#37 Roodkapje met karakter

Het lastige - en leuke - van werken met een karaktereigenschap is dat roodkapje nu opeens iets heel anders van plan lijkt. In een reflex maakte Rood zich klein en dook weg achter het struikgewas. Ze hoorde verschillende, diep brommende stemmen. Waardeloos, dit betekende oponthoud. Duurde het nog langer voor ze eindelijk bij oma op de bank kon ploffen. Zuchtend schoof ze wat takjes opzij om door de bosjes te gluren. Ja hoor: problemen. Als ze ergens geen zin in had dan was het wel gedoe. Ze was al bekaf van dat gezeul met die mand. Op een open plek was een kring wolven met elkaar in conclaaf. Ze stonden op hun achterpoten en vormden een dichte ring rond een jongetje - van een jaar of zes, schatte Rood. Het jochie werd in de rondte geduwd, kriskras van de ene naar de andere wolf. ‘Ik ben de oudste, dus ik heb het meeste recht op hem,’ hoorde ze een van de wolven roepen. ‘Ik ben de grootste, dus heb ik het meeste recht op hem,’ riep een andere wolf. Een van de wolven riep met lijzige stem: ‘Kunnen we hem niet gewoon verdelen?’ Ja, waarom eigenlijk niet? Hup, dacht Rood, delen die hap, dan kan ik weer verder. Even viel er een stilte in de wolvenkring. Ze keken de wolf die had geopperd om de buit te verdelen meewarig aan. Zonder er verder een woord aan vuil te maken, zetten ze het opbieden weer voort. ‘Ik heb welpen, daarom moet ik goed eten.’ Rood wist heus wel dat ze verplicht was het jochie te redden, maar ze had het al bloedheet, haar voeten brandden, en het enige wat ze nu wilde was met een glas ijskoude citroenlimonade even chillen onder de boom in oma’s tuin. ‘Ik ben de alphaman, dus ik bepaal,’ zei een wolf die zijn voorpoten om het jongetje had geslagen en hem bij zich hield. ‘En ik bepaal dat ik hem zelf opeet.’ Hij moest grinniken om zichzelf.