijn dyslexie heeft dit een tijd lang tegengehouden, maar nu niet meer. Ik laat mijn werk gewoon nakijken. Door het meedoen aan schrijfwedstrijden leer ik mezelf als schrijfster kenen, waar kan ik mezelf in verbeteren en wat gaat al wel goed. De drijfveer om mezelf als schrijfster te ontdekken is op dit moment mijn motivatie om te schrijven.

Ik ben blij dat je het herkent, de la in de kast. Ik ben nog het onderwerp aan het aftasten. Deels omdat ik er zelf tegen aan loop en deels omdat ik er dus over wil schrijven, want zo onderzoek ik wat ik leer. Thérèse schreeft: Tegelijkertijd heb je de mazzel dat iets in je - creativiteit?, integriteit?, innerlijke drang? - zich verzet tegen het schrijven à la methode die anderen behaagt, zodat je behoed wordt voor het zogenoemde Ikea-schrijven. Dit naar andermans pijpen willen schrijven voor een wedstrijd is zowel goed als erbarmelijk. Goed daaraan is dat ik leer om mijn register open te trekken, om te luisteren naar de wens van de lezer, van de jury (ook lezer). Maar ik voel juist de drang om dat zeer goed te willen doen als ik voor een wedstrijd schrijf. De vraag is of ik mezelf daarmee geweld aan doe? Ik denk dat geforceerd bedenken zoals alles voor en nadelen kent. Bij voordelen denk ik het oefenen van de schrijfspieren. Bij nadelen kom ik terug op valse motivatie. Als een ontsporing van de trein op een ander spoor. Wegraken van integriteit, spontaniteit, interesse. Wegraken van integriteit lijkt me het meest valse. Iets schrijven waar je niet achter staat lijkt me de grootste ontsporing. Maar ook je mee laten slepen met een verkeerd soort enthousiasme. Enthousiasme kan reuze goed zijn en heel fijn. Wat je schrijft over het loslaten van het willen winnen kan inderdaad heel goed zo zijn. Dat het om loslaten gaat. Ik ben er nog niet over uitgedacht en daarom doe ik het hier met jullie. Meedoen met wedstrijden vind ik nog steeds erg zinvol. Je schrijft weer iets nieuws. Overigens 'verlies' ik vaak genoeg, hoor. Dat gaat juist prima, verliezen. Dan bijt ik op mijn lip en ga weer schrijven. En jury's hebben gelijk. Het winnende verhaal lees ik en zie dat het goed is. Ik zie ook wel een verschil tussen een goed verhaal en een winnend verhaal. Ik ben nog aan het denken.

Schrijfgeluk, de motivatie om jezelf te ontdekken is een uitstekende motivatie en zeker niet vals.

Thérèse schreef: Die frictie van de valse motivatie - parallelmotivatie? - is die niet juist heel gezond? Voor jou geldt bij het schrijven kennelijk een andere, diepere motivatie dan winnen (en jou kennende, verbaast me dat ook niet). Ik denk dat je best wel gelijk hebt. Net in de keuken tijdens het bezemen bedacht ik dat je als schrijver precies jezelf bent. De worstelingen binnen in je karakter komen tot uiting in wat je schrijft, maar ook in het proces. Die botsing tussen motivaties is ook een conflict binnen in mij. Ik wil stoppen met roken, maar het is al een keer mislukt. Ja, het is best gezond om iets met de frictie te doen.

Ik vind het juist heel fijn om aan wedstrijden mee te doen, voor mij is het een hel als ik zomaar uit het niets een verhaal moet verzinnen. Als ik een thema aangereikt krijg, heb ik de kaders waarbinnen ik iets kan verzinnen, en dan lukt het vaak wel.

Naar aanleiding van een gesprek op facebook, bleek dat ik niet de enige ben die soms een valse motivatie ervaart die mij blokkeert. In mijn tipartikel 'Plotziekte', vertel ik hoe het winnen van een wedstrijd ervoor zorgt dat ik geen plot meer kan verzinnen. Het valse licht van succes blokkeert het licht van een meer gezonde schrijfmotivatie. Hebben jullie ook last van valse schrijfmotivatie? En hoe ziet dat er bij jullie uit?

