Wekelijkse schrijfopdracht #32 – Omar

Het voedsel wordt schaars op de zandduinen van Merzouga en al schommelend leidt de jonge karavaanleider zijn nomadengroep richting Timboektoe. 80 dagen zullen ze reizen door de goud gekleurde zandzee met okergele golven. “Hemel Omar, wat een hoogte heeft deze jongen. Gelukkig heb ik geen last van hoogtevrees, hij rijkt me bijna tot in de sterren. Het zal toch geen voorteken voor mijn dood zijn?’ Ik lach om mijn vader en hoewel het een wijs man is, was ik even bang hem van de zomer te verliezen. Zijn kleding werd door de zon letterlijk van zijn huid geschroeid. Allemaal brandplekken had hij eind van de dag op zijn huid. Het leek wel of hij een broek aanhad van tijgervel. Misschien wordt het ooit als een soort kledingstuk uitgevonden en noemen ze het "Legging met tijgerprint"? Met mijn hand schuif ik de djellaba, samen met mijn haar, wat zo zacht is dat het lijkt op engelenhaar, voor mijn ogen vandaan. Ik kijk recht in de zon aan de azuurblauwe hemel. Nog even en dat zullen we de zandstad van Mali bereiken met handelswaar. Als ik de stad maar weet te bereiken, zonder de hulp van mijn vader. Slaven, zout goud en zilver, daarmee moet ik de handel zien te drijven, maar belangrijker is de trots van mijn vader. Met een schuin oog kijk ik hem aan. Even lijkt het of hij allang weet wat ik denk. “Maak je geen zorgen Omar, we zullen er goed voor betaald worden deze keer”. Ik kijk nog eens goed naar de inmiddels vermoeide man. Ik besluit direct te stoppen. “Hier gaan we overnachten”, roep ik en even vermoeid als mijn vader laat ik me in het warme zand zakken. De dromedarissen worden ontdaan van de tenten en in het mulle zand opgezet. Ik kijk naar de eerste tent die inmiddels staat en in de schijnwerpers wordt gezet door het licht van de volle maan en geef, als mijn vader even niet kijkt, een hoopgevende knipoog naar de kerstster van Bethlehem.