#35 Stille nacht (herzien in #4)

De sneeuw dwarrelde gestaag naar beneden. Ik had mijn snelheid al gematigd en kon met moeite zien wat er voor mij gebeurde. Ik voelde de wielen van de auto zoeken naar grip. Hoewel het nog maar drie uur 's middags was, was het al bijna helemaal donker buiten. Ik tuurde door de voorruit. Het begon steeds harder te sneeuwen. Mijn ruitenwissers konden het bijna niet bijhouden. Voor mij zag ik alleen maar witte stippen, die steeds van plek veranderden. Inmiddels reed ik stapvoets. Ik merkte dat ik verkrampt achter het stuur zat. Normaal zou ik in vijf minuten thuis zijn, maar ik wist nu niet eens zeker of ik wel de goede kant op reed. Na honderd meter sloeg de motor af. Ik liet het stuur los en leunde achterover. Ik ademde diep in en keek om me heen. Het enige wat ik zag was sneeuw: één grote witte massa zonder herkenningspunten. Ik viste mijn mobiele telefoon uit mijn handtas. Wie zou ik eerst bellen: de ANWB of mijn schoonmoeder? Ze verwachtte me vast al voor het eten. We zouden vanavond samen naar de kerstnachtdienst gaan, maar nu zou ik wel niet meer op tijd komen. Toch maar eerst mijn schoonmoeder. Ik toetste het nummer in en wachtte op de kiestoon. Na twee keer overgaan hoorde ik niets meer. 'Hallo?' Geen antwoord. Ik keek op het scherm van mijn telefoon. Het was zwart. Ik drukte op het knopje en kreeg een knipperende batterij in beeld. Ineens herinnerde ik me dat ik me voorgenomen had om mijn telefoon vanmorgen op te laden, maar het was er niet van gekomen. Ook dat nog. Intussen was het nog harder gaan sneeuwen, de hele auto was bedenkt met sneeuw. Ik draaide het sleuteltje in het contact om. Ik wist niet hoe lang ik hier vast zou zitten, dus ik kon maar beter de accu sparen. Ik pakte het fleecedekentje dat ik altijd op de achterbank had liggen en rolde me op in mijn stoel. Opeens schrok ik wakker. Waar was ik? Hoe laat zou het zijn? Ik keek op mijn horloge. Half 11, ik hoopte 's avonds. Ik herinnerde me de sneeuwstorm. Zou het de hele tijd zijn blijven sneeuwen? Dan zou mijn auto inmiddels onder een enorme laag sneeuw liggen. Hoe moest ik hier ooit uitkomen? Net toen ik bijna in paniek raakte, hoorde ik iets. Het klonk heel ver weg, maar ik herkende het meteen. 'Stille nacht, heilige nacht...' Ik probeerde het portier open te doen. Dat lukte niet, het was vastgevroren. Ineens herinnerde ik me het hamertje dat mijn vader me ooit gegeven had. Ik voelde onder mijn stoel - daar was het. Een beetje onwennig tikte ik ermee tegen het zijruitje. Er gebeurde niks. Toen zette ik er flink kracht achter. Het raam brak en er kwam een flinke hoeveelheid sneeuw mee naar binnen. Maar wat ik toen zag! Ik stond met mijn auto voor de ingang van de kerk. De deur stond open en alles ademde kerst. Er waren lichtjes in de kerk en zoveel mensen! Ze zongen een heel oud kerstlied, zo mooi, dat ik er kippenvel van kreeg. Zachtjes zong ik mee. Stille nacht, heilige nacht Vrede en heil wordt gebracht Aan een wereld verloren in schuld Gods belofte wordt heerlijk vervuld Amen Gode zij eer!