Je topicvraag bestaat uit drie alinea's. De eerste gaat over Facebook. De tweede over een tipartikel. Bij beide verwacht ik een link, omdat je ernaar verwijst. Die vind ik niet. Waarom er dan toch naar refereren? Zijn die eerste twee alinea's dan niet op zichzelf al ingegeven door valse motivatie? In 3:

Hebben jullie ook last van valse schrijfmotivatie? En hoe ziet dat er bij jullie uit?

Nee, geen last van. Klinkt nogal onprettig, valse schrijfmotivatie, valse plotziekte. Bijna als iets besmettelijks. Winnen is leuk. Verliezen is niet leuk. Dat kan elke professionele sporter je vertellen. En: een wedstrijd verliezen is geen ziekte, en winst geen medicijn.

Wat ik me na bovenstaande nog afvraag, is hoe je leert van verliezen. Ik heb tot nu toe nog maar één keer feedback gehad van de jury. Bij Zin en Waanzin kreeg ik natuurlijk feedback van andere lezers, maar niet van juryleden. Hoe/wat leren jullie van verloren wedstrijden?

Miranda, ik heb het over een nadeel die ik ervaar van winnen... Het staat mij vrij om een verder niet belangrijke aanleiding om dit te posten niet verder te vermelden. Van verliezen leer je als je het winnende verhaal leest, en sowieso als je herschrijft. Niet dat je zoals de winnaar moet gaan schrijven, maar wel dat je kijkt naar het verschil in kwaliteit tussen wat je schreef en wat uiteindelijk gewonnen heeft. Maar daar gaat deze discussie niet over. Het gaat juist om valse motivatie. Okay, toegegeven. Als je verliest kun je ook aanlopen tegen valse motivatie. Blijkbaar heeft Miranda er geen last van en vindt het niet een herkenbaar verschijnsel. Persoonlijk als ik verlies voel ik me redelijk happy. Ik gun het een ander prima om te winnen. Zeker omdat ik dan blij het winnende verhaal lees en er nieuwe inspiratie door krijg. Zo gaan schrijven als een ander gebeurt mij niet zo gauw, maar inspiratie krijgen voor een andere aanpak krijg ik dan weer wel. Verliezen beïnvloedt mijn schrijven niet negatief. Met name het gunnen en het leren staan bij verliezen bij mij meer op de voorgrond. Miranda schreef: Een wedstrijd verliezen is geen ziekte, en winst geen medicijn. Dat schreef ik niet. Plotziekte is niet het verliezen van een wedstrijd. Maar goed, plotziekte is figuurlijk bedoeld en mensen herkennen zich erin. Mijn brein werkt niet optimaal, dus je zou kunnen zeggen dat er een letterlijk element aan is om moeite te hebben om plots te bedenken met een psychische factor: als ik win gaat het moeizamer. Ondanks dat niet iedereen moeite heeft met zijn brein, herkennen meerdere mensen zich erin, in min of meerdere mate.

En mijn motivatie om dit topic te openen is omdat ik mij afvraag of ik daarin alleen ben, of dat anderen er iets van herkennen en om uit te pluizen hoe het zit, in discussie met anderen.

Hoe/wat leren jullie van verloren wedstrijden?

Misschien kun je voor die vraag een nieuw topic openen? Als je dat doet, paste ik mijn antwoord nog wel even in je topic. Mijn antwoord is: meedoen aan andere wedstrijden en blijven schrijven voor jezelf, wat jíj wilt vertellen. Ik schrijf korte verhalen, en die schrijf ik niet speciaal voor een specifiek doel. Ik schrijf dat verhaal omdat dát nu eenmaal uit mijn pen kwam, want zodra ik ga schrijven, bedenk ik een verhaal. Als ik wil deelnemen aan een wedstrijd, kijk ik welk van mijn verhalen ik bij wedstrijd, doelgroep, organisatie, thema vind passen. Soms pas ik dat verhaal dan nog aan, en dien het in. Wint het, dan krijgt het verhaal een validatie, soms een publicatie. Het verhaal is dan wat mij betreft 'ondergebracht' en ik laat het los. Wint het niets, dan ben ik nog steeds even tevreden met mijn verhaal, want in elk van mijn verhalen verwerk ik mijn eigen favoriete thema's, mijn visie op mensen, leven, de maatschappij. Misschien vindt het ergens anders een plaats, misschien herschrijf ik het, of verwerk ik de verhaalkern tot iets anders, bijvoorbeeld een gedicht, een voordracht. Ondertussen schrijf ik allang weer aan iets nieuws.

