schrijfopdracht 34 Herrscher des Himmels

Herrscher des Himmels Herman Beers stond stil in de gelagkamer van het voormalige café en keek rond. Zijn hart was open en hij vond alles mooi: de overvolle kerstboom in de hoek, de strengen ledlampjes aan de muren die ijspegels moesten verbeelden. Herman begroette Sarah, zijn nicht die vanavond bardienst had. Het kwijnende dorpscafé was acht jaar geleden overgenomen door Geert, Hermans broer en was nu een licht en drukbezocht grand café. Herman voelde vaak jaloezie voor zijn broer, die meer uit het leven had gehaald dan hijzelf. Sarah zette de wijn neer en knipoogde naar haar oom. Hij voelde warmte en liefde voor de jongste dochter van zijn broer. Hij wilde haar omhelzen, vandaag wilde hij iedereen in het café omhelzen. ‘Mijn oom ziet er opgewekt uit vandaag.’ zei Sarah. Herman glimlachte breed. In zijn hoofd klonk muziek: fluiten, strijkers en hobo’s vervulden hem met geluk. ‘Jouw oom’, zei hij stralend, ‘heeft een kerstdate. Morgenavond 8 uur, het Weihnachtsoratorium van de grote Bach, in de hervormde kerk. Daarna misschien nog een drankje en een praatje.’ Herman keek vergenoegd. Vanmiddag nog had hij zijn vinyl versie van het oratorium gedraaid en vooral het derde deel sprak hem nu, in deze krachtige, bijna vrolijke tijden zo aan. Ja, er was reden om hulpeloos en stamelend dankbaar te zijn voor al het goede op aarde! Herrscher des Himmels, erhöre das Lallen, brulde hij in zijn hoofd mee met het koor. ‘En wie is de andere helft van de date?’ ‘Marjolein Wits’, zei Herman krachtig. ‘Marjolein? De dochter van Ans, oma’s vriendin?’ Herman keek naar de weifel in Sarah’s ogen. ‘Ja. Hoezo?’ ‘Dus dan is het geen echte date, maar gaan jullie gewoon met zijn tweeën iets leuks doen?’ zei Sarah voorzichtig. Zwijgend keek Herman zijn nicht aan, hij voelde onheil naderen. ‘Euh…Weet je iets van de vorige relaties van Marjolein?’ Sarah keek peinzend naar haar oom. Herman dacht na. Ze had het wel over ene Han gehad aan de telefoon en Herman stelde zich hem voor als een uitgedijde, vervelende man, ver van wat Marjolein werkelijk verdiende. ‘De laatste heette Hanny.’ Oom en nicht zwegen. ‘Sorry, ik dacht dat je het wist’ Iets onbestemds in Hermans werd zwart en zwaar en begon als een steen op zijn maag te drukken. Krachteloos stond hij op van de bar en verliet het café. ‘Iedereen weet het toch?’ zei Sarah zacht tegen niemand.