Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#35 Stille nacht (herzien in #4)

De sneeuw dwarrelde gestaag naar beneden. Ik had mijn snelheid al gematigd en kon met moeite zien wat er voor mij gebeurde. Ik voelde de wielen van de auto zoeken naar grip. Hoewel het nog maar drie uur 's middags was, was het al bijna helemaal donker buiten. Ik tuurde door de voorruit. Het begon steeds harder te sneeuwen. Mijn ruitenwissers konden het bijna niet bijhouden. Voor mij zag ik alleen maar witte stippen, die steeds van plek veranderden. Inmiddels reed ik stapvoets. Ik merkte dat ik verkrampt achter het stuur zat. Normaal zou ik in vijf minuten thuis zijn, maar ik wist nu niet eens zeker of ik wel de goede kant op reed. Na honderd meter sloeg de motor af. Ik liet het stuur los en leunde achterover. Ik ademde diep in en keek om me heen. Het enige wat ik zag was sneeuw: één grote witte massa zonder herkenningspunten. Ik viste mijn mobiele telefoon uit mijn handtas. Wie zou ik eerst bellen: de ANWB of mijn schoonmoeder? Ze verwachtte me vast al voor het eten. We zouden vanavond samen naar de kerstnachtdienst gaan, maar nu zou ik wel niet meer op tijd komen. Toch maar eerst mijn schoonmoeder. Ik toetste het nummer in en wachtte op de kiestoon. Na twee keer overgaan hoorde ik niets meer. 'Hallo?' Geen antwoord. Ik keek op het scherm van mijn telefoon. Het was zwart. Ik drukte op het knopje en kreeg een knipperende batterij in beeld. Ineens herinnerde ik me dat ik me voorgenomen had om mijn telefoon vanmorgen op te laden, maar het was er niet van gekomen. Ook dat nog. Intussen was het nog harder gaan sneeuwen, de hele auto was bedenkt met sneeuw. Ik draaide het sleuteltje in het contact om. Ik wist niet hoe lang ik hier vast zou zitten, dus ik kon maar beter de accu sparen. Ik pakte het fleecedekentje dat ik altijd op de achterbank had liggen en rolde me op in mijn stoel. Opeens schrok ik wakker. Waar was ik? Hoe laat zou het zijn? Ik keek op mijn horloge. Half 11, ik hoopte 's avonds. Ik herinnerde me de sneeuwstorm. Zou het de hele tijd zijn blijven sneeuwen? Dan zou mijn auto inmiddels onder een enorme laag sneeuw liggen. Hoe moest ik hier ooit uitkomen? Net toen ik bijna in paniek raakte, hoorde ik iets. Het klonk heel ver weg, maar ik herkende het meteen. 'Stille nacht, heilige nacht...' Ik probeerde het portier open te doen. Dat lukte niet, het was vastgevroren. Ineens herinnerde ik me het hamertje dat mijn vader me ooit gegeven had. Ik voelde onder mijn stoel - daar was het. Een beetje onwennig tikte ik ermee tegen het zijruitje. Er gebeurde niks. Toen zette ik er flink kracht achter. Het raam brak en er kwam een flinke hoeveelheid sneeuw mee naar binnen. Maar wat ik toen zag! Ik stond met mijn auto voor de ingang van de kerk. De deur stond open en alles ademde kerst. Er waren lichtjes in de kerk en zoveel mensen! Ze zongen een heel oud kerstlied, zo mooi, dat ik er kippenvel van kreeg. Zachtjes zong ik mee. Stille nacht, heilige nacht Vrede en heil wordt gebracht Aan een wereld verloren in schuld Gods belofte wordt heerlijk vervuld Amen Gode zij eer!

Lid sinds

12 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hi AllieCalhoun, Wat een eer dat ik hier als eerste mag reageren. Je vertelt veel details over je verhaal, zeker in het eerste gedeelte, dit maakt het eerste gedeelte nog niet zo spannend. "Ik tuurde door de voorruit. Het begon steeds harder te sneeuwen. Mijn ruitenwissers konden het bijna niet bijhouden. Voor mij zag ik alleen maar witte stippen, die steeds van plek veranderden." Als je door de voorruit tuurt, en je alleen maar witte stippen ziet is het niet mogelijk om te turen toch? Gelukkig is het toch nog redelijk goed afgelopen en blijft het niet bij een letterlijke stille nacht.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
AllieCalhoun, Een echt kerstverhaal met happy end. Mooi
Ik pakte het fleecedekentje dat ik altijd op de achterbank had liggen
Mijns inziens ' heb liggen' - 'had liggen' duidt erop dat het dekentje er op dat moment niet meer lag