Miranda, ik heb het over een nadeel die ik ervaar van winnen... Het staat mij vrij om een verder niet belangrijke aanleiding om dit te posten niet verder te vermelden.

Refereren betekent de bron aanhalen. Doe je dat niet, beperkt dat het topic tot jouw publiek, degenen die jouw artikel (van jou als schrijfcoach op SO, of jou als Odile Schmidt op Facebook) hebben gelezen.

Van verliezen leer je als je het winnende verhaal leest, en sowieso als je herschrijft. Niet dat je zoals de winnaar moet gaan schrijven, maar wel dat je kijkt naar het verschil in kwaliteit tussen wat je schreef en wat uiteindelijk gewonnen heeft. Maar daar gaat deze discussie niet over. Het gaat juist om valse motivatie. Okay, toegegeven. Als je verliest kun je ook aanlopen tegen valse motivatie. Blijkbaar heeft Miranda er geen last van en vindt het niet een herkenbaar verschijnsel.

Spreek je me rechtstreeks aan, of over mij, Odile? Dat ik ergens geen last van heb, plezier heb in schrijven, meedoe aan wedstrijden, het leuk vind dat mijn verhaal wint, en het niet erg vind als het dat niet doet, is toch niet vreemd? Ik zie iets niet winnen niet als een afwijzing van mijn werk. Het was simpelweg niet wat de jury/organisatie zocht. Dat kan. Het verhaal was wel wat ik zocht - en ik heb het al gevonden toen ik het schreef.

Miranda schreef: Een wedstrijd verliezen is geen ziekte, en winst geen medicijn. Dat schreef ik niet.

Klopt. Dat schreef ik. Schrijven is voor mij geen medicijn. Het is iets dat ik graag doe. Wedstrijddeelname is daarin enkel een van de platforms die ik voor mijn verhalen gebruik.

Nog even een aanvulling op mijn eigen stukje. Ik heb inmiddels wel ervaren dat valse schrijfmotivatie op de loer kan liggen. Namelijk als ik denk 'de volgende keer doe ik nog beter mijn best om wel in de bundel te komen', dan vraag ik mij later af waarom ik dat wil. Ik stel mijzelf dan de vraag doe ik het omdat ik het leuk vind en uitgedaagd wordt en past dat nog bij mijzelf wie ik ben. Of doe ik het omdat ik ook zo goed wil zijn, en waarom wil ik dan ook zo goed zijn? Als ik dit laatste denk gaat er bij mij een belletje rinkelen. Het kan best zijn dat ik later daar weer anders over denk, je groeit als schrijver en stelt ook andere eisen aan jezelf. Iets schrijven wat ik nu niet zal doen omdat ik het anders uit valse motivatie zal schrijven, kan ik later misschien wel doen met de juiste motivatie. Ik denk wel dat deze scheidingslijn erg dun kan zijn.

Creëren is niet bedoeld om te winnen, maar om te creëren.

:thumbsup: Dit topic roept bij mij vragen op als: Hoe kan motivatie vals zijn? En wat is dan ware motivatie? Verlies je omdat je een wedstrijd niet wint of de bundel niet haalt? En wat verlies je dan?

Dit topic roept bij mij vragen op als: Hoe kan motivatie vals zijn? En wat is dan ware motivatie? Verlies je omdat je een wedstrijd niet wint of de bundel niet haalt? En wat verlies je dan?

