#30 NEE

Ik word naar de rivier gelokt. Het spiegelende water, vredig als witte vlinders in de nacht, maar ook koud en ongrijpbaar hard. Ik zit geknield aan het oppervlak en voorzichtig schrijf ik met stijve vingers een woord, een zin, een gedachte als een rimpeling, goed wetend dat niets van wat ik schrijf een ogenblik later nog zal bestaan. En daar houdt het op. Poëzie is een daad van ontgoocheling. Daarom ben ik blij met dit witte blad. Het onverbiddelijke nee. De ontkenning. Het dreunt dwangmatig door mijn hoofd zoals de nijlganzen die gakken aan de overkant. Ze weten dat ze onbereikbaar zijn. En Amon lacht. Ik ben een dwaas. Nee, er bestaat geen woord om Nefertiti te behagen, ze is al eeuwen dood. Ik acht mij niet in staat om mijzelf hier weg te zappen uit de waanzin en de haat. In elke krant, in elk journaal rijgt een stortvloed van verdriet zich aan elkaar alleen nog onderbroken door een komma of een punt. Heeft niemand dan de moed om na het einde van de zin dat simpel woord te schrijven: nee! ps. nieuwe versie in commentaarveld #20