#38 Hap

Roodkapje hoorde gehijg achter zich. Geschrokken draaide ze zich om. Gelukkig was het de wolf maar. ‘Hallo lieverd, waar ren jij heen?’ ‘Ik ben op weg naar huis, maar wil nu even uitrusten.’ Ze ging op de grond liggen en de wolf strekte zich naast haar uit. ‘Au,’ schreeuwde ze. ‘Wat doe je nou?’ ‘Ik heb een hap uit je kuit gebeten.’ ‘Ben jij nu gek. Zet het gelijk terug.’ ‘Oké, oké. Ik wist niet dat je kwaad zou worden. Het was maar een liefdesbeetje.’ ‘Doe niet zo achterlijk.’ Toen hij het vlees netjes had teruggeplaatst, vroeg hij schuldbewust: ‘Is de pijn nu over?’ ‘Ja.’ Ze ging rechtop zitten en zei streng: ‘Wil je zoiets nooit meer doen?’ ‘Beloofd. Kom je van je grootmoeder?’ ‘Nee, van de boswachter. Hij wilde spelletjes met me doen, maar ik heb hem opgesloten.’ ‘Hè? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ ‘Loop maar mee, dan laat ik het je zien.’ ‘Daar ben je eindelijk,’ zei de boswachter. 'Maak nu als de sodemieter de deur open.’ ‘Rustig maar.’ Toen Roodkapje de sleutel in het slot stak, merkte de boswachter de wolf op. ‘Stop! Wat doet die wolf hier?’ ‘Die heb ik geroepen, omdat jij een speelmakkertje wilde.’ ‘Jaag dat beest weg.’ Ze reageerde niet op zijn angst, wenkte de wolf en zei dat hij naar binnen moest gaan. Daarna deed ze de deur weer op slot. ‘Hap al het vlees van hem af,’ droeg ze de wolf op. Morgen laat ik je vrij.’ De boswachter begon vreselijk te schreeuwen. Zingend ging Roodkapje weg.