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Bedankt voor de feedback! Herziene versie: Stille nacht De sneeuw dwarrelde gestaag naar beneden. Ik had mijn snelheid al gematigd en kon met moeite zien wat er voor mij gebeurde. Ik voelde de wielen van de auto zoeken naar grip. Hoewel het nog maar drie uur 's middags was, was het al bijna helemaal donker buiten. Inmiddels reed ik stapvoets. Ik merkte dat ik verkrampt achter het stuur zat. Normaal zou ik in vijf minuten thuis zijn, maar ik wist nu niet eens zeker of ik wel de goede kant op reed. Na honderd meter sloeg de motor af. Ik liet het stuur los en leunde achterover. Ik ademde diep in en keek om me heen. Het enige wat ik zag was sneeuw: één grote witte massa zonder herkenningspunten. Ik viste mijn mobiele telefoon uit mijn handtas. Wie zou ik eerst bellen: de ANWB of mijn schoonmoeder? Ze verwachtte me vast al voor het eten. We zouden vanavond samen naar de kerstnachtdienst gaan, maar nu zou ik wel niet meer op tijd komen. Toch maar eerst mijn schoonmoeder. Ik toetste het nummer in en wachtte op de kiestoon. Na twee keer overgaan hoorde ik niets meer. 'Hallo?' Geen antwoord. Ik keek op het scherm van mijn telefoon. Het was zwart. Ik drukte op het knopje en kreeg een knipperende batterij in beeld. Ineens herinnerde ik me dat ik me voorgenomen had om mijn telefoon vanmorgen op te laden, maar het was er niet van gekomen. Ook dat nog. Intussen was het nog harder gaan sneeuwen, de hele auto was bedenkt met sneeuw. Ik draaide het sleuteltje in het contact om. Ik wist niet hoe lang ik hier vast zou zitten, dus ik kon maar beter de accu sparen. Ik pakte het fleecedekentje dat ik altijd op de achterbank heb liggen en rolde me op in mijn stoel. Opeens schrok ik wakker. Waar was ik? Hoe laat zou het zijn? Ik keek op mijn horloge. Half 11, ik hoopte 's avonds. Ik herinnerde me de sneeuwstorm. Zou het de hele tijd zijn blijven sneeuwen? Dan zou mijn auto inmiddels onder een enorme laag sneeuw liggen. Hoe moest ik hier ooit uitkomen? Net toen ik bijna in paniek raakte, hoorde ik iets. Het klonk heel ver weg, maar ik herkende het meteen. 'Stille nacht, heilige nacht...' Ik probeerde het portier open te doen. Dat lukte niet, het was vastgevroren. Ineens herinnerde ik me het hamertje dat mijn vader me ooit gegeven had. Ik voelde onder mijn stoel - daar was het. Een beetje onwennig tikte ik ermee tegen het zijruitje. Er gebeurde niks. Toen zette ik er flink kracht achter. Het raam brak en er kwam een flinke hoeveelheid sneeuw mee naar binnen. Maar wat ik toen zag! Ik stond met mijn auto voor de ingang van de kerk. De deur stond open en alles ademde kerst. Er waren lichtjes in de kerk en zoveel mensen! Ze zongen een heel oud kerstlied, zo mooi, dat ik er kippenvel van kreeg. Zachtjes zong ik mee. Stille nacht, heilige nacht Vrede en heil wordt gebracht Aan een wereld verloren in schuld Gods belofte wordt heerlijk vervuld Amen Gode zij eer!

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik ben gelijk door gegaan naar je herziene versie in #4. Een mooi kerstverhaal. Wat fijn voor haar dat ze voor de kerk stond, daar zal het vast warmer zijn dan in die auto!

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Dat kan.

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Allie, een echt kerstverhaal met een mooi uiteinde. Je weet heel goed sfeer te scheppen en details weer te geven. Klein aandachtspuntje is nog wel dat in bijna iedere zin 'ik' staat, je zou hier eens naar kunnen kijken hoe je dat een beetje kunt omzeilen door hier en daar een andere zinsopbouw te gebruiken. Verder heb ik genoten! :thumbsup: en fijne feestdagen!

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het gaat hier om een leerproces, dus ik vraag even door :) Als ik 'ik' moet vermijden door zinsopbouw: bedoel je dan sommige zinnen lijdend maken? Of zijn er nog meer manieren?

Lid sinds

14 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Het portier ging niet open. ook met geweld lukte het me niet. Alles was vastgevroren. Om de accu te sparen, draaide ik het contactsleuteltje om. Soms kun je met een ander woord in de zin beginnen en van ik dan bijvoorbeeld me gebruiken. Wat zou me kunnen overkomen? Het rare is dat ik veel meer opvalt dan hij of zij/ze.