#38 toch maar een wolf

De volgende ochtend fietste postbode Wolf fluitend door het bos. Wat vond hij dat eerlijk, lekker vroeg bij het eerste licht de frisse geur van eikenblad en dennennaalden. Wolf had zijn rondes al gemaakt en wilde bij het meer genieten van alles dat het leven hem gunde. Hij kwam aan bij het kampvuur van de dwergen. Het smeulde nog een beetje en kleine sliertjes rook kropen om beurten langs het verkoolde hout omhoog. De wolf was dol op de geur van brandend hout, deed zijn ogen dicht en nam drie grote teugen en ademde bedachtzaam uit. Wat een mooie dag zou dit worden. Hij liep richting het meer en zag het stapeltje naakte dwergen. Iets verderop zag hij een meisje dat lag te snurken tegen een boomstronk. Zij was ook naakt, al werd ze deels bedekt door de enorme grijze baard van een breed lachende dwerg. Toch kon de wolf zien dat ze heel erg mooi was en bleef een poosje naar haar kijken. Met een schreeuw werd roodkapje wakker en sprong op waardoor de oude dwerg een struik in werd geslingerd. Hij sliep echter gewoon door. Met holle ogen keek Roodkapje de wolf aan. De wolf glimlachte. De blik van Roodkapje kreeg verbeten indruk, haar lippen werden dun en haar bloeddoorlopen ogen kregen iets dierlijks. De wolf glimlachte iets ongemakkelijker. Op het moment dat de wolf dacht dat hij aangevallen zou worden stak hij zijn hand uit en stamelde snel: "Ik ben postbode Wolf, aangenaam kennis te maken, ben jij toevallig roodkapje, ik heb veel over je gehoord?" Roodkapje draaide zich om en zocht gespannen haar kleren bij elkaar en vervloekte de nacht die haar weer zonder kleren onder een dwerg had doen belanden. "Moet ik je ergens heenbrengen? Of heb je hulp nodig? We kunnen langs de supermarkt gaan om wat paracetamol te halen. Ik weet anders ook nog wel een kruidendrankje dat..." "Jij weet helemaal niks." siste Roodkapje en hinkte driftig van de ene in de andere broekspijp: "Laat mij met rust!" Met een sierlijke zwaai viel Roodkapje om. De wolf verborg zijn gezicht want hij schaamde zich dat hij daar even om moest lachen. Roodkapje vloekte, tierde en begon uiteindelijk te huilen. Eerst scheurend en hard, maar al snel snikkend zacht. De wolf deed zijn postbodecape af en sloeg het om het huilende hoopje heen. Haar gezicht werd zachter maar de tranen bleven komen: "Mijn leven stelt niks voor," jammerde ze: "Ik ben een figurant in een matig toneelstuk." De wolf hield haar dicht tegen zich aan. "Kop op," zei hij: "Jezus dacht ook dat hij maar een visser was." Verbijsterd keek Roodkapje hem aan: "Ze timmerden hem aan een kruis. Ik was er bij, hij gilde het uit van de pijn terwijl iedereen hem in de steek liet." "Ok, slecht voorbeeld." gaf de wolf toe: "Maar wat dacht je van: jij, ik, kopje koffie?" En hij probeerde nog iets charmanter te lachen en hield zijn hoofd ietsjes scheef zoals hij George Clooney zo vaak had zien doen. Roodkapje stemde in, maar keek vervolgens naar de naakte dwergen. "Geen probleem," zei de wolf opgewekt en hij propte ze allemaal in zijn fietstas. Met roodkapje op de stang fietste hij het bod uit. De dag die zo mooi begon zou nu geweldig worden.