#32 Zwerver

Ze loopt de aula binnen waar de dode is opgebaard en zoals altijd richten alle ogen zich op haar. Ze kijkt in de kist. Weer een oudje: een verschrompelde man in een veel te groot kostuum. Hij draagt twee ringen. Mooi. De bloemen bij de kist zijn niet veel soeps: een kerstster, wat rode rozen en engelenhaar. Eén van de mannen in het zwart komt naast haar staan. “U bent zeker van het verpleeghuis?” “Ja. Hij was zo’n aardige man.” De man kijkt haar bevreemd aan. Het goud om de vingers van de dode blinkt haar tegemoet. Nog even wachten tot de familie een laatste blik op de voorvader heeft geworpen. Dan heeft ze weer iets moois voor haar plekje in het Beatrixpark. Ze drinkt van de koffie en neemt een hapje cake. Vanuit haar ooghoek ziet ze de uitvaartbegeleider op haar afkomen. Oh God! Deze vrouw heeft ze deze week al twee keer getroffen. Rustig blijven. Geconcentreerd neemt ze nog een slok van het smerige bocht en doet alsof ze niet ziet dat de vrouw naast haar staat. “Goedenavond.” Nu moet ze wel kijken. Doordringende ogen heeft dat mens. Heeft ze nooit tegen gekund. “U heeft een zware week. Uw derde uitvaart al deze week.” Zoetgevooisde stem. Dat betekent uitkijken. “Het is de tijd van het jaar. Dan vallen ze bij bosjes. Griep eroverheen en het is gebeurd.” “Waar kent u meneer van?” “Van het verpleeghuis. Daar werk ik.” De uitvaartbeleider knikt. “Mooie legging heeft u aan. Die draagt u vaak, hè? De hele week al, geloof ik.” “Het is mijn nette kleding.” “Nou, mevrouw. Ik kom vaker mensen als u tegen. Het is hier binnen droog en warm en de koffie is gratis. Met één keer kom je weg, dan valt het niet op. Een tweede keer is al lastiger en de derde keer val je door de mand. Maar ik weet het goed gemaakt.” De uitvaartbegeleider diept een bankbiljet op uit haar broekzak en geeft het haar. Twintig euro. “U gaat nu rustig weg en voorlopig zie ik u niet terug. Ga wat fatsoenlijks eten. En zorg voor een andere legging. Die tijgerprint valt teveel op.”