Ja, bij mij ook. Wat doet een schilder met een schilderij? Hij maakt het beste schilderij dat hij kan maken. Een tijdlang staat het bij de schilder thuis, soms werkt hij er nog wat aan. Uiteindelijk gaat het schilderij naar een galerie. Een bezoeker koopt het schilderij. Wat doet de schrijver met zijn verhaal? Hij zoekt iemand die het wil kopen en lezen. Wedstrijden zijn een platform, net als een galerie of een uitgever dat is. De schilder kan zijn schilderij ook thuis in het raamkozijn zetten. De schrijver kan posten op zijn eigen blog, of uitgeven in eigen beheer. Ziedaar de kijkers en lezers. Dat de schrijver of schilder, of beeldhouwer of welke kunstenmaker dan ook zijn creatieve gedachtengoed wil onderbrengen zegt niets over zijn schilder- beeldhouw- of schrijfmotivatie. Wáár hij dat creatieve werk wel of niet onder weet te brengen - dat geeft hem een groter (of kleiner) publiek bereik. De galerie, de wedstrijdorganisatie/jury en de uitgever zijn in zoverre gelijk als platform, dat de naam van de galerie of wedstrijd, uitgever, nu verbonden aan schilderij of verhaal, een waardeoordeel geeft naar het publiek. Een schilder die vertegenwoordigd wordt door een bekende galerie, een schrijver wiens verhaal een wedstrijd van de bekende organisatie zusenzo won. Meedoen aan wedstrijden hoeft de creativiteit niet in de weg te zitten, het is enkel een middel, een gereedschap, om met een resultaat van die genoemde creativiteit het publiek te bereiken. Verder niets.

Ik doe niet vaak aan wedstrijden mee. Mijn probleem is de regels vergeten. Als ik aan een opgegeven thema begin, gaat mijn fantasie op een gegeven moment met mijn verhaal aan de haal. Of ik win of verlies maakt me niet uit. Het gaat om de lol die ik er zelf aan beleef. Op wedstrijden waar ik we wel aan heb meegedaan, heb ik goede feedback (juryrapport) gekregen. Ik was het overal mee eens. Dat wil niet zeggen dat ik het de volgende keer anders doe. Je kunt jezelf niet veranderen, wel verbeteren. Soms ben ik zo stom om iets op te sturen zonder het te laten proeflezen. Misschien is dat valse bescheidenheid. Valse motivatie ken ik niet. Zo gauw ik een verhaal af heb, begin ik aan een volgend verhaal. Ik moet mijn fantasie kwijt en houd geen rekening met juryleden. Als ik naar een bepaald voorwerp kijk, kan ik er een heel verhaal omheen verzinnen. Mensen die moeilijk een letter op papier kunnen zetten, zouden ook zo kunnen beginnen. Gewoon gaan schrijven, ook al vind je het in het begin onzin. Herschrijven kan altijd.

Als ik het goed begrijp, Hilde, Miranda en Tja, schrijven jullie op een manier waardoor er geen valse motivatie ontstaat. Het is interessant te lezen dat jullie het schrijven los zien van de wedstrijd. Tja op een andere manier aan het werk gaat dan Miranda. Het lijkt erop dat deze werkwijze, je toeleggen op het verhaal, de goede motivatie ten goede komt en je immuun maakt voor de valse motivatie. Maar het kan ook zijn dat iets in jullie karakter je daarvoor beschermt en dat jullie het daarom niet herkenbaar vinden... Meestal schrijf ik een verhaal voor een wedstrijd. Een enkele keer heb ik een verhaal liggen die geschikt is binnen een thema van een wedstrijd. Ik schrijf niet zo vaak een verhaal buiten wedstrijden. Misschien moet ik dat eens proberen en kijken wat er dan gebeurt. Gisteren schreef ik een verhaal, maar moest voldoen aan een verplicht minimum van 1200 woorden. Ik vond het na 600 woorden eigenlijk genoeg. Ik heb moeite gedaan om het verhaal te verlengen. Overigens lukte het vrij snel om een plot te verzinnen (misschien omdat ik laatst een wedstrijd verloren heb) om het verhaal de gewenste lengte te geven. Wel legde ik me toe op het verhaal schrijven.

