#38 - The Voice of Neverland

Dan hoort ze een geluid, vlak achter haar. Geschrokken draait ze zich om en ziet niets bijzonders. Alleen rotbomen in dit saaie sprookjesbos. Maar dat tergende geluid aan mijn oren. Het is verschrikkelijk! Die stomme wolf met zijn ukelele. Hij gromt overduidelijk weer een of ander onaangepast lied. Ik probeer het te negeren maar de muziek komt steeds sneller dichterbij. Guts and blood, bones are broken As they eat your pancreas Human liver, for their diner Or maybe soup with eyes Cause of death, still unknown Gnawing meat, from your bones Bone saw binding in your skull Brains are oozing a human stump Needles injected, through your eyes Puiling off flesh, skinned alive Terwijl de wolf ongeveer tegen mij aan pogoed, voel ik mijn energieniveau dalen. ‘Wolf! Man, je verziekt mijn oren met die barbarenmuziek. En wat heb je aan? Is dat een gestapo jas of wat? Ga je auditie doen bij the Voice of Neverland?’ Ik kijk in mijn tas en kom tot de moedeloze conclusie dat ik mijn oordoppen vergeten ben. ‘Wat heb je nu te zeuren, Roodkapje? Ik ga inderdaad auditie doen bij ‘The Voice’. Iedereen weet dat deze Death Metalwolf de beste grunter van het bos is’. ‘Klopt. Helemaal juist. Ik hoorde van de dwergen dat je behoorlijk tekeer kunt gaan. Maar wolf, geen enkele zichzelf respecterende carnivoor speelt Metal op een ukelele. Dat besef je toch?’ ‘Deze ukelele is uniek, meisje. Dat heb jij met al jouw amateuristische kennis helemaal niet door. Hij heeft een ingebouwde versterker en geïntegreerde distortionfunctie. Lekker een beetje musiceren met m’n kameraden bij het kampvuur. Omaatje aan het spit, biertje erbij. Je kent het wel’. ‘Succes, zeg ik tegen de wolf als hij er vandoor gaat. ‘Dank je, Roodkapje. Eet je later!’