Wekelijkse schrijfopdracht #38 - De grote boze wolf

Wolf hoort haar snelle hartslag, de oppervlakkige ademhaling. Hij likt nog een keer aan haar wond, voelt zich zo machteloos. Ze word steeds zwakker, haar oogleden zijn bijna gesloten. ´Je moet me helpen Wolf´, zegt ze zachtjes. ´Zeg het maar, ik zal het doen.´ Even is ze stil. 'Ik heb mensenvlees nodig.' Wolf kijkt naar het aangevreten lammetje. 'mensenvlees?' 'Mensenvlees zal me genezen.' 'Maar we hebben afgesproken om de mensen met rust te laten.' 'Het kan niet anders Wolf. Ik wil niet dood. Vang een mens voor me, alsjeblieft.' Wolf staat op, kijkt naar het einde van de grot, de schemer is net ingevallen. 'Maar lief, onze voorouders hebben op mensen gejaagd. Je weet toch wat er toen is gebeurd? Ze hebben op hun beurt ons opgejaagd, het had weinig gescheeld of wij waren zelf niet geboren'. 'Wolf, we weten zelf niet eens hoe een mens smaakt. We zijn goed opgevoed. We willen ook geen mensen eten. Maar je kent de verhalen van opa toch nog wel? Mensenvlees kan ons ook genezen.' Wolf draait zich om, kijkt naar zijn gehavende vrouw. Hij denkt aan de puppy's in haar buik. 'Ik zal het doen.' 'Oh Wolf, ik hou van je! Ga nu, voor het te laat is!' 'Ik zal wederkeren, met een mens!' Wolf loopt met lood in zijn poten naar buiten. Zijn hart staat in brand, het goede en het kwade, voeren een oorlog in zijn kop. Bij de ingang van de grot blijft hij even staan. Hij gooit zijn kop omhoog en huilt hartverscheurend. Wolf ligt op zijn buik bij de bosrand. Hij was de hele nacht en de hele ochtend op zoek geweest naar een geschikt mens om te grijpen, niemand. Maar in het begin van de middag, had hij iemand gevonden. Een kleine mens, op een open plek in het bos. Beter kan niet. Grote mensen dragen vaak geweren, of een jachthond loopt met ze mee. Ze was en is nog steeds bloemen aan het plukken. 'Waarom plukt een mens bloemen?', dacht Wolf. Hij keek naar haar, met zijn helderblauwe ogen. Hij vond haar lief, maar begreep niet waarom. 'Nu moet het dus gebeuren', denkt Wolf. Alles in zijn wezen protesteert, hij schud met zijn kop. Moet zichzelf klaar maken voor de strijd. Hij word zich pijnlijk bewust van zijn slagtanden, die hij in haar vlees moet boren. Hij schiet omhoog, wil een sprint maken, maar laat zich weer op zijn buik vallen. Met zijn heldere, blauwe ogen kijkt hij naar haar. Het is nog maar een kind. Maar dan hoort hij een kermende schreeuw tussen de bomen ijlen. In een flits denkt hij aan zijn vrouw. Opeens hoort hij haar stem: 'doe het nu voor het te laat is'. Hij ziet haar gapende, etterende wond, haar zwakke gelaat. Denkt aan de puppy's in haar buik, hoe ze zullen sterven als hij nu niet wat doet. Hij voelt een messteek in zijn hart, wat van daaruit ontaard in een krachtige golf energie wat door zijn lichaam vloeit. De oorlog in zijn hoofd gaat liggen. Hij zal het niet laten gebeuren dat zijn vrouw en kinderen zullen sterven. Dat kan hij niet aan. Hij spant zijn poten, de haren op zijn rug en in zijn nek gaan overeind staan. Hij schud wild met zijn kop. Buigt lichtjes door zijn poten. Hij is er klaar voor. Hij voelt het. Die oerkracht. Heel even ziet hij nog het onschuldige kind, maar al snel neemt de pijn in zijn hart het over. Zijn vrouw zal niet sterven! Hij gromt, ontbloot zijn tanden. Een woeste grauw komt uit zijn bek, hij schiet naar voren, de blaadjes van de bosjes, laat hij dansend achter.