#31 Zonder waarde

Gereutel van de verwarming heeft iets geruststellend. Maar als ik het lees in de context van dit verhaal heeft het iets van verwaarlozing. Nu ben ik eigenlijk erg nieuwsgierig of deze tekst 'echt' is of fictie. Ik ken je uiteraard niet in het echt, maar ik vind deze tekst niet bij jouw passen. De laatste zinnen vond ik, ondanks de misschien enigszins deprimerende betekenis, erg mooi gevonden. je hoort die verrekte hanen inderdaad op allerlei onfunctionele tijdstippen tekeer gaan.... -De haan van de buren kraait, hem maakt het niet uit hoe laat het is. Mij eerlijk gezegd ook niet. Geen snars.- Volgens mij ondersteunen poezen de stemming die je hebt. Ongeacht je stemming :).

Dag Conny Ik ben vooral benieuwd naar datgene dat je eigenlijk wilde schrijven (maar het om één of andere reden niet deed): namelijk wat er gebeurde er in die vier uren waarin je opdracht van een kwartier vergleed? Want je schrijft: "Het kwartier zoals omschreven in de opdracht passeert zonder moeite vier maal in een uur." Dat maakt mij erg benieuwd. Bleef je alarmklok aan? Klopte er intussen iemand aan de deur? Ging je telefoon? Het is duidelijk dat jij/je personage in een gevoel-loze staat dat uur uitzat, in gedachten verzonken, aanwezig in het verleden en de toekomst maar niet in het nu. Ik weet niet goed wat ik met deze tekst moet. Het zou bijvoorbeeld heel goed passen bij een personage dat alle hoop verloren is, bijvoorbeeld als interne monoloog van een eenzame man aan het raam die niets meer verlangt dan dagelijks uren uit het raam te staren.

Conny, Zonderling om zo'n droevige tekst van jou te lezen. Je eerste zin is sterk. Relativerend ook. We hadden dus vier maal in een uur de kans om deze opdracht uit te voeren. Zo had ik het nog niet bekeken en dat is een opsteker. Er komen altijd weer nieuwe kansen, ook voor een HP die even in een dipje zit.

Het komt op mij niet deprimerend over. Gewoon het uitvoeren van een opdracht. Dat is sowieso al moeilijk. Hebben hanen geen vaste tijden? Van een kraaiende haan die voor dag en dauw tekeergaat zou ik stapelgek worden. Dan ben ik in staat om hem zijn nek ... nee, doe ik niet, hoor.

Het gevoel van de zogenaamde 'zinloosheid van het leven'. Mooi beschreven.

Bijzonder om te ervaren dat een zin op zo veel manieren uitgelegd kan worden. Mijn bedoeling was duidelijk te maken dat het voor iemand met een depressie niet uitmaakt hoe lang die tijd van roerloos bestaan duurt. Een kwartier? Vier maal een kwartier? Een leven lang? Het besef van tijd is verdwenen. Er is immers niets van werkelijk belang. De verwarming kon gisteren al bijgevuld, maar morgen kan ook. Of overmorgen. Of helemaal niet. Het maakt niet uit. Net zo min als die rothaan die op de meest onmogelijke tijden kraait. De hoop zit in de laatste zinnen. Ergens in het vermoeide lijf smeult nog wat verlangen naar warmte. Tot dat ook te veel moeite blijkt.

Dag Conny, fijn dat je er weer bent :nod:

Conny, De depressie die gepaart gaat met een gevoel van tijdloosheid, komt op mij goed over. Ik vind het een sterk fragment.

Hoi Conny. Ik vond je verhaaltje erg mooi. Het kwam bij mij helemaal over. Ik had je uitleg hiervoor niet nodig. Erg knap gedaan. Ik hoop niet dat de hp de auteur is. Dan word ik er wel erg triest van.

Dank jullie wel :D