# 38. Roodkapje (deel 3) - Een stoere wolf

Er loopt een groot beest door het bos. Als het dier wat hoort, sluipt het er op af. ‘Verdorie het is weer die meid met dat rode kapje. Elke keer als ze hier door het bos loopt, heeft ze een mand met lekkere spullen bij zich. Ik zal d’r eens flink de stuipen op het lijf jagen. Die mand wordt van mij.’ Met een grote sprong staat hij plots voor het kind, maar tot zijn verbazing schrikt ze helemaal niet. Ze zegt: ‘Goh, wat ben jij een mooie hond. Mag ik je aaien?’ Bruut antwoord het beest: ‘Ik ben een wolf en ik wil je mandje hebben.’ ‘Ben je helemaal gek. Afblijven. Hier die mand.’ Maar de wolf laat zich niet kennen. Hij voelt zich sterk, dus wil hij de mand lostrekken. Ineens krijgt hij keiharde schoppen in zijn buikstreek. Van schrik en pijn laat hij los, maar dan wordt hij links en rechts met de mand om de oren geslagen. ‘Au, woef, aaaah.’ En zonder nog verder aan te dringen, vlucht het beest weg. De wolf denkt: ze gaat natuurlijk weer naar die oude vrouw verderop. Ik zal haar daar eens goed te grazen nemen. Denkt ze soms dat ze mij, de koning van het bos, te slim af kan zijn? Geen denken aan. Ik ben niet bang. Ik vreet die vrouw en haarzelf gewoon op. Als Roodkapje de hut binnenkomt, ligt het beest al vergenoegd uit te buiken in het bed van de oude vrouw, maar dat duurt niet lang. Het meisje ziet dat hij de wolf uit het bos is en begint weer te meppen. ‘Au, woef, aaaah. Hou op alsjeblieft.’ Als een klein kind duikt hij in elkaar en laat zich uit bed rollen om de klappen te vermeiden. ‘Niet doen, niet doen,’ roept hij smekend. Maar Roodkapje blijft doorgaan en als ze merkt dat haar oma is opgevreten, dreigt ze met het opensnijden van zijn buik. ‘Genade, lief meisje. Ik zal het nooit meer doen.’ Heel gedwee stemt het zogenaamde grote, stoere beest ermee in, dat Roodkapje hem omgekeerd aan een balk ophangt, waarna oma uit zijn buik kan glijden.