Ik zie schrijfwedstrijden eerder als een middel om iets met mijn verhalen te doen, dan als een motivatie om te schrijven. Wel als een motivatie om door te werken en de deadline te halen. En bij een wedstrijd met een thema, schrijf ik uiteraard vaak specifiek voor die wedstrijd. Maar als het verhaal dan toch niet blijkt te kloppen voor die wedstrijd (te lang, te kort, te ver afgeweken van het thema, verkeerd genre), dan zal ik het eerder ergens anders voor gebruiken dan dat ik het verhaal ga dwingen om toch aan de wedstrijdvoorwaarden te voldoen. En als het verhaal niet goed genoeg is als de deadline daar is, dan stuur ik het ook niet in. Dus: het verhaal gaat voor op de wedstrijd, ook al was de wedstrijd mijn motivatie om aan dat verhaal te beginnen.

Als ik het goed begrijp, Hilde, Miranda en Tja, schrijven jullie op een manier waardoor er geen valse motivatie ontstaat. Het is interessant te lezen dat jullie het schrijven los zien van de wedstrijd.

Odile, wat mij betreft kan motivatie niet vals zijn. Wel kan je jezelf de vraag stellen op welk vlak de motivatie ligt. Schrijf je iets omdat het dwingend moet geschreven worden? (bij mij is dat altijd het geval, zoniet schrijf ik niet). Schrijf je omdat je wil weten waar je met je schrijven staat in vergelijking tot bvb je vorige werk of in vergelijking tot anderen? Dan zijn wedstrijden interessant. En er is vast nog andere motivatie te vinden. In dat opzicht staat het schrijven inderdaad los van wedstrijden. Er is een andere motivatie om het een of het ander te doen, maar in geen geval is de motivatie vals. En ja, ik herken wel wat jij zegt, maar vind dat geen valse motivatie, alleen een andere. Ik heb voor mezelf ontdekt dat ik geen tot onvoldoende meerwaarde of voldoening haal uit wedstrijden en laat ze voortaan lekker links liggen. Het ontspant geweldig en brengt mijn aandacht onverdeeld in het schrijven zelf. Een aanrader!

Als er niets aan de hand is, schrijf ik omdat ik graag schrijven wil, omdat ik me wil meten, omdat ik een podium zoek, omdat ik wil winnen, omdat ik mij wil uiten, omdat ik mezelf wil verbeteren... Dan gaat het goed, met soms moeite als ik iets uitprobeer waar ik nog niet goed in ben. Als ik win (en ook niet altijd als ik win) gebeurt er iets merkwaardigs. Dan ben ik eerst heel blij, maar dan staar ik naar dat lege vel. Ik wil schrijven zoals voorheen, maar... Misschien wordt het tijd om te stoppen met wedstrijden, maar vandaag heb ik met veel plezier aan een Frans verhaal gepolijst. Dat zou ik niet geschreven hebben zonder de opdracht die daar was. Het moest gaan over ongehoorzaamheid. Ik denk dat ik nog niet toe ben om te stoppen met wedstrijden.

Ik denk, Hilde, een goede aanrader, stoppen met wedstrijden. Ik ga het serieus overwegen. Wedstrijden dwingen door thema en deadline, dat is voor mij een stok achter de deur die ik prettig vind, maar...ik laat wel ander werk in de steek hiervoor, bijvoorbeeld het herschrijven, van een roman enz. waar ik eigenlijk meer plezier aan beleef. verhalen vind ik eigenlijk moeilijker, zo'n klein kader. En.. ik merk, dat ik bij verliezen, ga twijfelen aan mijn kunnen, dat werkt niet. Even dat gevoel van, kan ik het wel enz. terwijl ik anders daar niet aan denk en vrolijk door schrijf met genoeg complimenten in mijn zak, die mij de zekerheid geven, dat ik een aardig woordje kan schrijven.

Dus door het winnen stel je zo'n hoge verwachtingen van jezelf dat je er faalangst van krijgt? Dat ervaar ik gelukkig niet, ik krijg van winst (in de zin van genomineerd zijn, in de top 3 belanden, .... want echt een wedstrijd winnen heb ik nog maar 1x gedaan, met een verhaal waar ik ontevreden over was) enkel meer vertrouwen dat ik wel degelijk kan schrijven. Zou het helpen om af te wisselen? Nadat je gewonnen hebt, een tijdje alleen maar "voor jezelf" schrijven, en dan weer een leuke wedstrijd uitzoeken?

Goed idee, Hekate. Ik denk dat ik dat ga uitproberen als ik weer dichtsla.